Πράγματι οι φορομπήχτες παγκοσμίως έχουν τελείως γραμμένη την όποια λογική μας και ακολουθούν την δική τους που θέλει περισσότερα λεφτά στα ταμία τους εις βάρος της ζωής μας. Πώς να αντιδράσουμε;
Πάντως όχι με τον τρόπο που παρατηρώ.
Πιάνεται ο ένας μας από μια λέξη του άλλου και βρίσκει αφορμή να στραβώσει...
Υπάρχουν και σπουδαιότερα στη ζωή μας από το αν θα μπει φόρος στο άτμισμα; Ναι, μάλλον. Εξαρτάται: αν κάποιος το γυρίσει στο τσιγάρο και δέκα χρόνια αργότερα πεθάνει από αυτό τότε ίσως να μην υπάρχουν σπουδαιότερα, ίσως αυτό ήταν το σπουδαιότερο στη ζωή του. Αλλά, τέλος πάντων, στην Ελλάδα ζω, ξέρω τα σπουδαιότερα.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να μείνουμε στην λογική του "όλα ή τίποτα". Αν δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα τότε δεν έχει νόημα να αγωνιστούμε ούτε για κάτι "μικρό"; Επειδή είναι μικρό; Τι να πω, δεν βλέπω και κανένα αγώνα ή κίνημα για τα μεγάλα να μας τρώει τον χρόνο και την ενέργεια... Βασικά δεν κουνιέται φύλλο για τίποτα. Νομίζω πως είναι η απόλυτη διακαιολογία για να μην ασχοληθούμε ούτε με τα μικρά, ούτε με τα μεγάλα. Ο ύμνος του ηττημένου.
Αντίθετα, ένας λαός που δεν έχει αγωνιστεί για τίποτα εδώ και πολλές δεκαετίες (άρα και γενιές) ας αρχίσει από κάτι μικρό, κάτι στα μέτρα του. Είναι ήδη δύσκολο να μάθει να ανέχεται τα χνώτα του παραδίπλα. Θα πρέπει να το μάθουμε αυτό πριν μιλήσουμε για τα σπουδαία βρε παιδιά...
Μπορεί να είναι κάποια λύση η προσφυγή στο ΣτΕ όταν αρχίσουν τα όργανα. Αλλά ποιός θα την κάνει; Δεν έχουμε σύλλογο, σύνδεσμο, τίποτα. Και βασικός λόγος που δεν έχουμε κάποιον φορέα είναι -κατά την δική μου γνώμη- πως δεν αντέχει ο ένας να ακούσει τον άλλο. Θέλει μόνο "να τα πει", να βγάλει ένταση, να ξεθυμάνει. Ούτε παρέα για ταβέρνα δεν μαζεύεται έτσι, όχι κοινότητα να απαιτήσει πράγματα.