Καλησπέρα συνατμιστές. Έχετε δίκιο όλοι (ακόμα και δυο οι οποίοι έχουν αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις έχουν δίκιο και οι δυο, όπως είπε και ο Χότζας στο μύθο του). Συνοπτικά για όποιον βαριέται να διαβάσει το μακρινάρι: Το θέμα έχει πολλές παραμέτρους, καθένας έχει μια δικιά του αλήθεια, ας κάνει χειρισμό κατά περίπτωση, ανάλογα τις ειδικές συνθήκες, την ιδιοσυγκρασία του, το ποιον έχει απέναντί του κ.λ.π.
Για όποιον …δε βαριέται: Ακούστε και την προσωπική μου εμπειρία:
Είμαι καθηγητής σε λύκειο. Στην απόφασή μου να κόψω το κάπνισμα συνέβαλλε και το ότι πιεζόμουν να παραμένω άκαπνος στο χώρο δουλειάς. Ακόμα κι αν αγνοήσεις το νόμο σε κρατά ο άλλος νόμος, αυτός της επαγγελματικής ευσυνειδησίας που θα πρέπει να έχει ο κάθε επαγγελματίας στο οποιοδήποτε επάγγελμα (ο καθηγητής π.χ. δίνει το κακό παράδειγμα στο μαθητή). Κρυβόμασταν από μαθητές και γονείς και καπνίζαμε σε ένα πατάρι, έφευγε το διάλειμμα ανέβα-κατέβα και απομονωνόμασταν από τα τεκταινόμενα και τους άκαπνους συναδέλφους), γκετοποίηση, ταλαιπωρία κ.λ.π.
Ατμιστής πλέον κάποιους μήνες, αβλαβής ο καπνός (σίγουρα; δεν είμαστε βέβαιοι ακόμα ούτε οι ίδιοι, θα δείξει…, άντε πείσε λοιπόν τον άσχετο γι΄αυτό). Άτμιζα χωρίς να το επιδεικνύω αλλά και χωρίς να κρύβομαι.
-Αρχικά το διασκέδαζα με την ευκαιρία που έδινα στους μαθητές μου να με …μαλώνουν και εξηγούσα τι είναι το άτμισμα. Επισήμαινα πάντα πως εγώ είμαι νικοτινομανής και απλά παίρνω αυτό το νόμιμο ναρκωτικό, το ισχυρότατο εξαρτησιογόνο τη νικοτίνη, με πιο αβλαβή τρόπο, ο μη εξαρτημένος δεν πρέπει να το ξεκινά.
-Αργότερα βαρέθηκα, το έβλεπα πια ως ενόχληση, και σκεφτόμουν να τα πω μια και καλή στην πρωινή συγκέντρωση. Ευτυχώς που δεν το έκανα. Θα μας έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες ως σχολείο ατμιζόντων μαθητοκαθηγητών, θα είχα όμορφες «συζητήσεις» με γονείς, θα (ξανα)μάθαινε πιθανόν το πανελλήνιο για το «Ρεθύμνιο καθηγητή» (από ένα μη αντιπροσωπευτικό άτομο ακούγεται η κάθε ομάδα, όχι από το αντιπροσωπευτικό, Κατίνες μας κάνουν τα Μ.Μ.Ε. και συγνώμη για τις συνατμίστριες με όνομα Κατίνα). Αυτό γιατί:
-Τελικά ήρθε ένας συνάδελφος γελώντας (μάλλον έβραζε μέσα του όμως) και μου είπε πως ένας μαθητής του φυσούσε τον ατμό στα μούτρα και του επικαλούνταν το παράδειγμά μου.
Με προβλημάτισε, τότε μόνο συνειδητοποίησα τα παραπάνω που γράφω (θα δήλωναν και κάποιοι μαθητές νικοτινομανείς, όπως και είναι δυστυχώς στ΄αλήθεια, ήδη από τα 18 τους, θα βούταγαν τα παροπλισμένα Η.Τ. γονέων, θείων, παππούδων κ.λ.π. και θα είχαμε αναταραχή). Το κρύβω πλέον όσο γίνεται…
Αυτά. Βαράτε με, σας κούρασα.