Επειδή μέσα στο χαμό της συζήτησης, κάπου χάθηκαν αυτά τα ερωτήματα (και τα έχουν ρωτήσει κι άλλα μέλη), κάνω μια υπενθύμιση ώστε αν μπορεί ν'απαντήσει ο γιατρός:
...
Εμείς βρήκαμε ότι για μέση χρήση 3ml ημερησίως, το τελικό υγρό θα πρέπει να έχει λιγότερο από 22 μικρογραμμάρια ανά ml διακετύλιο και 46 μικρογραμμάρια ανά ml acetyl propionyl.
Άρα λοιπόν, ένα έτοιμο υγρό ατμίσματος (είτε εταιρίας συσκευασμένο, είτε δικό μας DIY) θεωρείται ότι είναι "ασφαλές" σχετικά με την περιεκτικότητά του σε διακετύλιο, όταν δεν ξεπερνά τα παραπάνω όρια;
Αν όχι, τότε ποια όρια θεωρούνται ασφαλή για εισπνοή κι από που έχουν θεσμοθετηθεί;
Εννοώ δλδ ότι, έχει γίνει κάποια μελέτη που να λέει "μέχρι τόσο είναι αποδεκτό, από τόσο και πάνω είναι επικίνδυνο";
Επίσης, αν ένα "κακό" έτοιμο υγρό έχει συγκέντρωση 3.200μg/ml, τότε μιλάμε για υγρό που έχει μεγαλύτερη συγκέντρωση μάζας διακετύλιου, παρά νικοτίνης;
Είναι γεγονός ότι έχει ξεκινήσει μια -ας πούμε- εκστρατεία απ'τις εταιρίες τροφίμων, ώστε να καταργηθεί εντελώς η χρήση του διακετύλιου και στις τροφές;
Αν ναι, τότε πως δικαιολογείται να εξακολουθεί η χρήση του ακόμη κι από εταιρίες υγρών που υποτίθεται ότι φτιάχνουν "αρώματα για τροφές/γλυκά" κτλ. ;
Ακόμη, θα ήθελα να καταθέσω μια
προσωπική προσέγγιση στο όλο θέμα.
Αν δεν υπήρχε η απόφαση με την αποζημίωση εκατομμυρίων, πιθανότατα δεν θα είχε γίνει αυτός ο ντόρος και πιθανότατα δεν θα είχαν ενταθεί περαιτέρω οι απαγορεύσεις-προειδοποιήσεις για το διακετύλιο.
Απαγορεύσεις που μπορεί μεν να μπήκαν σωστά, αλλά
η δικαστική απόφαση δεν είναι αποτέλεσμα ακόμη μιας μελέτης των επιπτώσεων μακροχρόνιας εισπνοής διακετύλιου που διεξήχθη επί τούτου , απλά αποτελεί δικαίωση παθόντα αφού η ασθένειά του "πιθανόν να προκλήθηκε από τα ποπ-κορν που έτρωγε (και μύριζε-εισέπνεε την οσμή που ανέδυαν) δύο φορές τη μέρα για μεγάλη περίοδο και δεν είχαν προειδοποίηση στη συσκευασία".
(Δεν λέω ότι ο άνθρωπος δεν ασθένησε λόγω αυτής της ουσίας. απλά επισημαίνω κάποια δεδομένα)
Τ'αμερικανικά δικαστήρια αποζημιώνουν με τέτοια ποσά, όχι τόσο για τη ζημιά που προκλήθηκε σε κάποιον, αλλά γιατί η υπεύθυνη εναγόμενη εταιρία ενώ γνώριζε την επικινδυνότητα του προϊόντος της, δεν είχε τις κατάλληλες προειδοποιήσεις (στη συσκευασία π.χ.).
Η μελέτη του κου Φαρσαλινού, δεν έγινε για να δείξει ότι το διακετύλιο είναι επικίνδυνο (υπάρχουν άλλες μελέτες γι αυτό, πιο παλιές).
Έγινε για να εντοπισθεί η ύπαρξή του (και σε τι ποσοστό) σε κάποια απ'τα υγρά ατμίσματος της αγοράς. Δειγματοληπτικά κι όχι σε όλα.
Η μπάλα πλέον, είναι στο γήπεδο των εταιριών παραγωγής.
Εμείς -οι ατμιστές- είμαστε υπεύθυνοι με τις επιλογές μας για το αν θα γεμίσουμε τις εξέδρες του γηπέδου, μιλώντας μεταφορικά.
Βλέποντας δε πιο ψύχραιμα όλη την ιστορία, αφού στο κ.τ δεν πρόκειται να γυρίσω, αν αποδειχθεί ότι το άτμισμα είναι εξίσου επιβλαβές (ή χειρότερο, αν και δεν το βλέπω), τότε τέλος κι αυτό. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στο τέλος, ο ατμός θα γίνει καλύτερος-ασφαλέστερος απ'ότι ήταν στο παρελθόν.
Εκτός κι αν έχω καταλάβει κάτι λάθος στην όλη υπόθεση, οπότε παρακαλώ διορθώστε με...