Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα στην οποία όταν υπάρχει κάτι που μας δίνει τη δυνατότητα να επιβληθούμε στον άλλο, το εκμεταλλευόμαστε μέχρι δακρύων. Ως καπνιστές, σίγουρα όλοι μας συναντήσαμε την ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σε απόσταση άνω των δέκα μέτρων από εμάς και μόλις το ανάψαμε, άρχισε να βήχει λες και ήταν κλεισμένη σε καπνιστήριο αλλαντικών... Οι περισσότεροι, κυρίως άντρες, έχουμε γυρίσει να κοιτάξουμε τον οδηγό του οχήματος που προσπερνάμε με βλέμμα "τι σου κάνω μάνα μου"... Με απλά λόγια, είμαι και εγώ οπαδός του "η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού σου". Μόνο όμως όταν ο διπλανός μου δεν είναι το άκρον άωτον του παραλογισμού, επειδή απλά μπορεί να πει "ενοχλούμαι".
Διάβασα κάπου ότι "μία μεμονωμένη άρνηση ενός ατμιστή να δικαιωθεί, μπορεί να επιφέρει ακόμα και δικαστική δικαίωση". Φυσικά και θα μπορούσε. Εκ προοιμίου όμως, ξέρω ότι δεν θα είμαι εγώ αυτός ο ατμιστής. Γιατί πολύ απλά, την μία ημέρα της εβδομάδος που θα βγω για να ξεσκάσω, δεν θα μπω σε τριπάκι τσακωμού και φέρε μου το Νόμο, και μου κάνει η χάρη να φωνάξεις και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και λοιπά. "Και θα ανεχτείς ρε Τρύφωνα να σου χαλάσουν αυτή τη μία μέρα ξεσκάσματος που έχεις με το να μην σου επιτρέψουν να ατμίσεις?". Όχι φυσικά, θα φύγω, θα πάω αλλού. Οι εποχές που αρπαζόμουν με το παραμικρό, έχουν περάσει προ πολλού. Πλέον, έχω άλλα όπλα στη φαρέτρα μου. Ένα μαγαζί που δεν θα μου επιτρέψει να ατμίσω, δεν θα ξαναδεί Κερκυραίο ατμιστή ας πούμε. "Χ##τηκε το κατάστημα" θα μου πεις, "με τις υγείες του" θα απαντήσω. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι με αυτή μου την κίνηση "του έκανα τα μούτρα κρέας".
Η γραμμή μεταξύ δικαιώματος και νομοθεσίας, είναι πολύ λεπτή. Όλοι μας καταλαβαίνουμε τι πάει να πει δικαίωμα, ή μάλλον τι θα έπρεπε να σημαίνει. Αυτό που ισχύει όμως στην πραγματικότητα, είναι το τι λέει ο Νόμος. Θα γίνω λίγο ακραίος με το παράδειγμά μου, λέγοντας ότι ως αναβάτης δικύκλου, έχω δικαίωμα να μην φοράω κράνος καθώς τον εαυτό μου θα βλάψω και μόνο αν έρθω σε περιπτύξεις με κολώνα ΔΕΗ. Σύμφωνα με το Νόμο λοιπόν, δεν το έχω αυτό το δικαίωμα.
Η δημιουργία Συλλόγου είναι κάτι που μου έχει περάσει πάρα πολλές φορές από το μυαλό. Δυστυχώς όμως, η εμπειρία μου από αρκετούς Συλλόγους στους οποίους είτε μετέχω, είτε εκπροσωπώ είτε μου έχει ανατεθεί ο λογιστικός έλεγχος, δεν είναι και η καλύτερη. Συνήθως, δύο τρέχουν και 100 εμφανίζονται δυο φορές το χρόνο, στην κοπή της πίτας και στη Γενική Συνέλευση. Με συγχωρείτε, αλλά έτσι δουλεύουν οι Ανώνυμες Εταιρείες, όχι οι Σύλλογοι. Φαίνεται και από το όνομα εξάλλου...
Αν θα ήθελα ένα Σύλλογο? Σίγουρα! Αν θα γινόμουν μέλος? Πολύ πιθανόν (εξήγηση παρακάτω). Αν θα συμμετείχα στη Διοίκηση? Με τίποτα. Η εξήγηση είναι απλή: δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο. Το να προσφέρω μια βοήθεια, μια εμπεριστατωμένη άποψη σε πράγματα που γνωρίζω ή ειδικεύομαι, ευχαρίστως. Αλλά χρόνο για ενεργή συμμετοχή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να διαθέσω. Και γι αυτό θεωρώ ότι μια θέση στη Διοίκηση θα ήταν καλύτερη στα χέρια κάποιου που μπορεί να διαθέσει χρόνο.
Κατά πόσο θα μπορούσε να τρέξει αυτό το εγχείρημα, δεν το γνωρίζω. Οι διαδικασίες σύστασης και λήψης ΑΦΜ είναι σχετικά απλές πάντως, και με κόστος κοντά στα €25 ανά ιδρυτικό μέλος (πρέπει να είναι 21). Αυτό που λείπει από όσους γενικά ασχολούνται με συλλόγους, είναι η ανιδιοτέλεια και γι αυτό πολλά συλλογικά εγχειρήματα καταλήγουν σε καταστροφή. Πραγματικά, θα πηδούσα από τη χαρά μου τη μέρα που θα βλέπαμε ανακοίνωση ίδρυσης ενός τέτοιου Συλλόγου. Και μακάρι να μου επέτρεπαν οι συνθήκες να ασχοληθώ σοβαρά με κάτι τέτοιο.
@Nick74
Στον πίνακα που παράθεσες, δοκίμασε να αλλάξεις την ερώτηση της έκτης γραμμής. Κάντην "επιτρέπεται σε δημόσιους χώρους κλπ?". Η απάντηση για το τσιγάρο θα είναι "ΟΧΙ" και θα έχει ακριβώς το ίδιο νόημα με πριν. Για το άτμισμα, ποια είναι η απάντηση? "Ναι, παντού" βασιζόμενη στο "ότι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται" ή " μακάρι να ξερα..."?
Και όχι, τα θέματα δεν είναι αλληλένδετα. Ο Διαχειριστής μας παρέπεμψε σε αυτό το νήμα για την κουβέντα περί Συλλόγου.
438 Απαντήσεις
96494 Εμφανίσεις
