Εναυσμα για αυτη την συζητηση, θεωρω οτι ηταν η ιδια η υπαρξη ενος πιστου αντιγραφου (κατα ποσο επικροτειται ή οχι) και οχι η συμπεριφορα των "καταναλωτων". Η συζητηση ειναι, πιστευω, για το ποια θα πρεπει να ειναι η αντιμετώπισή μας σε ενα τετοιο προιον και οχι για να σχολιαστει μια ηδη υπαρχουσα αντιμετωπιση.
Λοιπόν, έχουμε το ακριβές αντίγραφο ενός προϊόντος.
Το πρωτότυπο μοιάζει να έχει ολοκληρώσει την εμπορική του πορεία, σπανίζει και κοστίζει πολύ. Έχει γίνει ορόσημο στο ψαγμένο ποιοτικό άτμισμα.
Στην παρούσα φάση ο πρώτος κατασκευαστής δεν χάνει: έχει βγάλει τα χρήματα που ήθελε από αυτό, έχει κερδίσει φήμη και σεβασμό και χρησιμοποιεί (επιτυχημένα) την πόλωση αυθεντικού-ιμιτασιόν για να ενισχύσει την "πίστη" των φανατικών οπαδών των προϊόντων του. Εξάλλου η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή επαίνου. Όμως αληθεύει πως κάποιος του κλέβει την ιδέα και την εκμεταλεύεται χωρίς την άδειά του. Ο εφευρέτης αδικείται αλλά όχι με τρόπο που δεν περίμενε και όχι σε βαθμό που να του προξενεί πρόβλημα.
Ο ατμιστής/καταναλωτής έχει μια επιλογή παραπάνω. Αν η κόπια είναι καλή, μπορεί να βρει φτηνά και να απολαύσει ένα προϊόν σχετικά απρόσιτο.
Κερδίζει, αλλά μπορεί να χάνει μακροπρόσθεσμα ενισχύοντας οικονομικά την απομίμηση και όχι την δημιουργία. Αγοράζοντας, δικαιώνει την στείρα μίμηση -πράγμα που επηρρεάζει την αγορά και εμπνέει όλο και περισσότερους να κλέβουν αντί να δημιουργούν.
Για μένα, το καθοριστικό είναι το πόση ανάγκη έχουμε το κοπιαρισμένο προϊόν. Αν η έλλειψή του δημιουργεί προβλήματα, τότε προέχει να σταματήσει η έλλειψη. Αλλά η έλλειψη δεν δημιουργεί προβλήματα. Υπάρχουν άφθονες εναλλακτικές, πολλές ιδιαίτερα ποιοτικές. Όποιος δεν έχει το πρωτότυπο δεν υποφέρει σε κανένα πρακτικό επίπεδο: μπορεί να ατμίσει καλά με άλλους ατμοποιητές και δεν στερείται τίποτα βασικό.
Τι στερείται ο ατμιστής; Την ικανοποίηση της περιέργειάς του. Την κάλυψη της ματαιοδοξίας του πως έχει ένα ονομαστό προϊόν (έστω και κόπια). Την επιβεβαίωση πως μπορεί κι αυτός να απολαύσει τα πολυτελή και φημισμένα, πως δεν υστερεί.
Ε, συγνώμη, την καταλαβαίνω αυτή την τάση αλλά δεν μου αρέσει. Τα βάζω στη ζυγαριά και για μένα δεν εξισορροπείται η ενίσχυση της απομίμησης. Η ανασφάλεια και η ανάγκη να θεωρούμε κάποια πράγματα ελίτ και να είμαστε δυστυχείς αν δεν τα έχουμε είναι από μόνη της πρόβλημα: εξαρτάμε την αξία μας από πράγματα. Το να ενισχύσουμε την αρπαχτή για να ικανοποιήσουμε το... πρόβλημα, είναι διπλό πρόβλημα.
Γι αυτούς τους λόγους βρίσκω μάλλον ανήθικη την κατασκευή του προϊόντος και, αυστηρά μιλώντας, μάλλον ανήθικη την αγορά του.
Όχι κι έγκλημα αλλά ούτε πράξη που σέβομαι και επικροτώ.
[Η αγορά βέβαια δεν περιμένει τη δική μου γνώμη, αλλά αφού συζητάμε... αυτήν έχω!
]