Υγρά :Ποιά είναι η πραγματική τους γεύση ?

[thenetpoet]

Συμφωνώ με αυτό που λες για τα sample packs αν το δεις στεγνά από την λογική του κόστους.
Αν όμως οι κατασκευαστές το δουν ως ένα μέσο να προσελκύσουν νέους πελάτες και να επεκτείνουν το μερίδιο αγοράς τους, τότε σχετικά άνετα δικαιολογείται να προσφέρουν το sample pack σε πολύ φθηνή τιμή.
Όσο για τη συσκευασία, ας μην ειναι γυάλινα τα μπουκάλια, ας μην είναι "πομπώδες" το περιτύλιγμα / κουτί, αλλά κάτι πιο απλό για να μειωθεί και το κόστος αντίστοιχα. Αλλά ακόμα και να είναι, αν με ένα sample pack χάνει πχ 5€, πόσο γρήγορα θα αποσβέσει αυτή τη χασούρα κερδίζοντας νέους πελάτες? 'Ολες οι προωθητικές ενέργειες, έχουν μια υπολογισμένη μεσοπρόθεσμη "ζημιά" και ένα ομοίως υπολογισμένο μακροπρόθεσμο κέρδος.
Σεβασμός στις ανάγκες του πελάτη χρειάζεται και συνήθως τέτοιος σεβασμός κερδίζει νέους και διατηρεί τους υπάρχοντες πελάτες.
Προς το παρόν, εγώ συγχαίρω όσα φυσικά καταστήματα μπαίνουν στη διαδικασία να στήσουν καλό δοκιμαστήριο...

[BigSur]

Δέχομαι πλήρως πως δεν έχουμε όλοι την ίδια ευαισθησία και παρατηρικότητα στις γεύσεις, ούτε και την εμπειρία να τις ξεχωρίζουμε. Πιστεύω πως ο φίλτατος cruiser, που μας έχει αναλύσει πάμπολλα υγρά με θαυμάσιο τρόπο, μπορεί να ανιχνεύσει αρώματα που ο χονδροειδής ουρανίσκος μου δεν τα πιάνει  . Όμως νομίζω πως η γευστική εμπειρία στα θεωρούμενα premium υγρά δεν είναι πολύ αντικειμενική -και καμιά φορά μπορεί να είναι πλασματική.

Ακόμα και σε επαγγελματίες γευσιγνώστες κρασιού η αντικειμενική ικανότητα της γεύσης έχει αμφισβητηθεί πολύ έντονα και για βάσιμους λόγους:
http://www.theguardian.com/lifeandstyle/2013/jun/23/wine-tasting-junk-science-analysis

Πριν γευτούμε κάτι, το έχουμε δει (η καλή γραφιστική δουλειά δημιουργεί εντυπώσεις), έχουμε διαβάσει την περιγραφή (ένα καλό κείμενο μας πείθει για το τι πρέπει να περιμένουμε), το έχουμε πληρώσει (δύσκολα θα θεωρήσουμε υποδεέστερο κάτι ακριβό), έχουμε ακούσει σχόλια από άλλους (η "κοινή" γνώμη μας επηρεάζει πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζουμε).
Είναι πλήρως αποδεδειγμένο πως η ψυχολογική μας διάθεση απέναντι σε κάτι που γεννά υψηλές προσδοκίες είναι τελείως διαφορετική από ότι σε ένα "ταπεινότερο" προϊόν. Δεν γινόμαστε ρομποτάκια (γι αυτό και εξακολουθούν να υπάρχουν διάφορες γνώμες) αλλά ο μέσος όρος των απόψεων επηρεάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι είμαστε κουρδισμένοι, έτσι λειτουργούμε, έτσι είναι η φύση μας. Το να ξεπεράσουμε αυτόν τον προγραμματισμό απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση -και δεν πιάνει πάντα, γιατί είναι ενστικτώδης και υποσυνείδητος.

