Θέλω να γράψω για έναν δημόσιο χώρο που δεν είναι κλειστός: Ηρώδειο.
Στο Ηρώδειο απαγορεύεται το άτμισμα. Δεν θυμάμαι τι ίσχυε παλιότερα, ο χώρος είναι ιδιαίτερης σημασίας και δεν αποκλείω να μου το είχαν πει και προ νόμου. Σε πλησιάζει ένας ευγενικός υπάλληλος και σε πληροφορεί πως "απαγορεύεται και το ηλ.τσιγάρο".
Θα μπορούσα (νομίζω) να ατμίζω διακριτικά κατά την διάρκεια της παράστασης. Δεν το έκανα, προτίμησα να κινηθώ με σεβασμό στον χώρο -και όχι στην
ανόητη απόφαση. Είναι ένα ανοιχτό θέατρο και πιστεύω πως πεντακόσιοι να ατμίζαμε ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε η ελάχιστη επιβάρυνση στα μάρμαρα ούτε μετά από έναν αιώνα. Θα ξέπλενε τα ελάχιστα πιθανά ίχνη γλυκερίνης η (συχνά όξινη!) βροχή που ταλαιπωρεί τα αρχαία μας!
Το κερασάκι στην τούρτα: η συγκεκριμένη παράσταση απαιτούσε σε κάποιο χρονικό σημείο την έκλυση ατμού, όχι από ατμιστή αλλά στην σκηνή, από μηχάνημα. Μιλάμε για πολύ ντουμάνι!

Τα πράγματα είναι όπως είναι. Αλλά δεν τα λες και λογικά!