Παρακολουθώ το φόρουμ 2 χρόνια και αποφάσισα να γράψω... πολλά λόγια για να συστηθώ.
Καταρχάς να σας ευχαριστήσω όλους επειδή εδώ έμαθα πολλά για το άτμισμα.
Η δική μου ιστορία είναι η εξής: είχα δοκιμάσει δυο τρεις φορές άτμισμα και είχα απογοητευτεί, όπως πολλοί φίλοι, επειδή δεν ήξερα. Νόμιζα ότι όλα είναι ίδια και μόνο οι γεύσεις αλλάζουν. Πόσο νυχτωμένος ήμουν!
Πριν δυο χρόνια, όταν δεν μπορούσα πλέον να πάρω τα πόδια μου, όταν λαχάνιαζα σε 100 μέτρα χαλαρό βάδισμα, σκέφτηκα ότι δεν πάει άλλο με το τσιγάρο, 40 χρόνια καπνιστής.
Τα τελευταία π.Α. (πριν το άτμισμα) χρόνια έκανα ένα σακουλάκι καπνό κάθε δύο μέρες.
Επειδή είχα δοκιμάσει και δεν ευχαριστιόμουν το άτμισμα, σκέφτηκα ότι κάτι δεν έχω καταλάβει, οπότε αντί να ξαναδοκιμάσω στην τύχη, αποφάσισα να το κάνω... επιστημονικά.Ευτυχώς εκείνες τις ημέρες είχα άφθονο χρόνο οπότε άρχισα να διαβάζω σάιτ και να βλέπω βίντεο. Σε μια εβδομάδα είχα καταλάβει τα βασικά, τα μοντ, τους ατμοποιητές, τις αντιστάσεις, τα υγρά, τις νικοτίνες...
Οχι κανονικά βέβαια, αλλά τα στοιχειώδη, ώστε να μην κάνω χονδροειδή λάθη. Μόλις ένιωσα έτοιμος πήγα σε ένα ατμομάγαζο, αγόρασα ένα μοντ που το έχω ακόμη επειδή είναι θηρίο αντοχής, το Forz της Vaporesso, δύο ατμοποιητές Zenith II της Inokkin και αρκετά καπνικά υγρά 9mgΑπό την ώρα που ξεκίνησα έως σήμερα δεν έχω καπνίσει τσιγάρο!
Τα περισσότερα υγρά ήταν μάπα, μιας γνωστής ελληνικής αλυσίδας, το hardware όμως αποδείχτηκε αξιόπιστο, αν και το ακριβοπλήρωσα. Αλλού - ξέρετε μάλλον που - το βρήκα πολύ φθηνότερο.Δεν έχει πολύ σημασία όμως η τιμή, επειδή το πρώτο μοντ σου πρέπει να το πιάσεις για να καταλάβεις ότι σου κάνει. Με το Forz τα βρήκαμε αμέσως, αντίθετα από άλλα μοντ που ακολούθησαν.
Επειδή λοιπόν μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες κατάφερα μια μέρα να κόψω το κάπνισμα μαχαίρι και να εξοικειωθώ με το άτμισμα αμέσως, επειδή είχα διαβάσει και είχα καταλάβει τα βασικά, νομίζω ότι οφείλω να πω το τριπλό «μυστικό», που όλοι οι παλιοί εδώ το ξέρετε, αλλά δεν το έχω δει κάπου ολόκληρο ταυτόχρονα.
Το άτμισμα, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου είναι τρία πράγματα:
1. Τα μηχανάκια. Ποντ, μοντ, ατμοποιητές, ΒΒ ή ό,τι άλλο χρησιμοποιεί κανείς. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι να βολεύουν τον χρήστη. Ετσι και δεν βολεύεται με αυτά, έτσι και δεν του είναι οικεία και φιλικά, αν τον παιδεύουν, αν είναι βαριά, λεπτά, μεγάλα ή μικρά, σε λάθος χρώμα ή σχήμα, θα τα πετάξει στην άκρη. Ακόμη κι ένα λάθος για εκείνον ντιπ τιπ μπορεί να ακυρώσει ένα καλό ατμοποιητή. Το έχω δει να γίνεται και οι αρχάριοι δεν ξέρουν καν τι τους φταίει.
2. Οι γεύσεις. Πολλοί παίρνουν μια γεύση που τους έδωσε το μαγαζί ή τους σύστησε κάποιος φίλος, δεν μένουν ικανοποιημένοι, αλλά αντί να δοκιμάσουν πέντε έξι ακόμη γεύσεις για να βρουν τι τους αρέσει, παρατάνε το άτμισμα. Ειδικά οι αρχάριοι νομίζουν ότι θα βρουν τη γεύση του τσιγάρου τους. Αυτό είναι τραγικό λάθος. Δεν θα τη βρουν ποτέ!
