Από την μια εξάρτηση στην άλλη.

[haros]

Φιλε gkon, εαν εχεις αμφιβολια οτι το ητ ειναι εξαρτηση αναλογη του κτ, δεν εχεις παρα να κρυψεις για 2-3 μερες τον ατμιστικο σου εξοπλισμο και να μην παρεις ουτε μια τζουρα και να δεις πως θα νιωσεις..
Φυσικα και ειναι εξαρτηση, πρωτα απο ολα χημικη, απο την νικοτινη (εξαρτησιογονος ουσια) και εφετερου κινησιολογικη, η ολη διαδικασια της τζουρας, του ατμου κλπ.
Δεν εχει καμια σχεση το ειδος αυτης της εξαρτησης με αλλες απολαυσεις της ζωης μας , μουσικη, σουβλακια, γκουρμε φαγητο  η οτι αλλο του αρεσει του καθενος.(γιατι απο αυτες μπορουμε να απεχουμε, χωρις κανενα συνδρομο στερησης για οσο διαστημα θελουμε, χωρις καμια προσπαθεια)
Απο εκει και περα, το εαν καποιος νοιωθει ενοχες η οχι για αυτη του την εξαρτηση, ειναι τελειως προσωπικο του θεμα και κατι που αντιμετωπιζει ο καθενας χωριστα συμφωνα με τον δικο του ψυχισμο και ιδιοσυγκρασια.

[gkon961]

Μα, αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω φίλε haros!
Είναι εξάρτηση; Ε, ας είναι! Ε, και;

Εφόσον δεν με σκοτώνει, ας είναι εξάρτηση.
Για αυτό και την εξίσωσα μέσα μου με τις άλλες.

Από εκεί και πέρα, αργά και σταθερά, μειώνουμε την νικοτίνη. (μετά από 3 χρόνια, από 18 την πήγα στο 7-8 )

Ως τότε, αφήνω την εξάρτηση, όπως έχει μετασχηματιστεί μέσω τού ηλεκτρονικού μέσα μου, να λειτουργήσει.

Το απομεινάρι τού κανονικού που είπα, περιέκλειε προφανώς και την νικοτίνη μέσα του και την κίνηση.

Μα, για αυτό ακριβώς δεν επιλέξαμε το ηλεκτρονικό; Και τώρα το/μάς κατηγορούμε/ψέγουμε για αυτό;

Εκείνο που ήθελα εξαρχής να πω είναι
να μην προβάλουμε το άσχημο πρόσωπο τής εξάρτησης τού κανονικού,
επάνω στο ηλεκτρονικό.

Είναι -πιστεύω- έως και επικίνδυνο!

[haros]

Καταλαβαινω τι λες, ο κινδυνος να πει κανεις "εξαρτηση το ενα,  εξαρτηση το αλλο, δεν βαριεσαι, ας παραμεινω στο κτ."
Ειναι ομως τοσο τεραστια η διαφορα στην βλαπτικοτητα μεταξυ τους, που θα ηταν παραλογο να το σκεφτει.
Αυτο του λεμε ολοι του φιλου που ανοιξε το θεμα, απο την αρχη..

[microchip]

Ενοχές δεν είχα όταν κάπνιζα, δεν θα αποκτήσω τώρα που το έκοψα.
Νταξ... αντικατέστησα
Και στο φινάλε αν θέλω να έχω ενοχές, οφείλω να τις έχω για τις δεκαετίες που κάπνιζα.
Αγνώμων και αποπροσανατολισμένος, δε λέω, αλλά με μέτρο!

[spectrum]

