Το μαγαζί δεν έφτιαξε κάτι, ούτε το πούλησε σαν έτοιμο υγρό, ούτε χρέωσε παροχή υπηρεσίας. Ανακάτεψε έτοιμα συστατικά, χωρίς κινήσεις ακριβείας που να παραθέτουν σε κατασκευή, όπως ακριβώς θα έκανε και ο πελάτης του. Για μένα, είναι το ίδιο με το να πας σε ένα μαγαζί και να του ζητήσεις να σου στρίψει μια αντίσταση.
Η κουβέντα μου θύμισε ένα σκηνικό που είχα ζήσει ως φοιτητής στην Αγγλία: εκεί, τα "σκληρά" ποτά στα μαγαζιά (ουίσκι, τζιν, βότκα, ρούμι και παρόμοια) επιτρέπεται να πωλούνται σε μεζούρες των 25ml. Όταν παράγγειλα λοιπόν Jack Daniels για πρώτη φορά και είδα να μου σερβίρουν μια φτυσιά ποτό, ζήτησα τετραπλό. Η κοπέλα στο μπαρ μου είπε ότι μέχρι διπλό μπορεί να σερβίρει γιατί το μαγαζί δεν είχε άδεια για κοκτέιλ. Νόμιζα ότι με δούλευε, αλλά όντως μου έδωσε δύο διπλά και εγώ μπορούσα να κάνω ότι θέλω με αυτά. Στο μάθημα του εμπορικού δικαίου έμαθα για το νόμο (Wines & Measures Act 1984 ή 1987, δεν θυμάμαι καλά)
Αν δηλαδή ο υπάλληλος στο κατάστημα δεν έκανε το ανακάτεμα μόνος του για λογαριασμό του πελάτη, αλλά ήταν από πάνω και έδινε τις οδηγίες, θα ήταν όλα εντάξει?
Μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο...