Taifun GT III (by SmokerStore) vs Phenomenon (by GUS-MOD)
[justify]Ν’ αρχίσω απότομα ή μήπως στρωτά και όμορφα; μπα, όχι. Εδώ δεν θέλω να είμαι τηλεγραφικός, εδώ θέλω να φλυαρήσω και να πλατειάσω όσο μπορώ, ακόμα και ν’ απλώσω την μπουρδολογία μου σε όλο της το μεγαλείο, -σώπα, βρε ψυχή! Θα πει κάποιος κακεντρεχής... / Λοιπόν.[/justify]
[justify]Το συγκεκριμένο νήμα, το έχω πει ξανά, το καταχάρηκα όσο δεν λέγεται, ακόμα κι όταν ένιωθα ερημιά ή όταν με δρόσιζαν με τη σκιά τους πολλές πολλές πλάτες. Το καταχάρηκα γιατί ήταν κάτι που μ’ ευχαριστούσε. Έτρεχα, κοίταζα, κρυφοκοίταζα, αναζητούσα πληροφορίες, έφτανα σε αδιέξοδα -μικρά ή λίγο πιο μεγάλα-, δοκίμαζα, απέρριπτα, ζήλευα, ανυπομονούσα, περίμενα καρτερικά, έκανα προσωπικές υπερβάσεις, και πολλά πολλά ακόμα, όμως στο τέλος πάντα απολάμβανα τη διαδρομή. Παρ’ όλα τα χαριτωμένα και συμπαθητικά που αναφέρω, από κάποιο σημείο και μετά, απέφευγα να ξεφυλλίζω το συγκεκριμένο νήμα. Ο λόγος απλός: έπαψα να δικαιολογώ την όποια απειρία μου. Αν ανατρέξω στα λίγα αυτά συγκριτικά, θα βρω λάθη, θα βρω αθώες υπερβολές, θα βρω αδικίες. Θα γελάσω παρέα με όσους αντιπαθούν δικαιολογημένα τον Joe, και τον κάθε Joe. Με λίγα λόγια, έπαψα να με συμπαθώ κι εγώ...[/justify]
[justify]Αυτό όμως που ακόμα με βρίσκει αντίθετο είναι το εύκολο άλλοθι: “βρε παιδιά, όλα είναι υποκειμενικά”. Ε, όποτε ακούω αυτή την ατάκα, ανακατεύομαι. Ξερολίαση αλά γυριστόζα. Το ατμιστικό απολιτίκ, “αγαπητοί μου, μην παθιάζεστε. Οι γευστικοί μας κάλυκες μπλα μπλα μπλα, δεν γνωρίζουν σύνορα, μπλα μπλα μπλα...”. Να πιάνεις πάντα τα εύκολα ξεκούδουνα, τύπου placebo. Είναι ασθενής ο κύριος, γιατρέ μου, κάντε τον καλά, βλέπει οράματα ο δύσμοιρος τυπάκος με τις τάχα high end ονειρώξεις του. Να προσπαθείς να μπεις μέσα στην απολυτότητά του, τίποτα, εκεί αυτός. Ένας αχταρμάς από δαιδάλους, επιχειρημάτων ή και αντεπιχειρημάτων, να λύνεις κι αυτός να δένει, όταν η λύση είναι πάντα στην επόμενη γωνία. Τίποτα. “όλα είναι υποκειμενικά, βρε πλασίμπο με πόδια”, είπε και καθάρισε.[/justify]
[justify]Χωρίς να επεκταθώ στο συγκεκριμένο άλλοθι, θα μιλήσω πάλι ως εγώ. Εγώ λοιπόν, μέχρι χθες είχα πάντα καβάντζα 2, 3 ή και 4 πακέτα καμελάκι σκέτο. Μέχρι χθες δεν ήθελα τίποτε άλλο, αρκεί να είχα τα καλά μου τσιγαράκια. Σήμερα ανήκουμε πάλι κάπου. Οικογένεια Μπες-Βγες, φυλές, ομάδες, φατσοβιβλία, φόρουμ, οπαδοί, εχθροί και φίλοι. Όλοι μαζί, και χώρια, όλοι ατμιστές.[/justify]
[justify]Τώρα, κάποιος άλλος κακεντρεχής θα πει, τι σχέση έχουν όλα αυτά, βρε αδερφέ; Καμία, θα πω περήφανα.[/justify]