Στο στρατό, από τις αρβύλες, έπαθα μεγάλη ζημιά.  
Έτσι και δεν έβαζα σε ζεστό νερό τις πατούσες μου, για μια ώρα τουλάχιστον, μια φορά την εβδομάδα και δεν έκοβα τα [κάπως είχαν μαλακώσει με αυτόν τον τρόπο] σκληράδια, νόμιζα πως πατούσα πινέζες, σαν αυτές που άφηνε στο πάτωμα ο χαλβάς ο ξάδελφός μου, ο Ιντιάνα Τζόουνς, την πρώτη του μέρα σαν φοιτητής, σε μια πολυκατοικία με μεσοτοιχία στην Κυψέλη.
Όλα αυτά δεν με εμπόδισαν να φοράω ρούχα στρατιωτικά.
Η πάνω αριστερή τσέπη του παντελονιού είχε το σύρμα, η πάνω δεξιά τα κατσαβίδια και το βαμβάκι. Μπορεί να μην ήξερα να στρίβω αντιστάσεις και να με βοηθούσαν άλλοι, αλλάααα… η οικογενειακή παράδοση... Βλέπετε.
Στην κάτω αριστερή τσέπη το εφεδρικό μοντ και στη δεξιά οι μπαταρίες. Στις θηκούλες τους. 18650, 26480, 909990 (μις υφήλιος).
Στην αριστερή κωλότσεπη το διαβατήριο και όλες οι κάρτες, στη δεξιά η ταυτότητα και το εισιτήριο. Όλα όσα δεν θα πάθουν ζημιά από ένα ανέμελο κάθισμα.
Πουκάμισο: δεξιά η ατμομηχανή με όλα της τα συμπράγκαλα, συναρμολογημένη,  έτσι ώστε να υπακούει σε οποιαδήποτε εντολή.
Τσιγαρίσια; Τσιγαρίσια…
Ατμίσια; Ατμίσια…
Πνευμονική; Του παγκρέατος; Έβριθινκ.
Το ποταμόπλοιο έσκιζε αργά και μαζοχιστικά τα νερά του Νείλου. Τα στρατιωτικά ρούχα και οι αρβύλες μου την είχαν δώσει… θα τα έσκιζα όλα και θα έμενα με το μωβ στρινγκ, αν η κάμερα δεν κατέγραφε κάθε μου κίνηση.
Εκεί που έβλεπα αστράκια, με φώναξε ο καπετάνιος…
Το αριστερό του πόδι ήταν ξύλινο και το δεξί του χέρι σιδερένιο. Γάντζος…
- Πώς σε λένε;
- Ινδιάνος Τζοάνα. Ξάδελφος του Ιντιάνα Τζόουνς.
- Έχεις αδυναμίες;
- Με φέρνεις σε εύκολη θέση…
- Αν δεν απαντήσεις, δεν θα πάρεις την κόρη μου, το λουλούδι του Δυτικού Αχελώου.
Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμος. Αισθάνθηκα μια φαγούρα στο αριστερό πάνω από το γόνατο σημείο [διαλύεται ο παλιός, σαν το άρωμα στην pg  ακριβώς] είχε μια τρύπα το παντελόνι.
- Μην με αφήσεις 3 ώρες χωρίς νικοτίνη… βλέπω πουλάκια, αστράκια, κομήτες…


Μπήκε η κόρη.
 - Δηλαδή [λάγνα φωνή και καβάλησε μια μηχανή του καφέ]… δεν σου λέει κάτι αυτός ο χάλκινος κύλινδρος των 22mm;
- Μπα…
- Ούτε αυτός των 23mm; [κάτι μου έδειξε, αλλά άνοιξε πιο πολύ τη στάση του κορμιού της και δεν κατάλαβα]…
-Μπα... μπου...
 - Άρα… μόνο εκείνη θες;
 Με αυτά τα λόγια, έκανε μια βουτιά σε μια πισίνα γεμάτη με σοκολάτα, φράουλα, μπανάνα.
 Οι υπηρέτριές της βούτηξαν σε μια μικρή διπλανή, γεμάτη στάχτες.
 Μόλις ένα πτώμα ξεβράστηκε, ένας περίεργος τύπος με πίπα, τραγιάσκα και βήματα άντρα που αντηχούσαν σε όπερα βούτηξε σε μια πισίνα με λεμονόταρτα. Έρευνα, γαρ-γαρ.
 - Μόνο εκείνη, λοιπόν, σε κάνει να βλέπεις αστράκια;
 - Και κόκκινες και πράσινες και θαλασσιές χάντρες και ουρές κομητών.
 - Ούτε ένα νέο μοντ; Με απόλυτη θέση χουφτώματος; Με ξυπνητήρι; Που πάει τα παιδιά σχολείο;
 - Όχι.
 - Ούτε ένα σέικ εντ βέιπ, άντρακλα; Αχ, έλα, κούνα με, είμαι η φιάλη σου… Ω! όλες οι τσέπες σου φουσκώνουν!!!...
- Για να ξεχάσω...
 
 Βγήκα. Πέρασα τις εξετάσεις.
 Μόνο από τη νικοτίνη είμαι εξαρτημένος.
 Το άτμισμα με βοηθά και να την θυμάμαι και να την ξεχνώ, περίεργο πράγμα...
 Να θυμάμαι πώς τη γνώρισα και να καταλάβω ότι θα μπορούσα και χωρίς αυτήν.
 Δεν έχω ανάγκη κάτι άλλο.

