[Βαθειά ανάσα... πάμε...]
Θέλω να συγχαρώ κι εγώ, ΟΛΟΥΣ.
Μιλάμε έντονα, διαφωνήσαμε έντονα, αλλά είμαστε εδώ, δεν διακόπηκε η επικοινωνία, δεν σταματήσαμε την προσπάθεια να βρούμε κάπου ο ένας τον άλλο. Αυτό ήδη είναι μια νίκη για όλους.
Τι μας χωρίζει, πού ακριβώς βρίσκεται η διαφωνία;
Νομίζω πως η διαφωνία είναι τελείως πλασματική και βρίσκεται στην παρανόηση πως η πιο μαχητική στάση σημαίνει εξ ορισμού μαγκιά και νταηλίκι. Πως η οποιαδήποτε οργανωμένη δράση προέρχεται από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο
η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου
[Φίλτατε cpbaroque, θεωρείς όντως πως οι υπόλοιποι θέλουμε να φυσάμε ντουμάνια στα πρόσωπα του κόσμου γελώντας σαρδόνια, σαν κακοί του Τζαίημς Μποντ;
]
Έχω ατμίσει μπροστά σε εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους. Ήμουν από τους τυχερούς που
ποτέ, ούτε ένας δεν έδειξε ενόχληση. Δεν το έκανα με το έτσι θέλω, διότι και οι "μαχητικοί" διαθέτομεν κοινωνικές ευαισθησίες κύριοι. Δεν είμεθα γαϊδούρια, λέγω!
Παρατηρώ πως οι περισσότερες εμπειρίες των συνατμιστών είναι ανάλογες. Μπορώ να εξαιρέσω τα τρελλά ντουμάνια -αλλά είμαι σίγουρος πως σχεδόν κανείς δεν θα τα κάνει δημόσια. Συμπεραίνω (νομίζω βάσιμα, με καλούς λόγους) πως η ελευθερία του άλλου συνήθως δεν απειλείται από τον ατμό. Ένα το κρατούμενο. Οι υπάρχουσες επιστ. μελέτες έχουν βασικά αποδείξει πως δεν βλάπτεται η υγεία των γύρω, πως το παθητικό άτμισμα είναι μύθος. Δεύτερο κρατούμενο.
Στην εποχή που το ΗΤ αντιμετωπίζει καταιγίδα δυσφήμισης και τσουνάμι περιορισμών, ξέρω πως η δική μας ελευθερία καταπιέζεται ασύστολα σε όλο τον κόσμο. Ξέρω πως αυτό θα έχει θανατηφόρες επιπτώσεις στη υγεία δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ξέρω πως οι λόγοι δεν είναι η δημόσια υγεία, η καλοί τρόποι, η κοινωνική ευαισθησία και η προστασία του πληθυσμού. Ξέρω πως οι λόγοι είναι τα συμφέροντα εταιριών, οι φόροι των κρατών, ο αλλαζονικός φανατισμός αντικαπνιστικών οργανώσεων και η άγνοια/έλλειψη πληροφόρησης του κοινού.
Θεωρώ λογικά αυτονόητο (πάλι αυτή η λέξη, χμ...) και κοινωνικά χρήσιμο να διασφαλιστούν και τα δικά μας δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν ήρθα στον κόσμο για να περιορίζω μόνιμα τον εαυτό μου άνευ λόγου και αιτίας. Επίσης, αν εξισωθεί η κοινωνική χρήση του ΗΤ με αυτή του τσιγάρου στους νόμους και την συνείδηση του κόσμου τότε πρακτικά έχει περάσει το εσφαλμένο και επικίνδυνο μήνυμα πως άτμισμα=κάπνισμα. Αυτό όχι μόνο είναι
ψεύδος, όχι μόνο
μας καταπιέζει αλλά και έχει κόστος σε
ανθρώπινες ζωές. Αυτά δεν τα βγάζει μόνο το μυαλό μου ως πονηρού ατμιστή -στάση που έχω εισπράξει από αντιδράσεις συμφορουμιτών. Έχουν αναλυθεί και γραφτεί από αρκετούς ανθρώπους με τεράστια εμπειρία στον πόλεμο κατά του τσιγάρου, του ελέγχου του εθισμού, της ιατρικής μελέτης του ΗΤ, των δικαιωμάτων του πολίτη, της δημόσιας υγείας. Το άτμισμα είναι εξαιρετική εναλλακτική του καπνίσματος και η κοινωνία οφείλει να του δώσει περισσότερο χώρο από το κάπνισμα, αλλιώς διαπράττει έγκλημα.
