Εν αρχή ην η DNA200...
Είμαι από τους τυχερούς που ενίοτε μου κάνουν κανένα δώρο. Έτσι είχε πέσει και στα χεράκια μου ένα SMY SDNA200 μοντάκι, με την κορυφαία αυτή πλακέτα και το κακό του να έχει ενσωματωμένη LiPo μπαταρία 2 κελιών. Κακό για μένα, καθώς μου αρέσει να έχω τον έλεγχο των πραγμάτων που κατέχω, για άλλους το πραγματικά μικρό μέγεθος τα επισκιάζει όλα. Καλώς ή κακώς, η τύχη μου αυτή δεν θα κράταγε για πολύ καθώς χρησιμοποίησα ένα πιο σκληρό βύσμα USB με αποτέλεσμα να πιεστεί προς τα μέσα όλη η μπροστινή μεριά του μοντ, οθόνη, θύρα USB και κουμπιά, κάνοντάς το κάπως άβολο στη χρήση. Εντυπωσιασμένος από προηγούμενες δουλειές του [member=1425]craven.gr[/member] που είχα δει, σκέφτηκα να επικοινωνήσω μαζί του για μια μετατροπή, εξιστορώντας του το όλο σκηνικό και τελειώνοντας με την ατάκα "τι μπορείς να κάνεις για τον Τρυφωνάκο?". Με προσγείωσε απότομα είναι η αλήθεια, όταν μου είπε ότι ο χρόνος του ήταν πολύ περιορισμένος και δεν προλάβαινε να ασχοληθεί. Μαύρα δεν τα έβαψα, είχα πρόγραμμα και σχέδιο.
Έφτασε η ώρα για την πρώτη Vapexpro στην Ελλάδα λοιπόν, πέρυσι το καλοκαίρι, στην οποία θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς για μια ομιλία για λογαριασμό του Συλλόγου αλλά και για να βοηθήσω με το περίπτερο. Τα καλά παιδάκια των Νοτίων Προαστίων, που σημειωτέον τη στιγμή που γράφω βρίσκονται στην Αργυρούπολη και τσακώνονται με κάτι κρέατα, κανόνισαν και μια συναντησούλα το βράδυ της Παρασκευής και εκεί είδα την ευκαιρία αφού θυμήθηκα ότι ο Γιάννης κατοικοεδρεύει στην περιοχή. Όσο να ναι, είμαι λίγο πιο πειστικός από κοντά, ιδιαίτερα εν μέσω κρέατος, ατμού και μπύρας. Νόμιζα τουλάχιστον... Δεύτερο άκυρο μου έριξε το κομμάντο! Τι ζητούσα ρε φίλε? Ένα 3μπάταρο ξύλινο μοντάκι! Για να μη το ξεχειλώνω, τελικά τον στρίμωξα την τελευταία μέρα της έκθεσης και άκουσα με χαρά τη δήλωση "φιλαράκι, ΟΚ, αλλά μου το αφήνεις και το ξεχνάς. Θα το κάνω όποτε μπορέσω". Μπέσα φίλε, παρέδωσα το κουτάκι και την έκανα για τα πάτρια εδάφη.
Ξανά Αθήνα τον Οκτώβρη, ξανά το Σάββατο το βράδυ Αργυρούπολη, ο Γιάνναρος δεν κατάφερε να έρθει όμως από ότι θυμάμαι. Ξανά Αθήνα το Φλεβάρη, ξανά Αργυρούπολη το Σάββατο, αυτή τη φορά ήρθε τη βόλτα του. Χωρίς να του κάνω κουβέντα, μου είπε ότι θα το ξεκινήσει και θα το έχω κατά το Πάσχα. Απάντησα ότι όπως μου είχε πει, του το άφησα και το ξέχασα. Είπαμε, μπέσα! Πιο συνεργάσιμο άτομο, δεν παίζει να έχεις ξαναματαδεί ρε Γιάνναρε! Εκεί έμαθα και ότι η μπαταρία που είχε μέσα ήταν άστα να πάνε και ότι όταν την έβγαλε από το μοντάκι, ήταν φουσκωμένη. Ωρέ τύχη! Πριν κάποιες μέρες λοιπόν, με ρώτησε αν θέλω κάτι τυπωμένο πάνω και μου έστειλε και δείγμα από αυτό που του ζήτησα. Την Παρασκευή μου έστειλε τις φωτογραφίες από το τελειωμένο μοντάκι και τη Δευτέρα το Tracking. Σήμερα, πήγα περιχαρής από την courier, άνοιξα το φάκελο, το κουτάκι, το πουγκάκι και είδα το θαύμα!
