Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
24 μέρες με την Άρτεμις και όλα πανκαλάπια. Με τον καινούργιο πυρήνα νούμερο 2, η Άρτεμις δεν πιάνεται. Φέρμα σκέτη.Για πρώτη φορά κρατάω αντίσταση τρίτη μέρα. Μπορεί όμως να φταίει και το γεγονός ότι της έφυγε πια η καινουργίλα και έδεσαν τα κοκκαλιάκια της. Είναι τόσο -μα τόσο- μεταξένια η τζούρα της που άρχισε να κάνει και υπαινιγμούς για τον ναυτίλο τον μίνι και τη μεταλίλα που βγάζει. Τι τον θές αυτόν τον ζουμπά μου λέει, εγώ είμαι εδώ, βράχος. Συρτάρι και γρήγορα, δίπλα στον Κ3. Δεν έχει άδικο αλλά τι θα κάνω εγώ όταν η Άρτεμις μπανιαρίζεται, θα βοσκάω στην αυλή; Α, όχι μανάρι μου, δεν θα κάψω εγω τα καράβια μου για ένα γινάτι σου, τους κρατάω για μπακάπι σου.
Το ff νουμερο 2 πολυ με βόλεψε. Βέβαια ατμίζω για λίγο μπαμπακο-VGB (μια συνήθεια είναι όλα) αλλά μετά πετάει το σκυλί το μαύρο.....
(...κάμποση ώρα αργότερα, φέρνω τη μικρή απ’ το σχολείο, την ταίζω και στήνω εκ νέου στον doggy...)
... sumimasen Koh Gen Do. Ναι σωστά καταλάβατε, έπρεπε να κόψω το μπαμπάκι από την μικρή πλευρά. Πόσο δίκιο είχε ο κοντοχωριανός μου ο caros: τελικά δεν ήταν στραβός ο γιαλός. Δεν φταίνε οι γιαπωνέζοι που είμαι μπιρι-μπιρι-τούτου: ο κακός μου ο φλάρος φταίει. Μια χαρά είναι το μπαμπάκι. Τί να λέμε τώρα, με τον καλό τον λόγο στο στόμα είμαι, ίσα με δυο-τρια επίπεδα ύπαρξης έχασα μ’ όλα αυτά στη σαμσάρα μου, ραδίκι θα γεννηθώ στον επόμενο γύρο κι αν αυτοί οι ανατολικοί έχουν λίγο χιούμορ, με βλέπω να γίνομαι μπαμπακόσπορος: κόγκεντο.
Υ.Γ. «...Για πρώτη φορά κρατάω αντίσταση τρίτη μέρα...» Κατάμαυρη σαν κολασμένο κατράμι, δε. Μια χαρά είναι οι 2 μερούλες τελικά.