[justify]Να εξομολογηθώ κάτι ακόμα. Όπως τιμωρώ τον Joe με το τιμωρό αλάθητο χέρι, άλλο τόσο χαζογελάω με πολλά απ’ όσα θα τύχει να διαβάσω δεξιά κι αριστερά. Αμέτρητα όσα θα ήθελα να κράξω. Όσο εγώ αδίκησα π.χ. τον υπέροχο Keras ή και ανέβασα εντυπωσιασμένος τον εξίσου υπέροχο Κάβειρο. Όσο κόλλημα μού δημιουργήθηκε με τον Richelieu, να στάζεις για δοκιμή, να τινάζεις να στεγνώνεις και ξανά μανά, να μη χορταίνεις και να ξεπαραδιάζεσαι στα γκουρμέ. Όσο μπέρδευα το “αεράτο” με το “ημιπνευμονικό” ή “πνευμονικό”. Όσο έβλεπα αυτά που δεν έβλεπα σε κεντρικές εισαγωγές αέρα, “τώρα αυτό το 2.45mm είναι πηγάδι ή όχι;”, όσο πηγάδι ήταν κι ο Hurricane, με το παράδοξο να ξετινάζει τα καπνικά με όποια κλειστή επιλογή στον αέρα, όσο έμενα έκπληκτος με τα θαυμαστά έργα των επιστομίων, (ύψος ή διάμετρος; μήπως και υλικό ή και όλα μαζί; ), ή στο πρωτοχτύπημα σε Erlprinz, (α, αυτό εννοούν “χτύπημα”). Τροφοδοσία ή γωνία αέρα; μήπως θάλαμο ατμοποίησης ή καλύτερα να στάξω; Τελικά, ο χρήστης δεν φταίει ποτέ; εμείς είμαστε οι ειδικοί που ποτέ δεν έχουμε ευθύνη; ξερολάκια; / Από τα δεξιά κι αριστερά λοιπόν. Αφού είναι 1:1, τότε είμαι διπλά μάγκας. Ούτε είμαι απ’ τους χαζούς που τα σκάνε, ούτε βλέπω και διαφορές στην ατμιστική απόλαυση. Είμαι διπλά μάγκας γιατί υπογράφω πως όλα πάνω κάτω είναι ίδια, αυτό που ατμίζω τώρα είναι μάπα, άρα και το άλλο μισό του 1:1 είναι ακόμα πιο μάπα. / Συγγνώμη κύριοι, όμως εδώ τραβάω τα βυζιά μου με τη σοφία σας. / έλα, πιάσε τυχαία κάποιους από αυτούς. Έλα μετά και πες πως δεν αξίζουν τα δεκάρια, πως δεν γίνεται όλοι αυτοί να είναι κορυφαίοι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όλα είναι φθηνός μύθος. / Όπως κι ο μπρουτάλ κουλ τύπος, που δεν συγκρίνει τίποτα με το αγαπημένο του Ένα. Όλα, δεν είναι ούτε μισό βλέφαρο, υπάρχει μόνον το Ένα του. Όπως ο εκλαϊκευμένος ερασιτέχνης “Μικρός Επιστήμονας”, τα γνωρίζω όλα, τα σφάζω όλα, (από λίγο). Όπως ο μόστρας, αξίζει κάτι μόνο αν είναι ακριβό, όλα τ’ άλλα είναι τενεκεδάκια. Όπως οι “Εκλεκτοί”, η χαρά της παρέας, ό,τι πουν είναι σωστό, γιατί το είπαν αυτοί, τέλος. Όπως οι αθόρυβοι, συλλέγουν οπλισμό και σε χτυπούν όταν πέφτεις... / Πυροβόλα ασύλληπτης ευφυίας, αστραπιαία μικρά: ο Skyline είναι δευτερότριτος, ο Eviva είναι σκουπίδι, ο GUS βγάζει κομμάτια της σειράς, ο IMEO δεν υπήρξε ποτέ, στους atmizoo υπάρχει αλάνα, ο Leo δεν έδινε γεύση 1ης γραμμής, οι Ελβετοί είναι οι μισοί κλέφτες και οι άλλοι μισοί περίπου κλέφτες. