Γεια σας φίλοι, να καταθέσω κι' εγώ την εμπειρία μου ως αποτοξινωμένος πλήρως.
Κάπνιζα από τα δεκαπέντε, όσα περισσότερα μπορούσα και προλάβαινα. Λες και πάλευα να κερδίσω κάποιο βραβείο περισσότερων τσιγάρων...
Τα τελευταία χρόνια ήμουν κοντά στα δύο πακέτα. Με έκοβε απίστευτα το τσιγάρο, ενώ καταλάβαινα όλο και περισσότερο πόσο επικίνδυνο ήταν.
Δεν είχα κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια να το κόψω όμως. Πριν τρισήμισυ χρόνια όμως, με παρότρυνση της συζύγου, έψαξα το διαδίκτυο και μπήκα στον χώρο του ατμίσματος.
Έκοψα πολύ γρήγορα το τσιγάρο και ενθουσιάστηκα με το άτμισμα. Το άτμισμα είναι όπως παρουσιάζεται το κάπνισμα (από τους καπνιστές, δηλαδή εμάς πριν λίγο καιρό): ευχάριστο, τονωτικό, σχετικά ακίνδυνο. Το άτμισμα είναι όμως...
Τον πρώτο χρόνο περίπου το υποστήριζα δεόντως, έπαιρνα και ότι συσκευή και μπουκαλάκι νά'ναι (τα λεφτά στην τσέπη περίσσευαν...) Σιγά σιγά όμως, μείωνα την νικοτίνη, γιατί ανακάλυψα πως και μικρότερη ποσότητα ήταν το ίδιο πράγμα: μία αίσθηση στον λαιμό και αρκετή ποσότητα στο αίμα για να μην σου λείπει. Στους έξι μήνες ήμουν στα 4-6mg, και εκεί έμεινα για δύο χρόνια. Αρώματα κάργα όμως, κανένα καπνικό - όλο φρούτα και γλυκά.
Μετά, στην διαδικασία του κατεβάσματος των mg, μηδένισα την νικοτίνη. Πολύ εύκολα και χαλαρά. Απλώς αύξησα την κατανάλωση υγρού. Μετά από κανα-δυο μήνες, κατάργησα και το άρωμα. Πάφα-πούφα όλη μέρα λοιπόν, σκέτη PG (ή μίξη με VG? τα ξεχνάω τώρα). Συνέχεια όμως! Μόνο για την κίνηση, τίποτα άλλο δεν είχε μείνει. Ε, μια μέρα το παράτησα. Για μια-δυο βδομάδες κάτι μου έλειπε, αλλά αυτό δεν ήταν ούτε η/τ ούτε τσιγάρο (θου κύριε...) και μετά απλώς δεν μου λείπει τίποτα.
Δεν νοιώθω καπνιστής που το έκοψε και του λείπει πού και πού αλλά αντέχει. Δεν μου λείπει ντιπ.
Έχω κανά εξάμηνο ελεύθερος κι' ωραίος.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακαπνίσω. Μου βρωμάει απίστευτα, βήχω όταν καπνίζουν στο παραδίπλα γραφείο. Τα ρούχα καπνιστή για μένα είναι Άουσβιτς. Και φυσικά, δεν θέλω ποτέ να με ξαναδούν τα παιδιά μου με τσιγάρο, να μην μεγαλώσουν με οικειότητα με αυτό (για μένα, ως γιος καπνιστών, όταν πρωτοέπιασα τσιγάρο η κίνηση μου ήταν απολύτως φυσική).
Και δεν έχω καημό να ξαναατμίσω. Μόνο που το σκέφτομαι, θυμάμαι όταν πήγαινα οπουδήποτε: να σκεφτώ πόσο θα μείνω, που θα πάω μετά, να κανονίσω συσκευές, μπαταρίες, φορτίσεις, βάσεις, νικοτίνες, μπουκαλάκια... Και βέβαια, φοβάμαι πως ακόμα και βλέποντάς με να ατμίζω τα παιδιά θα είχαν την οικειότητα με την κίνηση. Καλύτερα μάσα μια τσίχλα, βρε αδερφέ.
Τον πρώτο καιρό ήμουν σταυροφόρος του ατμίσματος. Μετά, βαρέθηκα. (Δεν κατάφερα να αλλαξοπιστήσω και κανέναν, είναι η αλήθεια). Η ζωή του καθενός στο κάτω-κάτω είναι δική του ευθύνη. Αν με ρωτούσαν, τους ενημέρωνα. Αλλά τον τελευταίο καιρό κι' όλας, είχα ξεχάσει ότι ατμίζοντας, έκανα κάτι περίεργο και ασυνήθιστο. Και όταν έμπαινα σε χώρους μη καπνίσματος, το χρησιμοποιούσα σαν αφορμή για να μην ατμίσω. Δεν ήθελα να είμαι προκλητικός αφενός, και αφετέρου μετά από μια-δυο ώρες αποχής ήταν πραγματικά πιο απολαυστικό. Και βέβαια, είχα στο βάθος του μυαλού μου να γλυτώνω και από δαύτο σιγά-σιγά.
Συνολικά, με το άτμισμα έκοψα το τσιγάρο εύκολα (δεν αξίζω μπράβο! δεν ζορίστηκα!), σιγά-σιγά, χωρίς σοβαρή προσπάθεια (που ελλοχεύει κίνδυνο αποτυχίας) και με άμεση βελτίωση της υγείας μου και μηδενισμό των κινδύνων του τσιγάρου. Τώρα το βλέπω σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, ένα ακίνδυνο χούι που, όπως όλα τα χούγια, κάποιοι τα αγαπάνε και δεν θέλουν με τίποτα να τα αφήσουν, ενώ άλλοι λένε " Ε! χούι είναι, το κόβω."
Αυτά! Καλό άτμισμα ή κόψτε το κι' αυτό, για τον οργανισμό δεν έχει μεγάλη διαφορά.
Να ευχαριστήσω εδώ όλους τους συμφορουμίτες για την εκπληκτική ατμόσφαιρα παρέας και συντροφιάς που έχουν δημιουργήσει με μεράκι εδώ στο φόρουμ. Καλή διασκέδαση!
Θέμα: Μετά το κάπνισμα, τέρμα και με το άτμισμα (Αναγνώστηκε 107908 φορές)