Όταν το μπουκαλάκι με την καλοδουλεμένη ετικέτα μου τάζει "απαλές νύξεις ξύλου, μανταρίνι Chinese Honey σε ένα πλούσιο υπόβαθρο Βοστωνέζικης cream-pie, συνδιασμένα με την χαρακτηριστική γεύση του καπνικού Gutka" είμαι έτοιμος να πληρώσω για να δοκιμάσω ένα αριστούργημα. Δεν αποκλείεται αυτό το αριστούργημα να είναι απλά άλλη μια συνταγή όπως τόσες άλλες, φτιαγμένες με τα ίδια αρωματικά από τα οποία αγοράζουν 500 παρασκευαστές. Αλλά εγώ θα σπάσω το κεφάλι μου να πειστώ πως νιώθω το μανταρίνι που μου έταξαν και όχι κάποιο από το Αίγιο και πως αυτή η γαλατίλα στο βάθος δεν είναι σαν της Liqua (ας πούμε) αλλά έχει καταγωγή από την Βοστώνη. Αν πιεστώ... θα σας δώσω και διεύθυνση!

Ασφαλώς μπορεί ένας ταλαντούχος "ατμομάγειρας" να έχει αντλήσει από τα υλικά του μεγάλη γκάμα αρωμάτων και απόλαυσης, ενώ κάποιος άλλος να κάνει ένα άτσαλο μείγμα. Αλλά είμαι αρκετά σκεπτικός για την "γκουρμεδότητα" όλων των γκουρμέ υγρών και κάποιες δεκαετίες σοβαρών ψυχολογικών πειραμάτων μου αυξάνουν τον σκεπτικισμό.

Αν σε αυτό βάλουμε και τους χαοτικούς παράγοντες ατμοποιητής/στήσιμο/φυτίλι/βατ, έχω την υποψία πως από ένα σημείο και μετά αυταπατώμαστε πως ένας συγκεκριμένος άτμο, με συγκεκριμένο στήσιμο, σου δίνει ακριβώς την γεύση του Gutka που πάντα γνώριζες και λαχταρούσες! Ενώ ο Μήτσος που φτιάχνει υγρά και δεν του κόβει να πληρώσει καλό γραφίστα και κάποιον έμπειρο για τα κείμενα, θα ακούει κάθε τόσο πως είναι αρπακόλας που φτιάχνει ζουμιά σε μια μπανιέρα στα Φάρσαλα. Μπορεί να είναι, αλλά μπορεί να είναι και ταλαντούχος και επαγγελματίας ο Μήτσος, απλά δεν ξέρει πως να τάζει cream-pie στην πελατεία του.

Προς Θεού, δεν τα ισοπεδώνω όλα: και διαφορετικές ποιότητες υπάρχουν, και πλούτος γεύσεων. Ούτε κοροϊδεύονται όλοι όσοι τις ανιχνεύουν και δεν μου φταίνε οι άλλοι αν η δική μου γεύση και εμπειρία υστερεί. Αλλά πιστεύω πως πολλοί από εμάς είναι εύκολο να επηρεαστούμε αρκετά από όλες τις άλλες αισθήσεις μας και να ψάχνουμε πράγματα που μπορεί και να μην υπάρχουν. Συνήθως όταν τα πληρώνεις και τα περιμένεις, τα ψάχνεις. Και όταν τα ψάχνεις συχνά τα βρίσκεις, είτε είναι εκεί είτε δεν είναι.


ΥΓ: Το Gutka είναι ένα μείγμα με καπνό, μυρωδικά και καρπούς που φτιάχνουν στην Ινδία και το κρατάς στο στόμα, κάτι σαν τον ταμπάκο. Δεν έχω ιδέα για την γεύση του και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ! 

[JoeBarTeam]

[justify]Πολύ όμορφο νήμα.[/justify]
[justify]Διαβάζω πολλές φορές για το μέγιστο θέμα τής γεύσης, που οι περισσότεροι την αναζητάμε διακαώς, (και μάλιστα την χαρακτηρίζουμε ως κορυφή τής ατμιστικής μας απόλαυσης). Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα ήθελα να ρωτήσω κι εγώ το εξής: Το γευστικό αποτέλεσμα -πέρα απ' τη γευστική μας αντίληψη- μήπως είναι και πιο σύνθετο ως θέμα; Διάβασα τις περισσότερες αναρτήσεις που προηγήθηκαν και θα ήθελα ν' αντιστρέψω το σύνηθες σκεπτικό με ένα μικρό παράδειγμα:[/justify]

