Η σειρά μου να σχολιάσω το
project entropy...
δοκιμασμένο σε Ναυτιλάκο.
Έβγαλα από το μυαλό μου τις προηγούμενες περιγραφές, καθώς δεν ήθελα να επηρεαστώ. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο, τις μέρες που ζούμε, να βγάλουμε πράγματα από το μυαλό μας.
Άγραφος πίνακας, λοιπόν.
Δηλαδή, όχι και τόσο άγραφος... μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και επηρεαζόμαστε από το οτιδήποτε.
Άλλωστε, η πρώτη δοκιμή είναι της καρδιάς, λένε...
Πριν τη δοκιμή, το όνομα:
Βαρύ, μου γεννά συνειρμούς επιβλητικής μουσικής, κλασικής ή κάποιας ταινίας. Με παραπέμπει σε κάτι που να μοιάζει με το απόλυτο καπνικό.
Από την άλλη, σαν φυσικός, η λέξη "εντροπία" γεννά στη φαντασία μου τη διάδοση της αταξίας σε όλο και περισσότερα μόρια. Τα φαντάζομαι να χορεύουν και να εξαπλώνουν το κέφι παντού.
Δοκιμή.
Η πρώτη εντύπωση της καρδιάς - πάντα - αλλά έλα που έχει διχαστεί...
Από τη μια, όχι, ΔΕΝ είναι καπνικό, άρα πάει ο απόλυτος αντικαταστάτης του prince (5 χρόνια ατμιστής, η ανάγκη της εκδίκησης στην ανάμνηση του πάθους)
Από την άλλη, πράγματι, η πρώτη εντύπωση είναι κατακλυσμός γεύσεων, κυρίως φρουτένιων, που πιάνουν τα αισθητήρια ολόκληρης της γλώσσας

Παράλληλα, πολύ ντουμάνι (και δεν το δοκίμασα με νέα κεφαλή)
Συνεχίζοντας και συνηθίζοντας:
Οι γεύσεις απλοποιούνται. Κυριαρχεί το μήλο, με ίχνη από μπανάνα; καρύδα; το μήλο πάντως δεν μπουχτίζει.
Ώπα! τελικά, το μήλο είναι καραμελωμένο. Ωραία ιδέα

Ώπα-ώπα... η γεύση που τώρα κυριαρχεί είναι κανέλα. Ναι, δένει αρμονικά και χορεύει με το κόκκινο; μήλο.
Συμπέρασμα των πρώτων ωρών:
Υγρό με γεύσεις φρούτων στο φούρνο, όχι για φρουτάκηδες αλλά για όλους.
Γλυκό, άρα δηλώνω φαν του.
Η γεύση του συνηθίζεται γρήγορα και δεν το αξίζει αυτό.
Αντίθετα, του αξίζει μια επανάληψη 1-2 ώρες τη μέρα.
Ένα από τα 8 καλύτερα έτοιμα που έχω δοκιμάσει και σίγουρα θα το ξαναζητήσω

και πολύ σύντομα.
[Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι όλα αυτά τα υγρά έχουν πολύ όμορφο χρώμα - ακίνδυνο προφανώς, ελπίζω - και ότι σέβονται το ποσοστό νικοτίνης που αναγράφουν].