Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
18 μέρες με την Άρτεμις και είμαι καλά. Μετά από εκείνο το ξερνοβόλι της περασμένης βδομάδας η σκυλίτσα μου είναι υποδειγματική. Την ταίζω καλά φυσικά. Γουστάρει τρελά τα βαμβάκια και κάνει γλύκες. Στο χειρότερό μου, το βαμβάκι έβγαινε από τις τρύπες σαν τα πλοκάμια του Κθούλου που μια μέρα έγειρε λίγο να χαζοκοιμηθεί και από τότε δε λέει να ξυπνήσει. Η Άρτεμις δεν έβγαλε κιχ, εκεί, σκυλί μαύρο. Άρχισα να στήνω και σαν αστραπή σαν τον Φλας Γκόρντον, στο μισάωρο, αλλά τα μυστήρια συνεχίζονται. Πως γίνεται να κάνεις 7-8 σπείρες και να καταλήγεις με 4; Γιατί με 4 σπείρες ο πίκουλας δείχνει 1.1 στα δοκιμαστικά και στον αγώνα δείχνει 0.94; Ρίλι, καθόλου δεν με πειράζουν όλα αυτά. Έτσι είναι οι σχέσεις. Γεμάτες αλατοπίπερα.
Άλλο ήθελα να πω. Το ξέρετε βέβαια ότι συμαπθώ τους γιαπωνέζους και τις γιαπωνέζες. Δεν γνωρίζω το γιατί. Ίσως έχει να κάνει κάτι με την Σαμσάρα μου, ίσως όχι. Τα βαμβάκια τους όμως είναι για τα πανηγύρια. Σαν το μαλλί της γριάς ένα πράμα. Είπαμε οργανικό, αλλά όχι και να λειώνει στα ντελικάτα χέρια μου! Τι είμαι; Χωματερή; Οκ, μπορεί να μη φταίνε όλα τα γαπωνομπαμπάκια αλλά είπα κι εγώ να πάρω Κογκεντό και τα είδα όλα. Εντάξει, δεν έφαγα και εργατοώρες εδώ που τα λέμε αλλά το μισαωράκι το κατάπια. Ενω το ff2. Άλλο πράμα. Σκύβει το κεφάλι και σου κάνει τη δουλειά ρε παιδί μου. Πλήρης υποταγή. Είτε χασάπακλας στα ντουζένια του είσαι, είτε ο Ρωμαίος στα κάτω του, αυτό εκεί: φυσα ρουφα τράβα τόνα.
Κι αν στήνω κάθε δυο μέρες (και πολύ είναι) δεν φταίει ο βάμβαξ, εκείνο το σύρμα φταίει που στη μέρα πάνω καρβουνιάζει σαν κολασμένο. Μια σκέψη είναι να το βάζω αποβραδις στο εικονοστάσι για να φεύγουν τα δαιμονικά αλλά ο παπα-Γρηγόρης που με ξομολόγησε την Κυριακή λέει να κόψω τις αμαρτίες και να πάω να πάρω το κανθαλάκι το αγιορίτικο που δεν μαυρίζει γιατί τα δαιμόνια δεν κοτάνε να το πλησιάσουν. Ότι πληρώνεις παίρνεις τελικά...