.........Καλά. Πλάκα κάνω!!!
Fast forward, Χριστούγεννα του 2017. Επίσκεψη στο Atmistique Βύρωνα για δοκιμή υγρών (ωραία τα glas παρεμπιπτόντως!). Στο τραπέζι μετά τον πάγκο (στο μαγαζί που είναι φτιαγμένο για να παθαίνουν σύγχυση οι πιο ηλικιωμένοι αφού είναι
ολόιδιο με το μαγαζί των Αμπελοκήπων και όταν φεύγεις χάνεις τον μπούσουλα γιατί δεν βρίσκεις την Πανόρμου...) κάθεται ένας eviva. Ο
Κουνελάκης Λαγουδάκης τόσο σφιχτοτζούρης δεν είναι οπότε η ερώτηση μου ήταν αναμενόμενη. «Cloud καμουφλαρισμένος σε eviva είναι αυτός Γιαννάκη;». Δεν ήταν φυσικά cloud, αλλά ο παλιός, καλός eviva με τροποποιημένη την βάση του για περισσότερο αέρα. Πρωτότυπο κομμάτι, φτιαγμένο απ’ τον Τάσο λες και με είχε ρωτήσει πως ακριβώς προτιμάω την τζούρα μου! Ιδανικός αέρας με το πιν των 2,5mm (υπάρχει και πιν 2mm)! Τον τσέπωσα φυσικά τον Eviva (ευχαριστώ πρόεδρε!) και όταν μετά μερικές ώρες βρέθηκα επί τέλους στο σπίτι, τον έστησα μάλλον βιαστικά. Τον γέμισα και με το υγρό που χρησιμοποιώ για όλες τις δοκιμές ατμοποιητών (lemon tart της dinner lady) και πήρα την πρώτη τζούρα.
Ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα δοκιμάσει ατμοποιητή τόσο γευστικό, τόσο απολαυστικό, τόσο τέλειο (για τα δικά μου γούστα) σε όλα του! (Θα μπορούσα βέβαια να είχα γράψει μόνο την προηγούμενη πρόταση αντί για όλο αυτό το κατεβατό γιατί αυτή είναι η μόνη ουσία. Δυστυχώς όμως με τις λέξεις πληρώνομαι οπότε θα με υποστείτε λίγο ακόμα). Όταν τελείωσε το τανκάκι με το lemon tart, τον γέμισα με ένα-ένα όλα τα αγαπημένα μου υγρά και το αποτέλεσμα ήταν πάντα ένα δάκρυ χαράς στο μάγουλο μου. Το μηχανάκι δεν παίζεται! Ότι στήσιμο και να του έκανα απέδιδε άψογα! Ότι υγρό και να του έβαζα (είτε παχύρρευστο, είτε λεπτόρρευστο) έμοιαζε σαν να ήταν σχεδιασμένος για αυτήν ακριβώς την ρευστότητα. Τον άτμισα και στα 10 και στα 20 και στα 40 watts και δεν ήξερα ποιο setup να πρωτοδιαλέξω! Παντού πέταγε! Με λίγα λόγια έπαθα αυτό που στην ατμιστική αργκό ονομάζεται βαρύ Endlose Liebe! Όταν καμιά δεκαριά μέρες αργότερα επέστρεψα τον πρωτότυπο eviva (στον Τάσο πλέον, στην Πανόρμου), το δάκρυ δεν ήταν πια χαράς αλλά μαύρης απελπισίας. Από εκείνη την ημέρα ζω πλέον μόνιμα στο παγκάκι στην Πανόρμου περιμένοντας πότε επί τέλους θα βγει η νέα βάση, για να προλάβω να την αγοράσω πριν ορμήσουν τα αρπακτικά και δεν μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο...
Namaste...
ΥΓ. Για τα διάφορα τεχνικά θέματα θα έρθουν σε λίγο οι επιστήμονες και θα σας τα πούνε όλα. Ίσως να έχουν και καμία καινούργια βάση eviva διαθέσιμη οπότε μπορεί να φιλοτιμηθούν και να ποστάρουν και καμιά φωτο. Εγώ καινούργια βάση eviva δεν έχω (ακόμα!) οπότε δεν έχει φωτο. Ακούς κύριε Αγαπούλα;
ΥΓ2. Χωρίς βίντεο και χωρίς φωτογραφίες ριβγιού δεν νοείται, γι’ αυτό σκέφτηκα να ποστάρω ένα βίντεο με το τραγούδι που θα τραγουδάω στον δικό μου Eviva κάθε βράδυ.
Όταν επί τέλους τον αποκτήσω! Ακούς κύριε Αγαπούλα;