Ανακυκλώνουμε συνεχώς την ίδια συζήτηση.
Αν διαβάσετε λίγες σελίδες στο παρόν νήμα θα το καταλάβετε.
Γιατί το κουράζουμε;
α) Είτε προς την μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη, το "τσουβάλιασμα" μιας ολόκληρης μερίδας ανθρώπων είναι λάθος. Ούτε όλοι οι ατμιστές είναι κάφροι ούτε όλοι συνειδητοποιημένοι. Το ίδιο ισχύει και για τους καπνιστές. Το ίδιο και για τους εντελώς "άκαπνους". Το ίδιο για κάθε μερίδα/σύνολο/υποσύνολο ανθρώπων. Και το πόσοι είναι η μεγάλη πλειοψηφία και το πόσοι είναι η κατακριτέα μειοψηφία δεν μπορεί να το υπολογίσει κανείς. Ούτε τους ξέρετε όλους, ούτε τους βλέπετε όλους, ούτε τους ρωτήσατε, ούτε τίποτα. Διαμορφώνουμε όλοι μια αντίληψη σύμφωνα με τις παραστάσεις που λαμβάνουμε στον προσωπικό μας χώρο/περίγυρο και από τις μαρτυρίες των διπλανών μας.
β) Όταν από την άλλη φτάνουμε σε θέματα ηθικής, σεβασμού και συλλογικής συνείδησης (κάτι παντελώς ανύπαρκτο στην Ελλάδα σε κάθε επίπεδο)... άστα να πάνε. Εκεί κι αν χάνεται η μπάλα. 10.000.000 Έλληνες = 10.000.000 κανόνες ηθικής και κλίμακες σεβασμού... Το να περιμένουμε και να απαιτούμε από τον άλλον να ακολουθήσει το δικό μας αξιακό σύστημα δεν είναι απλά ουτοπία, είναι ηλιθιότητα. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.
γ) Βάσει των παραπάνω και υπό αυτήν την έννοια και μόνο, οι νόμοι υπάρχουν για να φρενάρουν τους "εξτρεμιστές" της κάθε κατάστασης. Υπό αυτήν την έννοια και μόνο καλά κάνουν και υπάρχουν. Υπό όλες τις άλλες, θα ήταν ιδανικό (για να υπάρξουν με τις διατάξεις που υπάρχουν) αν: 1) Λάμβανε ο νομοθέτης υπ' όψιν ΟΛΕΣ τις απόψεις, 2) Γινόταν πραγματική και εις βάθος δημόσια διαβούλευση, 3) Έδινε ειδικό βάρος στις γνώμες των ειδικών ΟΛΩΝ των "στρατοπέδων", 4) Αιτιολογούσε με ΜΗ σαθρές δικαιολογίες τις διατάξεις και ειδικότερα τις απαγορεύσεις, τα μέτρα και τις ποινές. Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, και είναι μάλλον απίθανο να αρχίσει να συμβαίνει πριν κλείσουμε τα μάτια μας για τα καλά. Αν συνυπολογίσουμε το μέγεθος των συμφερόντων και των πιέσεων που ασκούνται, και τον πακτωλό χρημάτων που διατίθεται από τους έχοντες, ώστε να πάει ένας νόμος προς μία κατεύθυνση, καταλαβαίνει κανείς πως δεν θα προλάβουμε να δούμε την ουτοπία που ονειρευόμαστε.
δ) Το πιο τραγελαφικό είναι πως κάνουμε αυτή τη συζήτηση, την ώρα που ο νόμος ΔΕΝ εφαρμόζεται ΠΟΥΘΕΝΑ σχεδόν. Φανταστείτε να εφαρμοζόταν... Συζητάμε για τις απαγορεύσεις, τις εξαιρέσεις, τις αιτιολογήσεις, το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κλπ. την ώρα που ατμίζουμε και καπνίζουμε μέσα σε καφετέριες, μπας, εστιατόρια, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, καράβια, τρένα, κλπ. Κάντε μια βόλτα σε αντίστοιχα νήματα και θα δείτε για ποιο πράγμα μιλάω.