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας μέχρι να γίνουν ξανά εχθροί μας. Να μην βλέπει τίποτα ιδιαίτερο στους Taifun…, να είναι όλα αρπαχτές και φούμαρα. Και; Και! Όλα είναι υποκειμενικά... / τα τραβάς τα βυζιά σου ή δεν τα τραβάς, κύριε πρόεδρε; εμ, εδώ σε θέλω κάβουρα. / Ατμιστικά παράδοξα, πάντα θα υπάρχουν αρκεί να σταθείς ελάχιστα και να ξεφορτώσεις τον ασήκωτο εγωισμό σου. Ν’ ατμίζεις high end περιπτωσάρα, να σού ‘ρχεται ο παλαίμαχος Nautilus των απανταχού νεοεισερχομένων και να θες να χειροδικήσεις.[/justify]
[justify]Ήθελα να πω πολλά πολλά ακόμα, δεν είπα τίποτα και νιώθω άβολα γι’ αυτό. Πάντως, έτσι όπως το έχω ζωγραφίσει στο μυαλό μου, αυτό εδώ είναι το προτελευταίο μου συγκριτικό, θ’ ακολουθήσει ακόμα ένα, κι αυτό γιατί, γιατί περίμενα αρκετό καιρό για να το δω. Αν για κάποιο άγνωστο λόγο πρέπει να δικαιολογήσω όλα αυτά, θα πω πως ο κυριότερος λόγος είναι πως έχει κορεστεί η κατάσταση (κι ακόμα δεν άρχισε καλά καλά). Δυστυχώς, μπαίνεις σε μία διαδικασία αρκετά περίεργη. Από κάποιο σημείο και μετά λειτουργείς ως συλλέκτης, δεν απολαμβάνεις σχεδόν τίποτα, πολλά κομμάτια περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι μέχρι να έρθει η σειρά τους για ένα σύντομο πέρασμα, και μετά πάλι στα σκοτάδια, κυριολεκτικά, υπάρχουν επισκευάσιμοι όπου δεν ανοίχτηκαν ποτέ. Ασφαλώς, από ένα σημείο και μετά γίνεται πολυέξοδη διαδικασία που δεν σταματάει πουθενά και σε τίποτα. Και τέλος, διαπιστώνεις πως δημιουργείς περισσότερους εχθρούς και ελάχιστους φίλους, ασφαλώς, δεν παραγνωρίζω πως όταν εκτίθεσαι με κάποιο τρόπο, όταν ανοίγεσαι σε πιο βαθιά νερά, πρέπει και να περιμένεις αντίδραση, θετική και αρνητική, να περιμένεις και να δέχεσαι απλόχερα και τον αντίλογο και την κριτική ακόμα και την όποια επίθεση, και κακά τα ψέματα, είναι μία διαδικασία που οφείλεις να γνωρίζεις πως θα σε σπρώξει προς την έξοδο, αργά ή γρήγορα.[/justify]
[justify]Στα δικά μας τώρα. Εδώ έχουμε 2 διαφορετικούς κόσμους, που όμως είναι δίδυμοι. Παλαβό; Θα το ξεκινήσω πάλι λίγο αυτοβιογραφικά. Όταν άρχισα να πρωτοψάχνω το “κάτι παραπάνω”, είχα διαβάσει εντυπωσιασμένος τον αγαπητό φίλο Varaderum. Είναι, πιστεύω, ιδανική περίπτωση ατμιστικού μέντορα, και δεν χρειάζεται να επεκταθώ καθόλου, θα του πω μόνο ένα τεράστιο τεράστιο ευχαριστώ. Εκεί λοιπόν είδα πάλι έναν ολίγο παραγκωνισμένο GSL. “μα καλά, τόσο λίγοι ασχολούνται; κάποιοι τουφεκίζουν στον αέρα για ανεξήγητες διαρροές και για ουσία μηδέν; και πού, σε έναν