[JoeBarTeam]

[justify]Φίλε spectrum. Όσο θα ψάχνει τα ενοχικά οφειλόμενα ο φίλος microchip, θα σου πω το δικό μου πόνο. Εγώ, λοιπόν, φίλε spectrum, στο στρατό πήγα για κάποια γαλάζια μάτια, πιο γαλάζια κι απ’ τη γαλανόλευκη. Στην αρχή πονάς, και στο ενδιάμεσο, και στο τέλος, όμως τα μάτια θα είναι πάντα γαλάζια. Μπήκε ο μπερές με φυλακές πριν πιάσουμε καλά καλά το όπλο. Αρβύλες; από μύκητες μέχρι αιμορραγίες. Κι όμως, ποτέ δεν κλάψαμε, ποτέ δεν παρακαλέσαμε, ποτέ δεν είχαμε χρωστούμενα.[/justify]

[justify]Όταν θέλω να υψώσω ανάστημα πρέπει πρώτα να υποκλιθώ στο ταπεινό, όποιο κι αν είναι αυτό, ακόμα κι αν δεν είναι φιλαράκι μου. Αν πρέπει να δω ενοχές δεν ντυθώ ρομαντικός ούτε θα αναθεματίσω τα χρόνια μου, τότε τώρα ή μετά. Π ο τ έ. Γέλασα ως καπνιστής, έκλαψα ως καπνιστής, ερωτεύτηκα ως καπνιστής, σπούδασα ως καπνιστής, νοσηλεύτηκα άσχημα ως καπνιστής, έζησα ως καπνιστής. Σαν Joe, όχι σαν εχθρός μου. [/justify]

[spectrum]

Μάλλον δεν το έκανα κατανοητό.
Συμπέρασμα: ο ΜΟΝΟΣ μας εθισμός είναι η νικοτίνη.
Όλες οι άλλες πατέντες με τις οποίες ασχολούμεθα δεν είναι ένδειξη έρωτος προς αυτές, αλλά δείγμα μίσους προς την οκτάποδα φασματοματούσα [την νικοτίνη] που δεν λέει να ξεκολλήσει από τα σώψυχά μας, εδώ και δεκαετίες.

[savo]

Έτσι για την τάνα εξάρτηση ρε γ@#ώτο. Νικοτίιιιιινηηηηηηηη

[Orion]

.............
Το ποταμόπλοιο έσκιζε αργά και μαζοχιστικά τα νερά του Νείλου. Τα στρατιωτικά ρούχα και οι αρβύλες μου την είχαν δώσει… θα τα έσκιζα όλα και θα έμενα με το μωβ στρινγκ, αν η κάμερα δεν κατέγραφε κάθε μου κίνηση.
Εκεί που έβλεπα αστράκια, με φώναξε ο καπετάνιος…
Το αριστερό του πόδι ήταν ξύλινο και το δεξί του χέρι σιδερένιο. Γάντζος…
- Πώς σε λένε;
- Ινδιάνος Τζοάνα. Ξάδελφος του Ιντιάνα Τζόουνς.
- Έχεις αδυναμίες;
- Με φέρνεις σε εύκολη θέση…
- Αν δεν απαντήσεις, δεν θα πάρεις την κόρη μου, το λουλούδι του Δυτικού Αχελώου.
Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμος. Αισθάνθηκα μια φαγούρα στο αριστερό πάνω από το γόνατο σημείο [διαλύεται ο παλιός, σαν το άρωμα στην pg  ακριβώς] είχε μια τρύπα το παντελόνι.
- Μην με αφήσεις 3 ώρες χωρίς νικοτίνη… βλέπω πουλάκια, αστράκια, κομήτες…