[justify]α. Βάζω ένα απλούστερο σε σύνθεση υγρό αναπλήρωσης μέσα σε έναν επίσης απλό τανκάτο ατμοποιητή και το συνολικό αποτέλεσμα είναι πλούσιο σε γεύση. Καταλήγουμε στο λογικό συμπέρασμα πως αυτό το υγρό έβγαλε τη γεύση που λέει, με τον συγκεκριμένο ατμοποιητή, του "ταιριάζει" (!). Παράλληλα όμως, για ένα ακριβό υγρό δεν θα επιλέξω τόσο εύκολα τον ίδιο ατμοποιητή (!).[/justify]

[justify]β. Αν τώρα, βάλω το ίδιο υγρό σε έναν ανώτερο κατασκευαστικά (σχεδίαση, υλικά κ.λπ.) ατμοποιητή. Το συνολικό αποτέλεσμα γεύσης είναι ασύνδετο, περίεργο, άτονο, υπερτονισμένο, ή ακόμα και άγευστο, αλλοιωμένο. Τι μπορεί να φταίει; πώς μπορώ να εξηγήσω το αταίριαστο ενώ χρησιμοποίησα ανώτερο ατμοποιητή; Λέμε πολλές φορές δηλ. πως ο τάδε ατμοποιητής με αυτά τα υγρά δεν ταιριάζει και τούμπαλιν ή ακόμα πως κάποια υγρά δημιουργήθηκαν επάνω στη φιλοσοφία του τάδε ατμοποιητή.[/justify]

[justify]Τέλος, ένα ακόμα απλούστερο παράδειγμα. Αν πάρω μία ποιοτική σκέτη βάση (π.χ. την πιο άγευστη). Στην (α.) περίπτωση θα είναι όντως άγευστη, στην (β.) περίπτωση θα έχω γεύση (π.χ. υγρό γρασίδι...).[/justify]

[justify]Ασφαλώς αν προχωρήσουμε ξανά τη συζήτηση στο νήμα, θα ξαναβγούν πολλά στη μέση. Τι μοντ χρησιμοποιώ (ηλεκτρονικό, μηχανικό), τι σύρμα, τι ατμοποιητή, τι πρόγραμμα, πόση ισχύς, γνήσιο ή κλώνο, κ.λπ.[/justify]

[justify]Τέλος, ένα ακόμα παράδειγμα. Ατμιστής με παλιό e-go χρησιμοποιούσε υγρά αναπλήρωσης με 18mg νικοτίνης. Όταν το ίδιο υγρό το έβαλε σε εργοστασιακό ατμοποιητή (+ ηλεκτρονικό μοντ), δεν μπόρεσε ν' ατμίσει (σε επισκευάσιμο δεν επιχείρησε καν...). Έπρεπε να ρίξει τα mg σε 9 ή ακόμα και 6. Η δε γεύση του φάνηκε παραδείσια. [/justify]

[dimpapanak]

Οκ απ τα πιο ωραία  νιματα που εχω διαβάσει  μέχρι  τώρα.
Λοιπόν  σαν νέος  ατμιστης με <θέμα > στις γεύσεις αν εχω καταλάβει καλά σαν γενικός  μπουσουλας είναι  ο ατμοποιητης όσο  πιο σφιχτός  είναι  τόσο  πιο έντονη  γεύση  δίνει  ενώ  όσο  πιο αερατος τόσο πέφτει  σε ένταση  γεύσης!
Διορθώστε με αν κάνω λάθος

Sent from my SM-N9005 using Tapatalk

[bono]

Πολύ γενικό όπως το λές, δεν μπορείς να συγκρίνεις τη γεύση που αποδίδει ο ναυτίλος (σφιχτή τζούρα) με τη γεύση κάποιου επισκευάσιμου ατμοποιητή ακόμα και ο billow v2 nano (τον αναφέρω σαν πολύ αεράτο κι επειδή τον έχω δουλέψει αρκετά όπως και το ναυτίλο) δίνει πολύ καλύτερη γεύση.

[dimpapanak]

Ναι είναι γενικό, αυτό που εννοώ είναι η ένταση της γεύσης όχι αν είναι καλύτερη η χειρότερη αυτό όπως έχει αναλυθεί και πιο πριν εξαρτάται από χίλιους παράγοντες πχ σήμερα δοκιμάζω το ίδιο υγρό στον πρώτο μου ατμοποιητη nobaco ostria στα 1,2 εργοστασιακή,  στον eviva d 1,2 28αρι κανθαλ ,και στον nobunaga mini μονή 0,47 alien Clapton ,η πιο έντονη γεύση έρχεται από τον eviva, η πιο υποτονικη από τον ostria αλλά αυτή αντέχω να την ατμισω όλη μέρα οι άλλες με αηδιάζουν μετά από λίγη ώρα .......!!!

