Την Παρασκευή 04/10/2013, έπεσαν προς δοκιμή στα χεράκια μου τρία έτοιμα υγρά της Smok-e, συγκεκριμένα το French Pipe 18, το Oriental 18 και το Ice Orange 12. Τα ξεκίνησα σχεδόν αμέσως μιας και δεν την είχα ξανακούσει την εταιρεία (από ελλιπή μελέτη), και όσο να ναι, καλό είναι να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα.
Οπτικά, τα μπουκαλάκια μου άρεσαν, γενικά τα πάω καλά με τα σκούρα χρώματα, και ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το Ice Orange το οποίο ήταν πράσινο! Το υγρό όχι το μπουκαλάκι!!!
Ξεκίνησα με το French Pipe. Πήρα μία πρώτη ιδέα από τη μυρωδιά, η οποία δυστυχώς δεν ήταν η αναμενόμενη. Όταν ακούω French Pipe, περιμένω ένα καπνικό κατά κύριο λόγο άρωμα, με κάποιες γλυκές νότες ή φρούτα. Αυτό, μου μύρισε σοκολάτα. Και την ίδια γεύση είχε. Ωραίο, γλυκό, τραχύ και άγριο με γερό χτύπημα, γεγονός το οποίο με έστρεψε στο να αποφανθώ την ύπαρξη αρκετής PG, παρ’ όλο που στο μπουκαλάκι δεν αναφέρονται αναλογίες, ούτε έψαξα να βρω κάτι τέτοιο. Τώρα, από γεύση, ήταν έντονη η σοκολάτα, πολύ έντονη. Διέκρινα και ξύλο αρκετό και ξηρό, αλλά το καπνικό του πράγματος δεν φαινόταν. Μπορεί να υπήρχε σε πολύ μικρό ποσοστό, αλλά η σοκολάτα το κατάπινε αμάσητο. Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται η εταιρεία τον τίτλο French Pipe, πάντως αν το αντιλαμβάνεται ως σοκολάτα με ξύλο, τότε το πέτυχε. Αν είχε άλλο όνομα το υγρό, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά French Pipe, ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, δεν. Μην παρεξηγηθώ, μια χαρά υγρό ήταν και θα το άτμιζα ξανά με ευχαρίστηση. Απλά η ονοματοδοσία ίσως είναι καιρός να ξεφύγει από την πεπατημένη.
Σειρά είχε το Oriental. Όταν άνοιξα το μπουκαλάκι και το πλησίασα στη μύτη μου, έφαγα αρκετή ώρα για να βρω τι μου θυμίζει αυτή η μυρωδιά. Τελικά μου έσκασε σε ανύποπτο χρόνο. Βύσσινο. Και έντονο. Η αλήθεια είναι ότι το όνομα Oriental το έχουμε συνδέσει με λουκουμοειδή καπνικά. Κάτι τέτοιο φαντάστηκα και για αυτό, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ανατολίτικοι δεν είναι μόνο οι καπνοί. Είναι και τα γλυκά, είναι και συγκεκριμένες μυρωδιές, είναι και κουλτούρα ολόκληρη. Τράβηξα μια τζούρα λοιπόν και όντως, το βύσσινο ήταν κυρίαρχος. Ελάχιστα καπνικό, με έντονη την υπόγλυκη ξινάδα που βγάζει το γλυκό του κουταλιού βύσσινο, και ο ποιητής ήθελε σίγουρα να μιμηθεί κάποιο γλυκό ταψιού με βύσσινο. Και παίζουν πολλά τέτοια! Το χτύπημά του ήταν μπόλικο, και η υφή του υγρού παρέπεμπε σε πλειοψηφία vg. Και όμως το χτύπημα με παραξένευε. Το βρήκα πιο σκληρό από το προηγούμενο και ας έγραφαν το ίδιο νούμερο. Πρέπει να αναφέρω εδώ, ότι το βρήκα πολύ μπουχτιστικό σαν υγρό, και δεν νομίζω να του δώσω άλλο χρόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου άρεσε. Ίσως έχει γίνει πιο ευαίσθητη η γεύση μου, ίσως τα σιροπιαστά δεν είναι πλέον του γούστου μου, ίσως απλά έχω αρχίσει να γερνάω, αλλά με μπούχτισε σε λιγότερο από 2 ml. Ήταν πάντως κάτι ανατολίτικο το οποίο ξεχωρίζει από αυτό που ήδη ξέρουμε ως Oriental.
Τέλος το Ice Orange. Και τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις το πρωτοείδα? Το Frozen Orange από e - baron φυσικά. Και η μυρωδιά με κίνησε ακόμα περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση. Τα όξινα αρώματα από το πορτοκάλι χτύπησαν δυνατά τη μύτη μου και το καλύτερο από όλα είναι ότι η μενθόλη δεν φαινόταν καθόλου στη μυρωδιά. Και η γεύση ήταν τελικά αποκάλυψη. Γεμάτη και όξινη γεύση πορτοκαλιού, χωρίς περιττή γλύκα, και δυνατή μέντα στην εκπνοή. Δροσιά στο στόμα και αναπλήρωση βιταμίνης C στο μέγιστο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση όμως ήταν η απίστευτα πηχτή υφή του υγρού. Όπως και επίσης δεν με κούρασε καθόλου. Ιδιαίτερο άρωμα και γεύση, που δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να αποτελέσει all day λύση, αλλά πολύ καλό. Από χτύπημα, καλά τα πράγματα. Φαντάζομαι ότι με περισσότερη νικοτίνη θα ήταν δυσάρεστο καθώς γενικά τα μεντοειδή προσφέρουν ένα κάποιο χτύπημα παραπάνω. Και ήταν ιδανικό όπως το δοκίμασα. Για το Frozen Orange είχα γράψει τότε ότι μπορεί να ήταν πολύ ωραίο υγρό, αλλά ούτε frozen ήταν, ούτε orange. Εδώ θα πω το ακριβώς αντίθετο. Το υγρό ήταν ακριβώς ότι υποσχέθηκε. Και από τα τρία που δοκίμασα, μακράν το καλύτερο.
Βαθμολογίες: French Pipe – 72/100
Oriental – 73/100
Ice Orange – 84/100
Γενική εντύπωση: Αφήνει σαν εταιρεία υποσχέσεις για το μέλλον. Με μια ματιά που έριξα στη σελίδα της, είδα αρκετές γεύσεις τις οποίες θα ήθελα να δοκιμάσω. Πρέπει όμως η εταιρείες να αρχίσουν να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν διαδικασίες ονοματοδοσίας στα υγρά τους. Ναι, μαρκετίστικο ακούγεται, αλλά ο κόσμος των ατμιστών είναι ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται καθημερινά. Από ένα σημείο και μετά, τα ονόματα που στην ουσία απλά αναφέρουν τις γεύσεις, δεν τραβάνε. Για να σε τραβήξει κάτι, πρέπει πλέον να μην μπορείς να το συνδυάσεις με κάτι εφάμιλλο άλλης εταιρείας. Εν προκειμένω: Από αυτά τα τρία υγρά, μόνο το Oriental είχε αυτή τη σκέψη. Όλο αυτό το τελευταίο κομμάτι, δεν αναφέρεται φυσικά μόνο στη συγκεκριμένη εταιρεία, αλλά σε όλες. Εκτός από κάνα δύο που το κάνουν από την αρχή αυτό, ενδεικτικά After – 8 και Halo, οι περισσότεροι κατασκευαστές απλά γράφουν τη γεύση.
27 Απαντήσεις
12366 Εμφανίσεις