3. Η νικοτίνη. Είναι το λιγότερο εμφανές αλλά από τα πιο βασικά. Επειδή όλοι οι καπνιστές έχουν εξάρτηση κινδυνεύουν, αν παίρνουν λιγότερη νικοτίνη από το άτμισμα, να αναζητήσουν κι ένα τσιγαράκι. Από την άλλη, αν παίρνουν πολύ νικοτίνη μπορεί να νιώσουν ναυτία ή κάτι άλλο άσχημο. Ισορροπία στη νικοτίνη, τουλάχιστον στα αρχικά βήματα του ατμίσματος είναι απαραίτητη, μέχρι το σώμα να προσαρμοστεί. Εγώ προσπάθησα να το ισορροπήσω προς τα κάτω. Μού έλεγαν: «ξεκίνα με 18mg» αλλά ξεκίνησα με 9mg και τώρα είμαι στα 6.Βέβαια, το έχω πιπίλα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Για να συνδυάσω το τριπλό «μυστικό» με ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή, εγώ κι η σύζυγος έχουμε εντελώς διαφορετικό στιλ ατμίσματος.
-Στα μηχανάκια: Προτιμώ μοντ που γεμίζουν τη χούφτα, με μονή μπαταρία και επισκευάσιμους ατμοποιητές. Προτιμάει λεπτά, με ενσωματωμένη μπαταρία και εργοστασιακούς ατμοποιητές.-Στις γεύσεις: Προτιμώ ημικαπνικά και φρουτώδη, προτιμάει καπνικά ΝΕΤ και έχει κολλήσει σε μία γεύση μιας εταιρείας δύο ολόκληρα χρόνια, ενώ έχω δοκιμάσει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες διαφορετικά
-Στη νικοτίνη: Κάνω 6άρα. Κάνει 9αρα. Κάνω 60 ml τη βδομάδα, κάνει μόνο 10Περί γούστου κολοκυθόπιτα, που λένε...
Η ιστορία με τους ατμοποιητές
Οπως είπα νωρίτερα ξεκίνησα με εργοστασιακούς. Στον πρώτο μήνα ήθελα να δοκιμάσω επισκευάσιμους.
Εκεί άρχισε το πιο ωραίο κεφάλαιο, επειδή το άτμισμα έγινε χόμπι. Κατσαβιδάκια, μεγενθυτικοί φακοί (δεν έχω και τα καλύτερα μάτια), συρματάκια, βαμβάκια. Βάλε αυτό, βγάλε το άλλο, χάσε το ορίνγκ στο πλύσιμο, βρες το ορίνγκ που δεν ξέρεις που πάει. Σπάσε τα νεύρα σου γιατί δεν μπορείς να κουμπώσεις το ντεκ, το ίδιο που την επόμενη μέρα κουμπώνει με την πρώτη. Οσοι ασχολείστε, ξέρετε γιατί μιλάω...
Ετσι από τον πρώτο μήνα άρχισε η περιπέτεια στη Θάλασσα του Κάνθαλ, στις γιαπωνέζικες «καθαρές» βαμβακοφυτείες. Να κονταροχτυπιέσαι με ανεμόμυλους, σαν Δον Κιχώτης με όπλο το σταυροκατσάβιδο κι εκείνο το διαολεμένο που μοιάζει με άλεν αλλά δεν είναι άλεν και μόνο μαστόρια που έχουν κάνει επτά χρόνια στο Θιβέτ ξέρουν πώς το λένε, αλλά ονοματίζουν, επειδή έχουν δεθεί με όρκο ιερό και θα τους καεί το κάνθαλ έτσι και προφέρουν το μυστικό όνομά του!
Τέλος πάντων. Πρώτος επισκευάσιμος ό Ares ΙΙ. Επειδή την εποχή που ξεκίνησα, όλοι ήταν «Α, ο Ares!» και «Ω, ο Ares!», θεώρησα υποχρέωσή μου ως στραβόγιαννος να ακολουθήσω το ρεύμα. Πήρα δεύτερο μοντ για να έχω έναν εργοστασιακό για καβάτζα κι άρχισα να ξεστραβώνομαι στον Ares. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ξεκίνησα από κανέναν άλλο επειδή ο συγκεκριμένος είναι φιλικός με τους ψαρούκλες. Υπάρχουν και κάτι ωραία βίντεο, οπότε όλα καλά.
Δεν πρόλαβα να μάθω τη διαφορά του Kanthal από το Nichrome και να ένας φίλος «πάρε 4 επισκευάσιμους δώρο!». Και ένα μοντ. Ο ίδιος λόγω δουλειάς το έριξε στα ποντ. Ευκολία. Για μένα ήταν σούπερ! Σαν παιδάκι που του χάρισαν τρενάκι για τα χριστούγεννα.