ρυθμιστή απόλαυσης με χίλιους δυο τρόπους. Το όπλο των Taifun μπήκε άμεσα σε σύγκριση με τον GTIII, και δεν θ’ αποκαλύψω τα δικά μου συμπεράσματα, θα πω μόνο πως όταν μιλάμε για Taifun τα πράγματα σοβαρεύουν. Το εδώ παράδοξο θα το δώσω με χαριτωμενιά. Πάρε ένα 10μελο από Dinner Lady, ασφαλώς και μιλάω για το φημισμένο Lemon Tart. Πάρε λοιπόν το πρώτο (δήθεν) άκυρο ως βήμα για Taifun, πάρε ένα lemon tart. Στήσε εκεί γύρω στο 1Ω, λεπτό kanthal και λίγα βατ. Θα κλάψεις. Θα σου δώσει τη ζεστή ζύμη στη μάπα, κάπου πιο πίσω ακολουθεί το λεμονάκι και απλωμένες κρέμες στο παρασκήνιο. Τα ωραία όμως ακόμα δεν άρχισαν. Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, χρησιμοποιείς έναν επαγγελματία στους high end. Οι επιλογές στον αέρα είναι τόσο μελετημένες, ξέρουν πώς πού και πότε να χτυπήσουν. Το πιο ωραίο; παίζει απίστευτα σε όποια επιλογή αέρα (κυριολεκτικά), το ακόμα πιο ωραίο; σου δίνει με 10 διαφορετικούς τρόπους το υγρό, 10 διαφορετικά πεδία ατμιστικής απόλαυσης, η γεύση εδώ επιβάλετε να είναι πολυδιάστατη και ο χρήστης τουλάχιστον υποψιασμένος για το τι κρατάει στα χέρια του. Κατόπιν, και χωρίς βιασύνες, βάλε τα υγρά προτίμησης, (όχι diy δυστυχώς), βάλε κάτι πιο σοβαρό, παίξε με μηχανικά κόλπα, ε, έλα μετά να πεις περήφανα, “όλα είναι υποκειμενικά”. Δεν θα χρειαστεί να επεκταθώ καθόλου, υπάρχει το υπέροχο
σχετικό νήμα, κι αν θέλεις κάτι ακόμα, βλέπεις κι
εδώ. Ο συντηρητικός και αυστηρός Γερμανός, τον προίκισε τον GTIII, για 1η φορά με γέμισμα από επάνω, πλήρης η πρόσβαση στη βάση του, και γι’ ακόμα μία φορά, η κορυφαία ρύθμιση εισαγωγής αέρα, νέα κουμπωτή καμπάνα, ρύθμιση υγρών από επιστόμιο, παιχνίδι το στήσιμο, επιλογή κοντύτερης καμπάνας ή και τ’ αχρείαστα για μένα mtl κόλπα. Αμφιλεγόμενη η ομορφιά του; ναι θα πω, κι εγώ χρησιμοποιώ πιο εύκολα το XS tank kit του. Δεν παύει όμως να είναι υπέροχος ως Taifun στα δικά μου μάτια, επίσης, σαν απόδοση, απολαμβάνω καλύτερα με την ψηλόλιγνη καμινάδα του πάρα με το κοντό κουστούμι του, εξάλλου δίνει τόσες πολλές επιλογές που όρεξη να ‘χεις και όλα θα είναι στο μέγιστο. Να καταλήξω κάπου; μάντεψε. Τίποτα λιγότερο από μια στοίβα δεκάρια. Με απόλυτο θράσος θα πω, αν τον βρεις κάπου, χτύπα τον όσο προλαβαίνεις, δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες.[/justify]
[justify]Στην άλλη όχθη τώρα. Phenomenon. Πρέπει να πω κάτι; χαχαχα.[/justify]