Μπήκε η κόρη.
 - Δηλαδή [λάγνα φωνή και καβάλησε μια μηχανή του καφέ]… δεν σου λέει κάτι αυτός ο χάλκινος κύλινδρος των 22mm;
 - Μπα…
 - Ούτε αυτός των 23mm; [κάτι μου έδειξε, αλλά άνοιξε πιο πολύ τη στάση του κορμιού της και δεν κατάλαβα]…
 - Άρα… μόνο εκείνη θες;
 Με αυτά τα λόγια, έκανε μια βουτιά σε μια πισίνα γεμάτη με σοκολάτα, φράουλα, μπανάνα.
 Οι υπηρέτριές της βούτηξαν σε μια μικρή διπλανή, γεμάτη στάχτες.
 Μόλις ένα πτώμα ξεβράστηκε, ένας περίεργος τύπος με πίπα, τραγιάσκα και περπάταάντρα που αντηχούσαν όπερα βούτηξε σε μια πισίνα με λεμονόταρτα. Έρευνα, γαρ-γαρ.
 - Μόνο εκείνη, λοιπόν, σε κάνει να βλέπεις αστράκια;
 - Και κόκκινες και πράσινες και θαλασσιές χάντρες και ουρές κομητών.
 - Ούτε ένα νέο μοντ; Με απόλυτη θέση χουφτώματος; Με ξυπνητήρι; Που πάει τα παιδιά σχολείο;
 - Όχι.
 - Ούτε ένα σέικ εντ βέιπ, άντρακλα; Αχ, έλα, κούνα με, είμαι η φιάλη σου… Ω! όλες οι τσέπες σου φουσκώνουν!!!...
- Για να ξεχάσω...
........

Σα να διάβάζω Robbins ειναι     Με συγχωρείς  αλλά αυτό μου θύμισε !!! 

[drum]

  συμπεραΖματικά... δεν παω στρατό, θα πάρω αναβολή. 

[alexoyiorgis]

Ένα χιούμορ απέναντι στις ευθύνες σας το έχετε όλοι. Συγχαρητήρια. Μόνο όταν τσακώνεστε μεταξύ σας το χάνετε, συνήθως.

Η μεταμόρφωση (του "Σωτήρος"... σήμερα!) της εξάρτησης δεν αλλάζει το... "θεματάκι" της. Οι άνθρωποι με πάθος (πάθη) δεν το βλέπουν. Το μετασχηματίζουν σε "γουστάρω". Μέχρι να μετανιώσουν. Δεν είναι συνεπές, όμως, αυτό.
Δεν μετανιώνω για τα άφιλτρα Ελλάς Σπέσιαλ και Καρέλια Αγρινίου και τα τόσα χρόνια τους. Με ταξίδεψαν για όσο με ταξίδεψαν. Θα το πληρώσω και το πληρώνω. Εκεί "ξέσπασαν" οι τότε ακάλυπτες ανάγκες μου. Μ' αυτό προσπάθησα να μην φαίνομαι λίγος στα μάτια μου απέναντι στο τότε άγχος μου για τα τόσα άλλα δύσκολα. Ήταν ευθύνη μου.

Τώρα μετασχημάτισα το άφιλτρο. Το φιλτράρισα σε ατμομηχανές! Μια νέα... "εξάτμιση" της ευθύνης μου. Δεν είμαι και στα δυνατά μου τώρα για να την αντιμετωπίσω. Πότε θα είμαι, τέλος πάντων;
Ακόμα δεν απειλήθηκε η ζωή μου με συγκεκριμένο μέτρημα "υπόλοιπου", που να με κάνει να νιώσω ότι δεν θα προλάβω...
Ποιος ξέρει, όμως, αύριο;

Με τέσσερις ατμομηχανές και μπόλικα μπουκαλάκια (και DIY υγρά) ταξιδεύω για την ώρα... χωρίς ενοχές. Έχω στόχο. Την απεξάρτηση... από πολλά υπόλοιπα... της ζωής... σύντομα. Το κακό με την επίτευξη της απεξάρτησης, γενικότερα, είναι ότι καταλαγιάζουν τα πάθη, αλλά και το "πάθος". Και μαζί του μειώνεται η ντοπαμίνη του ενθουσιασμού... για πολλά πράγματα. Τον χάνεις. Το βλέπω για όση απεξάρτηση κατάφερα μέχρι τώρα.
Ίσως ένας μετασχηματισμός χρειάζεται κι εδώ. Εκτός κι αν συνειδητοποιήσεις την εξάρτηση της ίδιας της χαράς της ζωής από τον ενθουσιασμό. Και τότε... ακυρώνεις μέσα σου την έννοια της όποιας εξάρτησης. Είμαστε εξαρτημένοι από τη ζωή την ίδια. Το αν την μικρύνουμε σε διάρκεια, θα το μετρήσουμε στο τέλος της, όταν θα ζυγίσουμε το πώς τη ζήσαμε και αν αυτό ήταν που την μίκρυνε. Και πώς θα την ζούσαμε, αν ήταν να την είχαμε μακρύνει. Όχι για τίποτα άλλο. Μόνο για να προλάβουμε να μην αφήσουμε στα παιδιά μας "χρέη" ακάλυπτα.