Οπότε θεωρώ αυθαίρετη και άδικη την κριτική (και μάλιστα από ατμιστές) πως οι πιο έντονοι μιλάμε σαν νταήδες που θέλουν να καταπιέσουν τους άλλους. Είναι μια αφήγηση που βασίζεται στην καρικατούρα που στήνει κάποιος στο κεφάλι του για δικούς του λόγους. Και είναι προσβλητική αφήγηση: μας χαρακτηρίζει αρνητικά δίχως να βλέπει επιχειρήματα αλλά και τις δικές μας ελευθερίες -που θεωρείται μια χαρά να καταπιεστούν προς όφελος κάποιου φανταστικού κοινού που δήθεν ενοχλούμε. Όπου υπάρχει πραγματική ενόχληση πρέπει να διασφαλιστούν τα δικαιώματα του άλλου. Αλλά οφείλουμε να έχουμε κριτήρια γι αυτό, όχι κάποια γενική και απόλυτη θεολογία!
Είτε κάποιος μόνος του, είτε χαλαρές ομάδες, είτε οι σύλλογοι ατμιστών αγωνίζονται για ενημέρωση, για πίεση προς τους πολιτικούς, για στιγματισμό της παραπληροφόρησης. Και, ΝΑΙ, αγωνίζονται και για νόμιμη ευρύτερη δημόσια χρήση του ΗΤ, διότι αυτό είναι
το καλύτερο για την δημόσια υγεία και όλη την κοινωνία. Αυτό μπορεί να σημαίνει νομιμότητα του ατμίσματος σε μαγαζιά, καφέ, μπαρ, εστιατόρια (ενδεχομένως με όρο την απόφαση του ιδιοκτήτη). Ναι, θα μπορούσε σε κάποιον ιδανικό κόσμο να σημαίνει και δικαίωμα ατμίσματος σε συγγκεκριμένους χώρους νοσοκομείων ακόμα, μην σοκάρεστε, μην πάθετε εγκεφαλικό, δεν θα πάθαινε κανείς τίποτα. Σίγουρα θα ήθελα να σημαίνει δυνατότητα ατμίσματος σε εργαζόμενους στον χώρο εργασίας τους -έστω υπό όρους.
Αλλά (επιστροφή στην πραγματικότητα)...
Δεν είμαστε στην επίθεση. Είμαστε στην άμυνα. Και χάνουμε. Και δεν χάνουμε μόνο τα παραπάνω, θα χάσουμε πολλά περισσότερα. Και η μόνη περίπτωση να μην χαθούν πολλά είναι η κινητοποίησή μας. Η οποία δεν βλέπω να συμβαίνει, οπότε όλα αυτά είναι θεωρητικά.
Παρακαλώ πολύ, φίλοι συνατμιστές: δεν κάνουμε που δεν κάνουμε τίποτα, μην μας κακοχαρακτηρίζετε και μόνο που τολμάμε να φανταστούμε πως θα ήταν καλό κάποιον αγώνα να κάνουμε, πως θα ήταν δίκαιο και σωστό. Παραπάει, δεν νομίζετε;
ΥΓ: Ευχαριστώ που ΜΙΛΑΜΕ. Αυτό.