Συγχαρητήρια στον νηματοθέτη και στους υπόλοιπους συμμετέχοντες, που ανέδειξαν την ανάγκη ψυχανάλυσης των μελών του φόρουμ μας.
Αποκαλύπτεται ότι πέρα από την εξάρτησή μας από το άτμισμα, υπάρχει και η εξάρτησή μας από τις πολώσεις μας.
Συγχαρητήρια, ιδιαίτερα, στον [member=14501]modivin[/member], που κατέγραψε εδώ την πιο "αντικειμενική" βάση της παράσυρσής μας από τις γνώσεις/εμπειρίες μας στην εκφορά της άποψής μας. Η γνώση/εμπειρία αποτελεί ψυχολογική/διανοητική πόλωση:
https://en.wikipedia.org/wiki/Cognitive_biasαπό την οποία δύσκολα ξεφεύγει κανείς (το γιατί είναι μεγάλη ιστορία, άλλου επιπέδου).
Αυτή είναι που εγώ φοβάμαι για μένα και γι' αυτό προσπαθώ να περιμένω να καταλαγιάσει ο πρώτος ενθουσιασμός ή η πρώτη απογοήτευση, πριν ανοίξω το στόμα μου ή πατήσω τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο. Δεν τα καταφέρνω πάντα και κάθε φορά "αγωνίζομαι" να το συνειδητοποιώ πιο μπροστά. Τουλάχιστον, έχω ασκηθεί (νομίζω δηλαδή) στο να μην εκφέρω άποψη με τον τρόπο που αναγνωρίζω ότι "καταδυναστεύεται" από το perception μου, που ενέχει τον κίνδυνο να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό πολλών άλλων (γιατί θα ανακαλύψω ότι δεν ανήκω πουθενά και θα προκύψουν άλλα προβλήματα... με το ένστικτο επιβίωσής μου!)
Προτιμώ έτσι, να τεκμηριώνω την άποψή μου (το perception μου) σε όσο πιο "αντικειμενικούς" παράγοντες γίνεται/μπορώ, ώστε αυτοί να είναι αναγνωρίσιμοι από τους περισσότερους γύρω μου (αν έχουμε κοινό υπόβαθρο γνώσεων/εμπειριών).
Κάποιος με επίγνωση, μπορεί σ' αυτήν την τακτική να αναγνωρίσει ένα χωνεμένο "στρατηγικό marketing" που στοχεύει στο ψυχολογικό "άρπαγμα" (captivation) των χρηστικού προσανατολισμού "πελατών" (utilitarian consumers), αυτών δηλαδή που ελκύονται κυρίως από τα "χρηστικά" χαρακτηριστικά των πραγμάτων και όχι από τα "ηδονικά" (hedonic consumers). Ομολογώ ότι αυτή είναι η προσέγγισή μου στις παρουσιάσεις μου (δεν γίνεται ψυχανάλυση χωρίς εξομολόγηση!)
Προσωπικά, δεν χρησιμοποιώ στο λεξιλόγιό μου την λέξη "αλήθεια", καθώς η ετυμολογία της δηλώνει ότι (Μπαμπινιώτης) "κάτι δεν είναι λάθος" ή "κάτι δεν ξεχνιέται". Κι εγώ... και λάθη κάνω και ξεχνάω. Εφόσον κανείς αποδέχεται την πρώτη ερμηνεία, τουλάχιστον ας δεχθεί ότι πρόκειται για "αλήθεια" προσωπικής εκτίμησης, που δεν μπορεί να ισχύσει καθολικά (καθώς υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι με τις δικές τους "αλήθειες", οι οποίες επιπλεόν δεν είναι και μόνιμες, σε όλη τη ζωή τους). "Έπεα πτερόεντα" γράφουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας, οπότε δεν αφορούν εκτιμήσεις μας που δεν ξεχνιούνται ή που δεν αναιρούνται. Οπότε... χαλαρά!!!
Αντί της "αλήθειας/ψέματος", που έχουν και μια ψυχολογική βαρύτητα διαχρονικής/σταθερής "υποχρέωσης", χρησιμοποιώ τους όρους "κατάλληλος/ακατάλληλος", που ενέχουν περισσότερη προσωρινότητα και εκτίμηση περισσότερο προσωπική. Κάτι που εγώ κρίνω ως κατάλληλο/ακατάλληλο για κάτι, δεν έχω την άποψη ότι μπορεί να είναι έτσι και για τον άλλον ή και για πολύ καιρό. Κι αυτό, λόγω των περιορισμένης ποσότητας/εμβέλειας γνώσεων/εμπειριών μου (βάσει των οποίων κρίνω), μπροστά στον υπάρχοντα "ωκεανό" τέτοιων μιας -έστω και μικρής- συλλογικότητας ανθρώπων.
Αν καταλάβω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, θα εγκαταλείψω... το σπορ των παρουσιάσεων!