Με κάνατε να ψάχνω τα βιβλία μου περί μεταλλουργίας....
Τα σιδηρούχα κυρίως μεταλλα έχουν την ιδιότητα να σχηματίζουν τα μόρια τους άλλη δομή, προσέξτε δεν αλλάζουν τα μόρια, ούτε αλλάζει η σύσταση του μετάλλου, αλλάζει ο τρόπος σύνδεσης των μορίων μεταξύ τους ανάλογα με την θερμοκρασία. Στους χάλυβες είναι πολλές οι μορφές και ιδιαίτερα περίπλοκο το φαινόμενο.
Σε υψηλή θερμοκρασία έχουμε μια δομή που είναι ιδιαίτερα πυκνή και με αυστηρή διάταξη, με το απότομο κρύωμα, αναγκάζεται το υλικό να κρατήσει την δομή αυτή αφού δεν προλαβαίνουν τα μορια να αναδιαταχτούν σε άλλη μορφή. Τελικά πέρνουμε μέταλλο πολύ υψηλής σκληρότητας αλλά μικρής αντοχής σε εφελκυσμό και κρούση.
Τωρα ανάλογα με τον ρυθμό ψυξης δίνουμε στο υλικό τον χρόνο που απαιτείται για να αναδιαταχτεί σε μορφές που αντιστοιχουν στην θερμοκρασία του. Παίζοντας με το ρυθμό (βαπτίζοντας το υλικο σε λάδια και άλλα υγρά) πετυχαίνουμε διάφορες μορφές που έχουν διαφορετικό συνδυασμό φυσικών ιδιοτήτων.
Σε κάθε περίπτωση τα μόρια του υλικού, αυτα καθ' αυτά, παραμένουν ίδια από πλευράς σύστασης.
Ερωτηματικό παραμένει σε ότι αφορά μιγματα μετάλλων (κράματα) που περιέχουν διάφορα υλικά όπως το kanthal, και πως συμπεριφέρονται αυτά, όχι μεταλλουργικώς (σε σχέση με τη διάταξη των μορίων τους) αλλά χημικά, σε σχέση με την οξείδωση τους με τον αέρα σε υψηλές θερμοκρασίες. Όλα τα μέταλλα παρουσία οξυγόνου έχουν την τάση να οξειδώνονται, επαναλαμβάνω... ΟΛΑ, αυτά που εμείς θεωρούμε ανοξείδωτα στην πραγματικότητα είτε οξειδώνονται πολύ αργά (οπότε πρακτικά είναι ανοξείδωτα) είτε το ίδιο το οξείδιο τους (η σκουριά τους δηλαδή) είναι τόσο σκληρό και ανθεκτικό που εμποδίζει την οξείδωση να προχωρήσει στο εσωτερικό (κλασικό παράδειγμα το αλουμίνιο) και όλα αυτά στην θερμοκρασία περιβάλλοντος. Η αυξημένη θερμοκρασία κοντά στους 1200-1300 βαθμούς (τόσο φτάνει όταν λαμπυρίζει η αντίσταση) είναι ικανή είτε να αυξήσει το ρυθμό οξίδωσης είτε/και να διασπάσει τα οξείδια των μετάλλων, με ότι σημαίνει αυτό. Σε κάθε περίπτωση η υψηλή θερμοκρασία αυξάνει τη δημιουργία και διάσπαση οξειδίων των μετάλλων.
Σε σχεση με τα υλικά μας, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τόσο το kanthal όσο και άλλα υλικά που χρησιμοποιούμε στα σύρματα (όπως πχ η χρωμονικελίνη) είναι υλικά που είναι φιαγμένα για την κατασκευή αντιστάσεων θέρμανσης που αντέχουν στον χρόνο, παρουσιάζουν δηλαδή μια σχετικά σταθερή συμπεριφορά απέναντι στην θερμοκρασία. Σκεφτείτε ηλεκτρικά θερμαντικά που πυρωμένα σύρματα χρωμονικελίνης λειτουργούν για χρόνια αλλά και πάλι κάποια στιγμή καίγονται, δηλαδή κόβονται, γιατί έχει αδυνατίσει η διάσταση τους από τα οξείδια που δημιουργούνται από την επιφάνεια πρός το εσωτερικό.
Χωρίς να είμαι ειδικός σε σχέση με τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην υγεία μας η εισπνοή διαφόρων οξειδίων μετάλλων αλλά προσπαθώντας να σκεφτώ ορθολογικά γνωρίζοντας το φαινόμενο που δημιουργείται θα έλεγα ότι κατα βάση θα πρέπει να αποφεύγουμε την παρατεταμένη υπερθέρμανση των αντιστάσεων μας, επίσης θα πρέπει να αποφεύγουμε την εισπνοή κατα την διάρκεια των πρώτων πυρωμάτων, μολις δηλαδή φιάχνουμε μια αντίσταση και την δοκιμάζουμε, και αν είναι δυνατό, να φροντίζουμε ο χωρος μας να αερίζεται καλά. Κατα την εφαρμογή, δηλαδή κατα το ατμισμα, που η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 280-300 βαθμούς, δεν νομίζω ότι έχει πολύ σημασία αν το σύρμα έχει ήδη καταπονηθεί θερμικά ή όχι. Ισα-ίσα που θεωρώ ένα σύντομο αρχικό πύρωμα να επιβάλλεται για να καούν κατάλοιπα από υγρα κατεργασίας, ενδεχομένως και ένα καθάρισμα του σύρματος πρίν το στρίψιμο με κάποιο διαλυτικό όπως οινόπνευμα.
ΥΓ: Προσωπικά πάντα κάνω dry burn 1-2 δευτερολέπτων στις αντιστάσεις, μία η δύο φορές ίσα που να λάμψει με κόκκινο φώς η αντίσταση. Δεν κάνω την αντίσταση μου "λάμπα" (να φτάσω στο κίτρινο χρώμα, που σημαίνει πάνω από 1000 βαθμούς) δεν υπάρχει κανείς λόγος. Αποφεύγω να επαναχρησιμοποιώ το σύρμα κάνοντας επάλληλα και παρατεταμένα dry-burns αν και συχνά κάνω ένα καψιματάκι και χρησιμοποιώ ξανά το ίδιο σύρμα μία ή δύο φορές (χωρίς να αλλάξω βαμβακι). Εμπιστεύομαι πιο πολύ υλικά που χρησιμοποιούνται ευρύτατα για θερμαντικά σύρματα όπως το kanthal και το NiCr από άλλα πιο εξωτικά υλικά.
ΥΓ2: Υπάρχει άμεση σχέση του χρώματος της λάμψης από το πύρωμα με τη θερμοκρασία που για όλα τα σωματα είναι ίδιος. Όσο το χρωμα είναι μέχρι κόκκινο, η θερμοκρασία είναι κάτω από 800 βαθμούς, όσο ξεπερνάει το 1000 τόσο αποκτά ένα πορτοκαλί και φτάνει στο φωτεινό κίτρινο περίπου στους 1500 βαθμούς και πάει λέγωντας... δείτε τη φωτό για να γινει πιο κατανοητό (οι βαθμοί σε κέλβιν)
751 Απαντήσεις
65172 Εμφανίσεις
