Δεν είχαν μπαταρίες. Έπαιρναν ρεύμα από δικό τους, αυτόνομο κύκλωμα το οποίο συνδεόταν με κεντρικό κοντρόλ στο ισόγειο κάθε κτιρίου. Τα κοντρόλ από όλα τα κτίρια, συνδεόταν με το κεντρικό του συγκροτήματος το οποίο με τη σειρά του με τον σταθμό της πυροσβεστικής και με την μπάρα εισόδου. Όταν χτυπούσε συναγερμός, εκτός του δοκιμαστικού κάθε Παρακευή πρωί

, άνοιγε η μπάρα και ερχόταν σε 4' περίπου δύο οχήματα, χωρίς δυνατότητα ακύρωσης ή override. Αν κάποιος πείραζε τον ανιχνευτή ή αν το εσωτερικό κύκλωμα είχε βλάβη, χτυπούσε στο κοντρόλ του κτιρίου και έδινε και report στο κεντρικό.
Οπότε όχι, ήμουν καλό παιδί. (Εκτός από τον τελευταίο χρόνο που ανακάλυψα κάτι ειδικά καλύμματα και τα μοσχοπούλησα στους Έλληνες

)
Αλλά πιο πριν, συναγερμός από δωμάτιο δεν χτυπούσε ποτέ. Πιο πιθανόν ήταν να χτυπήσει του διαδρόμου επειδή κάποιος ξέχασε την πόρτα της κουζίνας ανοιχτή και έψηνε τοστάκι, μιας και στην κουζίνα - σαλόνι υπήρχε ανιχνευτής θερμότητας και όχι καπνού.
Τείνω πάντως να πιστέψω ότι τότε, είχαμε οπτικούς καθώς μας είχαν πει ότι και με ατμό από σίδερο ή σπρέι μπορούσε να ενεργοποιηθεί.
Το ερώτημά μου όμως είναι το πως σε μία αίθουσα με το προχτεσινό μέγεθος, που δεν το κάναμε και ντουμάνι, πήρε μπρος...