Και με τις σκέψεις αυτές, προχθές έπεσα πάνω σε μια τηλεοπτική εκπομπή που μίλαγε για το Ρούπελ και το τι συνέβη τότε. Έψαχνα με τη σκέψη μου τις εσωτερικές "στιγμές" των υπερασπιστών του, καθώς άκουγα τις περιγραφές και έβλεπα τις εικόνες. Δεν μπορώ τώρα να ασχολούμαι με κόντρες για την τάδε ατμομηχανή, το δείνα υγρό, τα τελωνεία και... τα ρέστα. Έκανε συγκρίσεις μεγεθών ο εγκέφαλος. Και σήμερα το πρωί έψαχνα sites... για να φτιάξω το δικό μου μοντάκι (Φυσικός-Ηλεκτρονικός, βλέπετε)!!!
Είναι η ζωή ασυλλόγιστη κι έτσι θα συνεχίσει. 

Τον έλεγχο της κάθε εξάρτησης, αλλά χωρίς χάσιμο του ενθουσιασμού. Αυτό ψάχνω... για την ώρα. Για την ακρίβεια... ο ενθουσιασμός μου μού λείπει πια. Όσοι έχετε τον δικό σας, απολαύστε τον. Χωρίς ενοχές.
Καλό υπόλοιπο σε όλους σας.

[JoeBarTeam]

[justify]@alexoyiorgis, καλημέρα. Το πρωινό φλιτζάνι μού δείχνει πως τελικά είσαι ωραίος τύπος. Πέρα απ’ την πλάκα, οι ατμιστές είμαστε παθιάρηδες, γι’ αυτό και οι “τσακωμοί” μας, (και χωρίς να έχουμε χάσει τίποτα για να το βρούμε). Όπου ψυχανάλυση, δύσκολες τεχνοτροπίες ή εξαναγκασμοί και παντός είδους απωθημένα, τσουπ κι εμείς. Οι παραπάνω κύριοι κύριοι συνάδελφοί σου για παράδειγμα. Εκλεκτοί και αγαπημένοι φίλοι, όπου μόνο να τους ζηλέψεις πρέπει (όχι εσύ προσωπικά, όλοι). Αγαπάμε άτμισμα όσο αγαπήσαμε εαυτούς κι ως καπνιστές. Τελεία, δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Για τα υπόλοιπα φταίει μόνο ο κύριος modivin.[/justify]

[modivin]

Κεριά και λιβάνια

[Stathis1]

Πολύ το φιλοσοφείτε το θέμα. Αντικαταστήσαμε μία εξάρτηση με μία άλλη αλλά πολύ περισσότερο ασφαλή όπως δείχνουν μέχρι τώρα τα πράγματα. Οπότε ναι, φυσικά είναι εξάρτηση, αλλά για άτομα αγχώδη όπως εγώ π.χ δεν είναι εύκολο να την αποτινάξουν. Όποιος αισθάνεται άσχημα που εξαρτάται από ουσίες, θα του είναι λογικά και πιό εύκολο να κόψει το τσιγάρο χωρίς το η.τ. γιατί μπαίνει και το πείσμα στη μέση και ο τρόπος σκέψης. Για τους υπόλοιπους το άτμισμα είναι ο αντικαταστάτης του τσιγάρου με προοπτική για ελάττωση και του η.τ. κάποια στιγμή και ίσως και κόψιμο. Κάποιοι το χουν κάνει. Μήν αγχωνόμαστε χωρίς λόγο με τα πρέπει, εκτός αν συντρέχει σοβαρός λόγος που πρέπει να κοπεί και το η.τ.

[alexoyiorgis]

@JoeBarTeam, το ότι είστε μια καλή παρέα (με τα "όλα" σας) το έχω καταλάβει και γι' αυτό συμμετέχω με το πραγματικό μου όνομα (και φωτογραφία) και δεν σας παρακολουθώ απλώς από την "κλειδαρότρυπα", παρά το γεγονός ότι πολύ πρόσφατα ξεκίνησα την πρώτη σκέψη μου για η.τ., κατόπιν προτροπής καλού μου φίλου που είναι μέλος σας τα τελευταία 2-3 χρόνια (νομίζω).
Ιδιαίτερα χαίρομαι το χιούμορ σας. Καλή συνέχεια σε όλους.