Tα Γερμανικα Tom Klarks είναι πραγματικα πολύ ιδιαιτερα υγρα – αλλα για λιγους : εχουν τελειως εκκεντρικο χαρακτηρα και δεν θυμιζουν τιποτα από τα συνηθισμενα ατμιστικα best sellers. Θα ελεγα ότι ειτε φανατικος φιλος τους θα γινεις , ειτε ορκισμενος εχθρος – δεν υπαρχει μεσος δρομος. Τελευταια , παλευω ένα ανθωδες καπνικο με μπαχαρικα που το λεει Weisser Hahn, εχει σημα ένα κοκορακι ( ! ) και μου πηρε καμποσο καιρο να αποφασισω ότι δεν είναι αποσμητικο χωρου η (ακομα χειροτερα) αεροσολ. Θελω πολύ να το ατμιζω ποτε- ποτε, αλλα μαλλον προκειται για διαστροφη, πως αλλιως; Ok όμως, σε καποιους αρεσει να τους δερνουν ανελεητα με την δερματινη λουριδα πχ, no problem με αυτά, γουστα είναι…
Το Sawyer Classic επισης, είναι πραγματικα απολαυστικό. Αποτελείται λεει από δώδεκα διαφορετικά αρώματα και βάσεις και η γεύση του είναι κρεμώδης και παραπεμπει σε βοτανικο καπνικο. Ταυτόχρονα συνυπαρχει ένας ήπιος χαρακτήρας από φρουτο - ισως αχλαδι - μαζι με μια διακριτη ξυλώδη νότα ως αποχρωση. Ασχημο σκαλωμα εφαγα και εδώ…
Το Rauchig τελος, είναι το τρίτο άρωμα που βρισκω ενδιαφερον: προκειται για ένα υγρο «σκοτεινό», οπου ο ξυλώδης, καπνικος χαρακτήρας του αναδυεται σε κάθε τζούρα. Διακρινονται επισης ως υπαινιγμος νοτες φρούτων του δασους σε συνδυασμο με μια ευχάριστη, ηπια γλυκύτητα μελιού. Είναι φανερο ότι εδώ πλεον εχουμε περασει στα «σκληρα»…
Εχει σημασια να προσθεσω ότι προκειται για ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ υγρα , χωρις «μακα» στις αντιστασεις - αλλα με τιμες που τεινουν προς το «ακριβες». Μπορει τελος να τα βρει κανεις και στην Ελλαδα πλεον , όχι παντου και όχι όλα – πλην όμως ευκολα για να παρει μια ιδεα. Αξιζουν !