Το πρώτο πράμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν ένα κροτάλισμα που ακουγόταν όταν το κουνούσα. Δεν μπορεί σκέφτηκα, τα αυτιά μου θα κάνουν πουλάκια, ήταν και χάλια μέρα σήμερα. Όντως, ούτε τα κουμπάκια κροτάλιζαν, ούτε το fire. Γρήγορα γρήγορα, άνοιξα το πορτάκι και είδα χώρο για δύο μπαταρίες μόνο!
Έριξα δυο μπινελίκια, αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά, είδα στα δεξιά ένωση και για τρίτη μπαταρία. Κοίταξα στην κάτω πλευρά από το μηχάνημα και είδα καθαρά το λόγο του κροταλίσματος! Και πήγε η καρδιά μου στη θέση της!
Εννοείται ότι κροτάλισμα μηδέν όταν είναι τίγκα στις μπαταρίες!
Από ξύλο, δεν κατέχω. Μόνο να παίζω ξέρω! Οπότε δεν έχω ιδέα τι ξύλο χρησιμοποίησε. Το μηχάνημα είναι πανάλαφρο παρά το μέγεθός του, το οποίο είναι ΜΕΓΑΛΟ. Και το λέω εγώ αυτό, ακόμα και για τα δικά μου χέρια είναι ΜΕΓΑΛΟ. Από πλακέτα, δεν μένουν πολλά να πω, είναι DNA και είναι 200. Από ποιότητα, δέσιμο, φινίρισμα και αίσθηση στο χέρι, τα λόγια είναι απλά περιττά. Ο Γιάννης είναι καλλιτέχνης και κάθε φορά που αναλαμβάνει μια δουλειά, μας το θυμίζει. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι απλά μια γκουμούτσα. Για όσους γνωρίζουν και μπορούν να καταλάβουν, είναι ένα κόσμημα και ένα πραγματικά μοναδικό κομμάτι. Σοβαρά τώρα,
δεν υπάρχει δεύτερο στον πλανήτη!
Το τυπωμένο κειμενάκι στην αριστερή πλευρά του μοντ, είναι μια ατάκα από μια ταινία την οποία πραγματικά αγαπώ (hint: το άβαταρ αριστερά) : There is no fate but what we make for ourselves και την ημερομηνία που κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο, 12/01/2012. Μια ατάκα που όταν είχα πρωτοδεί την ταινία, δεν μου είπε και πολλά. Μεγαλώνοντας όμως, κάθε φορά που έβλεπα την ταινία, το "no fate" χαραγμένο στο τραπεζάκι πριν η Sarah Connor ξεκινήσει για να καθαρίσει τον Dyson, με έκανε να ανατριχιάζω όλο και περισσότερο. Και θεωρώ ότι την 12/01/2012, πήρα την τύχη μου στα χέρια μου και έκανα μια αποφασιστική κίνηση για να επηρεάσω το μέλλον μου: αντικατέστησα το κάπνισμα με το άτμισμα.
Ακολουθούν λοιπές και διάφορες φωτό! Γιάννη και πάλι ευχαριστώ. Άξιζε το κάθε λεπτό της αναμονής.
14 Απαντήσεις
3522 Εμφανίσεις