Sent from my GT-N5110 using Tapatalk

Α και σορρυ αν είναι λίγο off topic  τον eviva θα τον προτείνατε για φρούτα Στα καπνικα τον βρήκα πολύ έντονο για τα γούστα μου ενώ στο fox grape  της  Dea πχ μου αρέσει περισσότερο απ όλους! !??

Sent from my GT-N5110 using Tapatalk

Συγχώνευση συνεχόμενων μηνυμάτων

[microchip]

Φοβούμενος ότι δεν κατάλαβαν όλοι τον ψυχολογικό παράγοντα, παρά την ανάλυση του BigSur, θα σας φτιάξω μια εικόνα για να τον καταλάβετε.
Για την παραβολή θα δανειστώ από την αγαπημένη μας θεματολογία, την αυτοκίνηση.
Ο πρώτος ήρωας είναι ο Μπάμπης.
Γνωστός σε όλους, παρότι τον αναφέρω μερικές φορές Μήτσο για την προστασία των προσωπικών του δεδομένων.
Ο ατμιστής είναι φανταστικό πρόσωπο, εντελώς τυχαία μου ήρθε το Τρύφωνας.
Η πρωταγωνίστρια επίσης φανταστική, ψάξε γύρευε γιατί, μου ήρθε το CastleLongReserve_V.5.
Ο Μπάμπης είναι παντρεμένος.
Ως τέτοιος έχει την δυνατότητα να γνωρίζει γυναίκες.
Γνωρίζει την CLR_V5 και αμέσως σκέφτεται τον μπακούρη κολλητό του Τρύφωνα.
Σ.Σ.: CLR_V5 δεν είναι το 5κύλινδρο σε διάταξη V μοντέλο της Μερτσέντες. Είναι η CastleLongReserve_V.5.
Ο Μπάμπης για αρκετές ημέρες πιπιλάει τον Τρύφωνα (στο μυαλό), σχετικά με το πόσο μαμάτη είναι η CLR.
Σ.Σ.: Μαμάτη ονομάζουμε μια γυναίκα όταν πιστεύουμε ότι θα γίνει πολύ καλή μαμά.
Τελικά τους κανονίζει ραντεβού για την Τετάρτη.
Ο Τρύφωνας από την Τετάρτη της γνωριμίας τους και εντεύθεν, σπιτώνει την CLR.
Επηρεασμένος από τις Χολιγουντιανές ταινίες, το πάει αργά και δεν ολοκληρώνει την σχέση τους.
Η ολοκλήρωση έρχεται το Σάββατο, εν μέσω νηστείας και κατόπιν καταναλώσεως άγνωστης ποσότητας San Pellegrino.
Σ.Σ.: Το San Pellegrino πλασάρεται ως μπουρμπουληθριστό νεράκι, αλλά όλοι γνωρίζουμε…
Αξημέρωτα Κυριακής σε μια ατμοσυνάντηση μας λέει την γνώμη του για την επαφή του με την CLR.
Τα δεδομένα που έχουμε είναι τα εξής:
I. Ο Τρύφωνας στο παρελθόν είχε "στενή επαφή" με μία συνονόματη V.4 μοντέλο 2015 και παραλίγο να παντρευτούν.
II. Ο Μπάμπης πιπιλάει τα μυαλά του Τρύφωνα για μεγάλο διάστημα, για την μαματοσύνη της CLR.
III. Ο Τρύφωνας έχει μέστα πόδια του την CLR επί τριημέρου.
IV. Κατά την επαφή τους ο Τρύφωνας είναι κόκαλο λόγω υπερκατανάλωσης San Pellegrino.
Και ερωτώ εγώ:
Πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι η γνώμη του Τρύφωνα;
Μπορείς να βασιστείς σε κάποιον που περιμένει τρεις μέρες, έχει το θάρρος να το παραδέχεται και το θράσος να το αποκαλεί τελετουργία;
Που βρίσκει San Pellegrino;

[Cruiser79]

Νομίζω ότι έχει καταντήσει επισφαλές να κυκλοφορεί ο μικρός Τσιπ ελεύθερος πλέον, χωρίς περιοριστικούς όρους, ή έστω μουσαριόλα!!!