Χθες έμεινα από ατμοποιητή πρωΐ-πρωΐ με τον καφέ...
Ξεκίνησα ένα πρωτοφανή αγώνα δρόμου για να βρω άλλον, επειδή ήταν κι η μέρα "περίεργη", με απεργίες, μπλοκαρισμένους δρόμους, κλειστά μαγαζιά κι άλλα πολλά.
Τελικά, κατά τις μιάμισυ το μεσημέρι είχα στα χέρια μου τον καινούργιο, οπότε και επιδόθηκα σε λυσσασμένες και τεράστιες τζούρες για κάνα μισάωρο. Ίσα-ίσα γλύτωσε να μην καεί κι αυτός!

Για την ιστορία να αναφέρω ότι έχω ξεκινήσει το η.τ. 10 μέρες τώρα, δηλαδή μηδέν χρόνο...
Ήδη από την δεύτερη μέρα ατμίζω 0%, που σημαίνει ότι θάπρεπε νάμαι τρελλός για νικοτίνη μετά από
40 χρόνια συνεχούς παρουσίας της στο αίμα μου...
Παρ΄όλα αυτά:
Όταν έπαθα την ζημιά δεν μου πέρασε
καθόλου από το μυαλό να ανάψω κ.τ. Σιχαινόμουνα ακόμα και την σκέψη. Το μόνο που αποζητούσα ήταν να ξανακάνω το γκατζετάκι μου να δουλέψει, κάτι που κι εμένα μου προξενεί κατάπληξη όταν το σκέπτομαι...
Συνεπώς, ναι! Το η.τ. είναι κάποιου είδους εθισμός. Αλλά αν μέσω αυτού του εθισμού καταφέρω να στείλω στα σκουπίδια το
παλιοτσίγαρο, τότε θα του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη...
