Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση όλων αυτών που ελπίζαμε, πιστεύαμε, ξέραμε, τουλάχιστον για τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις του ατμίσματος στην υγεία μας.
Ότι δηλαδή το άτμισμα έχει περισσότερο σχέση με τον αέρα που αναπνέουμε απ' ότι με το παραδοσιακό τσιγάρο.
Δε θέλω να φανώ υπερβολικός αλλά τουλάχιστον όσο αφορά τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία και τονίζω τις βραχυχρόνιες, όλα εκεί πλέον συγκλίνουν και ας μη το λέμε φωναχτά.
Εξαιτίας του παραπάνω, φαίνεται να είναι αισιόδοξα τα πράγματα και για τις μακροχρόνιες αλλά αυτό είναι μελλοντικό θέμα.
Το ντοκιμαντέρ δεν είναι φυσικά απόδειξη (αποδείξεις υπάρχουν από τις έρευνες που έγιναν και γίνονται όλα αυτά τα χρόνια και από το πως αισθάνεται ο καθένας από εμάς) αλλά μια επιβεβαίωση.
Από εκεί και πέρα όμως μπορούν να εξαχθούν από αυτό που είδαμε διάφορα συμπεράσματα. Θα σταθώ σε ένα. Στο χάρτη των χωρών που απαγορεύεται, είναι περιορισμένο ή είναι ελεύθερο το άτμισμα.
Η πλειοψηφία των χωρών που απαγορεύεται το άτμισμα, είναι αυτές που είτε η έκφραση του λόγου είναι περιοεισμένη ή χειραγωγείται ή έχουν συμφέροντα διάφορες εταιρείες λόγω καλλιεργειών, βιομηχανιών και κρατικών μονοπωλίων ή έχουν μεγάλους πλυθυσμούς άρα και περισσότερους καταναλωτές προϊόντων καπνού ή ακόμα και όλα τα παραπάνω.
Δε θα επεκτείνω στις χώρες που είναι περιορισμένο το άτμισμα και θα το αποδώσω στο φόβο του καινούριου.
Αντίθετα στις χώρες με περισσότερες ελευθερίες στην έκφραση, πλουραλισμό στην ενημέρωση, το άτμισμα απολαμβάνει πολλών περισσότερων ελευθεριών.
Εκτός όλων των άλλων λοιπόν θα πρέπει να αποφασίσουμε, ως χώρα, που ανήκουμε έστω και σε αυτό το θέμα, όσο μικρό φαντάζει σε κάποιους αλλά στην πραγματικότητα τεράστιο γιατί αφορά την υγεία ενός πληθυσμού.