[justify]Θα δώσω μόνο μία εικόνα, πέρα για πέρα αληθινή και επαναλαμβανόμενη, είμαι σίγουρος, όπως σε βουβό κινηματογράφο που τρέχουν τ’ ανθρωπάκια έτσι απέριττα κι απλά. Λοιπόν. Λες στο (ή στα...) έτερον ήμισυ πως πας για απλό σέρβις/έλεγχο το αυτοκίνητο, πως δεν θα καθυστερήσεις παρά ελάχιστα λεπτά, άντε σκάρτα μία ώρα. Φεύγεις σφαίρα. Φτάνεις, διπλοπαρκάρεις με αναμμένα τα αλάρμ σου. Μπαίνεις, “Πιάσε ό,τι έχεις, βιάζομαι ρε συ...! Απ, τι κρατάς; άστο κάτω, στο πήρα...”. / Με απλά ελλήνικος, ό,τι είναι GUS είναι γεύση. Το έχω πει και θα το λέω πάντα, ο δημιουργός είναι ευφυέστατος άνθρωπος, η γεύση που βγαίνει από τις δημιουργίες του δεν μπορούν να συγκριθούν με κάτι άλλο. Μάλιστα, για να το πω ακόμα πιο χαριτωμένα, θα έπρεπε να κατοχυρώσει τη λέξη γεύση, γιατί πολύ απλά τού ανήκει. / Διαβολική σύμπτωση. Κι εδώ δεκάρια.[/justify]
[justify]
Επιλογή: Εδώ τώρα, ανέβηκα σε ισχύ και κατέβηκα σε τιμή αντίστασης. Δεν επέλεξα την εύκολη διαδρομή τού ενός Ωμ, ήθελα να δω στα σφικτά τους πώς τρέχουν σε μικρή αντίσταση και άνω των 15 βατ, πάρε και vg στις τσέπες. Έτσι λοιπόν, ss316l 0.4mm, 8 σπείρες, 2.5mm πυρήνας, 0.55Ω, 20-25W. Ο Phenomenon είναι σφικτός και παίζει στην έδρα του όπως κι αν τον στήσω, ό,τι κουλό κι αν μου ‘ρθει στην κεφάλα, ο δε GTIII, τι να πω; διδάσκει αέρα, ό,τι κι αν επιλέξω δίνει κόλαση. Θες 1 τρύπα; την πιο μικρή; μήπως 2 ή κάτι ακόμα; μήπως όλα ανοικτά; κ ό λ α σ η. / Υγρό αναπλήρωσης, LamdaVape “λ” (12 monkeys), Furiosa (Jungle Trouble). / αστεία πλευρά της ιστορίας: με φουλ αέρα στον GTIII, 12mg, μπανάνες και τα ρέστα. Πήρα τις παιδικές αμυγδαλές μου στα χέρια..., τρελό πηχτό ντουμάνι που δάκρυσα από την 1η κιόλας τζούρα. Ζω ένα όνειρο, μη με ξυπνάτε.[/justify]
[justify]
Taifun GT III: 1) Γεύση: 10/10, 2) Χτύπημα: 10/10, 3) Ντουμάνι: 10/10, 4) Ανάλυση γεύσης: 10/10.[/justify]
[justify]
Phenomenon: 1) Γεύση: 10/10, 2) Χτύπημα: 10/10, 3) Ντουμάνι: 10/10, 4) Ανάλυση γεύσης: 10/10.[/justify]
[justify]
Σημ. Και εδώ, υπάρχει μικρή αλλαγή στη βαθμολογία, σε σχέση με προηγούμενο συγκριτικό. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτα γιατί βαρέθηκα να μιλάω για ελέφαντες και παπαρούνες αλλά και γιατί όταν είμαι κουρασμένος είμαι και πιο ευάλωτος, πιο γαλαντόμος, διάολε.[/justify]
[justify]
Σημ.2 Μικρή, μικρούλα υπομονή. Θέλω να δω ένα ακόμα μικρό συγκριτικό, (και που περίμενα, όπως προείπα, πάρα πολύ καιρό), γνωρίζοντας μάλιστα πως υπάρχουν καλύτεροι τους, αυτό όμως δεν μου λέει κάτι. Το αν τσακωθούν οι κορυφές είναι πάντα εποικοδομητικό κι ευχάριστο, προς γνώση και συμμόρφωση πάντα.[/justify]
217 Απαντήσεις
41007 Εμφανίσεις
