Να πω λοιπόν μερικά λόγια για τα νέα υγρά. Βέβαια εκτός του pecan που το ατμίζω ασταμάτητα ένα τετράμηνο περίπου, τα υπόλοιπα τα έχω απλώς δοκιμάσει στο μαγαζί οπότε δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα...
Το Pecan (δεν υπάρχει ελληνικός όρος) είναι ένας ξηρός καρπός που μοιάζει πολύ με το καρύδι (και οπτικά) αλλά δεν έχει ακριβώς την ίδια γεύση (μην περιμένετε να σας περιγράψω την γεύση με λόγια – υπάρχουν και όρια στο τι μπορώ να κάνω...). Οι Αμερικάνοι το αγαπούν πολύ το pecan και φτιάχνουν μια γλυκιά πίτα με αυτό σαν βάση, που ονομάζουν...pecan pie. To υγρό (
Late Hours) είναι ακριβώς αυτό. Μια παραλλαγή της αμερικάνικης pecan pie, με ένταση, κάποια γλυκύτητα και κάτι το πικάντικο στη τζούρα. Δεν είναι περίεργη ή πολύ εξωτική η γεύση του υγρού. Είναι ένα γλυκό αλλά ισορροπημένο υγρό που δεν με μπούχτισε καθόλου όλο το καλοκαίρι που το άτμιζα. Φυσικά εντελώς υποκειμενικά όλα αυτά, αλλά το υγρό άρεσε νομίζω σε όλους όσους το δοκίμασαν. Δεν θα πω περισσότερα για την γεύση γιατί γευσιγνώστης δεν είμαι και δεν θέλω να αρχίσω να γράφω απ’ τη φαντασία μου. Το μόνο που θα προσθέσω (αυτό κι αν θα είναι εντελώς υποκειμενικό) είναι πως αυτό είναι το υγρό της ζωής μου. Μέχρι το επόμενο φυσικά...
“…Το Pecan σπέρνει...». Αυτό έγραψε για το pecan ο Τρύφωνας που δεν είναι και κανένας εύκολος πελάτης...
Το καπνικό της σειράς (
Prodical Son) είναι ένα περίεργο υγρό που μου άρεσε παρόλο που δεν είμαι πολύ των καπνικών, ούτε και της σοκολάτας που περιέχει σύμφωνα με την περιγραφή. Βέβαια αν δεν μου το έλεγαν ότι περιέχει σοκολάτα μάλλον δεν θα το καταλάβαινα από μόνος μου και καλύτερα. Εγώ αισθάνθηκα κάτι σαν καφέ στην γεύση αλλά είπαμε - οι δικοί μου γευστικοί κάλυκες είναι μάλλον κατεστραμμένοι μετά από σαράντα χρόνια τσιγάρο. Το ρούμι και η καρύδα είναι διακριτά αλλά με ήπιο τρόπο. Τα τρία καπνικά που περιέχει δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς είναι αλλά το σύνολο είναι πολύ ενδιαφέρον και αρκετά διακριτικό για ολοήμερο άτμισμα.
Η μηλόπιτα (
Angel Cry) είναι το δεύτερο αγαπημένο μου μετά το pecan από την σειρά. Γενικά μου αρέσουν όλες οι μηλόπιτες ακόμα και κάτι ξύδια που βρήκα σ’ ένα περίπτερο μια μέρα που είχα ξεμείνει. Και μου άρεσε και η tarta de milo (της Abuelos πάλι) που από ότι κατάλαβα αντικαταστάθηκε από το νέο υγρό. Το Angel Cry όμως μοιάζει να είναι η μηλόπιτα στην οποία και θα σταματήσει το δικό μου ψάξιμο της τέλειας μηλόπιτας. Έχει την τέλεια αρμονία οξύτητας και γλυκύτητας για τα δικά μου γούστα και παρόλο που είναι έντονο υγρό, νομίζω πως δεν είναι πολύ μπουχτιστικό. Λεω νομίζω γιατί όπως είπα και πιο πάνω, το υγρό το έχω δοκιμάσει μόνο - δεν το έχω χρησιμοποιήσει σε βάθος χρόνου για να έχω κάποια βεβαιότητα. Δεν ξέρω επίσης πόσο φιλικό είναι με τα πλαστικά τανκάκια...
H μηλόπιτα άρεσε πολύ και στον Tem που την δοκίμασε ένα απόγευμα που ήμασταν εκεί. Το έχει γράψει και στο άλλο νήμα άλλωστε...
Το πεπόνι (
Blue Spirit) είναι το μόνο υγρό για το οποίο δεν θα γράψω τίποτα. Τα πεπόνια δεν μου αρέσουν και φοβάμαι ότι θα το αδικήσω. Το δοκίμασα βέβαια κι αυτό και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Τόσο ενδιαφέρον που θα το αγοράσω σήμερα το απόγευμα που θα πάω για προμήθειες και θα του δώσω μια ευκαιρία...
Αυτά προς το παρόν...
342 Απαντήσεις
47283 Εμφανίσεις
