@
Κώστας ΆλεξΕν τέλει σεβαστή η αποφάσή σου Κώστα και ευχαριστώ για την στηριξή σου όσο κράτησε.
Ελπίζω τουλάχιστον να εκτιμήσεις πως προσπαθώ να σου απαντώ έστω κι αν δεν είσαι μέλος του συλλόγου.
Νομίζω πως κάνεις δίκη προθέσεων, πηδώντας από το ένα απαξιωτικό συμπέρασμα σε άλλο. Ας πούμε, αναφέρεις ως μπηχτή την Αργυρούπολη (που δε με βολεύει καθόλου κι εμένα), κι όταν δίνεται μια απλή απάντηση καταλήγεις πως δεν παίζει ρόλο. Αλλά δεν έχει αναιρεθεί η μπηχτή και οι εντυπώσεις που αφήνει. Τεσπα, συνεχίζω με πιο ουσιαστικά.
Η περίπτωση του να κατέβεις με 30 άτομα και "να πάρεις το σύλλογο" νομίζεις πως είναι κάτι επιθετικό, ενάντια στις επιθυμίες μας. Κάτι που θα φοβηθούμε...
Δυστυχώς, αυτό και μόνο μου δείχνει πως μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαίνουμε.
Το αντίθετο φωνάζω: Δεν έχουμε κεκτημένα να προστατέψουμε, εύχομαι εσύ ή κάποιος να το κάνει! Φυσικά όχι για να κλείσει τον σύλλογο, αλλά για να τον κουμαντάρει όπως αυτός κρίνει σωστό. Το ότι παρά τις εκάστοτε "απειλές" δεν θέλει να το κάνει κανείς τελικά κάτι μου λέει.
Αναφέρεις έντονα κάποια απόφαση που τυλίχθηκε με μυστικότητα και... σόρυ, ίσως θα έπρεπε, αλλά αυτή την στιγμή δεν ξέρω ούτε εγώ για τι μιλάς.
Δεν έχω πει σε κανέναν "είχες δικαίωμα να ζητήσεις πρακτικά". Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε στενογράφο, δεν βγάζεις πλήρη εικόνα από κάποια περιληπτικά πρακτικά. Στο ΔΣ έχουμε πάρει δεκάδες αποφάσεις μέσα σε αυτό το 2χρονο και κανένα ΔΣ δεν αφιερώνει χρόνο να βγάζει κάθε λεπτομέρεια του πώς λειτουργεί. Δεν ντρεπόμαστε για καμία, ακόμα και για τις τυχόν λάθος, διότι βγήκαν μετά από ειλικρινή προβληματισμό και δημοκρατικά. Αν θες να γίνεις πιο σαφής -ακόμα και σε ΠΜ- θα προσπαθήσω να απαντήσω πιο συγκεκριμένα.
Το απολύτως αληθινό είναι πως ιδέες (όχι μόνο δικές σου) μείνανε ιδέες, ακόμα και κάποιες που αποφασίσαμε στο ΔΣ να γίνουν πράξη.
Δυστυχώς όχι μόνο οι δυο που αναφέρεις... Για ποιο λόγο;
Διοτι δεν είχαμε τον χρόνο και την ενέργεια να ασχοληθούμε. Σου φαίνεται ανήκουστο απ' έξω, το καταλαβαίνω. Σε διαβεβαιώ, δεν ασχολούμουν με την ΚΕΑ όποτε θυμόμουνα ή μια φορά την εβδομάδα, ήταν καθημερινή έγνοια. Αλλά κάποιες από τις προσδοκίες αποδείχτηκαν πολύ πέραν των δυνατοτήτων μας την στιγμή που είμαστε όλοι άνθρωποι χωρίς λυμένα προβλήματα στη ζωή μας. Ο θρυλικός "κωτσονάτος συνταξιούχος" που ονειρεύονται όλοι οι σύλλογοι δεν βρέθηκε ποτέ.
Όλα αυτά συνέβησαν:
Υπήρξαν μέλη που έμειναν χωρίς δουλειά, σχεδόν χωρίς σπίτι, με προβλήματα υγείας, με προβλήματα υγείας δικών τους,, και άλλα που δεν θα αναφέρω.
Οι χρονικές στιγμές που καταφέρναμε να είμαστε 3 άτομα πλήρως ενεργοί ήταν λίγες. Υπήρχαν στιγμές που ήταν μόνο ένας.
Τι έμαθα από αυτό:
Οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων 25-60 ετών είναι
πιθανό να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα. Αν η ομάδα είναι εθελοντική, αυτό θα επηρεάσει την δράση τους πολύ.
Μια που αναφέρθηκε η τσαγιέρα του ΣΕΕΗΤ: ένας φορέας με πολύ περισσότερα μέσα, ανθρώπους και χρήματα από εμάς, που η ίδια η δουλειά τους κινδυνεύει από το νομοσχέδιο, επικοινωνιακά κατάφεραν μόνο αυτή την αφίσα και 2 μικρά βιντεάκια που τα είδαν ελάχιστοι. Ίσως είναι ενδεικτικό του ότι οι ιδέες προκύπτουν εύκολα, η πραγματοποίησή τους είναι τελείως άλλο πράγμα.
Όσο για τις φατριές που σφάζονται (!)... συγνώμη, περιγράφεις πράγματα που εγώ, ως πρόεδρος δεν έζησα και δεν ξέρω που τα είδες.
Δεν είμαστε στο Game of Thrones. Υπάρχουν ομάδες και παρέες στην ελληνική ατμο-κοινωνία, συχνά τρώγεται η μια με την άλλη, αλλά ξεχωριστές και αντιμαχόμενες ομάδες στον σύλλογο -που... να σφάζονται κι όλας...- δεν υπήρξαν, ούτε υπάρχουν.
Έχω διαφωνήσει και καυγαδίσει με πολλούς. Τους σέβομαι όλους, με όλους θα καθόμουν μαζί σε ένα τραπέζι, με όλους βρήκα διάθεση συνεργασίας. Όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχουν και εντάσεις. Αν οι άνθρωποι είναι σοβαροί τις ξεπερνούν και πάνε παρακάτω.