Πήραν φωτιά τα εργαλεία, χάθηκαν orings (πάντα χάνονται orings), βρέθηκαν orings, ακούστηκαν βρισίδια για το γ@μίδι που δεν κάθεται, το μπλιμπλίκι που έπεσε, το σύρμα το χοντρό, το ψιλό, το ψιλοκομένο και πάντα υπήρχε μια εξωτική και πρωτάκουστη βρισιά για το βιδάκι που δεν έπρεπε βγει αλλά βγήκε κι άντε τώρα να το βρεις το @#)&%!.
Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τα χαρτομάντηλα γραφείου, που έγιναν οι καλύτεροί μου φίλοι και μου συμπαραστάθηκαν στις δύσκολες εκείνες ώρες.
Πάντως έμαθα. Οχι πολλά, αλλά έμαθα να δίνω δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε ατμοποιητές που αρχικά τους θεωρούσα χαμένη υπόθεση. Νόμιζα, ότι είναι στο χούι τους να χύνουν υγρά ή να δίνουν καμένο, ενώ ήταν τα δικά μου στησίματα για φτύσιμο από την αρχή.
Από τους ατμοποιητές, τους πρώτους πέντε και τους άλλους που ακολούθησαν με κάποιους τα βρήκαμε, κάποιοι έγιναν κολλητοί και κάποιοι είναι ακόμη αχώνευτοι. Ας τους πάρουμε έναν έναν
Επισκευάσιμοι με κριτική:YFTK FEV v4.5s+ = δύσκολο ξεκούμπωμα, με ένα oring λιγότερο όλα κανονικά. Πολύ μεγάλος.
Brunhilde = Μικρό στόμιο για γέμισμα, χαρτομάντηλο υποχρεωτικό. Ο πιο εύκολος στο στήσιμο
Siren II 22mm = Από τους αγαπημένους. Πρέπει να είναι βίτσιο αυτό. Δύσκολο βαμβάκωμα, αν αποτύχεις μπουγελώνει, αλλά από γεύση πετάειSiren II 24mm = Από Κίνα επειδή μου άρεσε ο 22άρης. Την πάτησα θεαματικά. Ούτε μία φορά δεν κατάφερα να μην τρέχει σαν βρύση. Μόνο κατασκευαστικό λάθος το εξηγεί αυτό.
Glez Mini = Εχουμε μαλώσει και δεν μιλιόμαστε. Μια χαρά γεύση, αλλά τα -δεν θυμάμαι πόσα- ορινγκ, η γυάλινη καμπάνα και άλλα χαρακτηριστικά είναι για ασκήσεις μαστοριάς, όχι για μένα.Precisio = Mε αυτόν σας γράφω τώρα. Τον είχα αφήσει στην άκρη για μήνες, επειδή κάτι μού είχε κάνει. Δεν θυμάμαι τι. Πρόσφατα του έδωσα μια ευκαιρία και με ικανοποίησε.Ammit = Περίεργο φρούτο. Τη μία μου αρέσει και την άλλη όχι. Και ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί.Ares II = Ο ιδανικός μέσος όρος. Ευκολος, χωρίς διαρροές αλλά και χωρίς υπερβολές σε γεύση.Αuguse Εra Pro = Η πιο σμουθάτη τζούρα. Μεγάλος, όμως και πολύπλοκος σε λύσε-δέσε.Kizoku Limit = Πολυεργαλείο, επειδή παίρνει και εργοστασιακές αντιστάσεις. Βάζεις μια στην τσέπη και πας για καφέ, χωρίς δεύτερο ατμοποιητή.
Για τα μοντ δεν έχω να πω πολλά. Διαβάζω για «άμεσα» ρεύματα και εξοικονομήση μπαταρίας και δεν καταλαβαίνων τι θέλουν να πουν οι ποιητές. Το Forz βγήκε αστέρι, το αγαπημένο μου είναι το Mixx, αλλά ενδιάμεσα έχω σπάσει δύο άλλα και έχω χαρίσει ένα με ενσωματωμένη μπαταρία γνωστής εταιρείας, best seller στο Σκρούτζ που τα έπαιξε σε 3 μήνες και η μπαταρία του ψόφαγε σε 2 ώρες.
Για να ολοκληρώσω την ιστορία μου, θεωρώ τα ατμιστικά μιας χρήσης μεγάλη κλεψιά και βρωμερά για το περιβάλλον.Προσπαθώ να φτιάχνω τα δικά μου υγρά και είμαι τυχερός που μού αρέσουν οι απλές γεύσεις και όχι τα τιραμισού με ξυνόγαλο ούτε τα πιτόγυρα στον ατμό. Λίγο μήλο με βιρτζίνια με ικανοποιεί.
Αυτά τα ουκ ολίγα και συγχαρητήρια σε όποιον κατάφερε να διαβάσει το τεράστιο για φόρουμ κείμενο.
Καλώς σάς βρήκα...
3455 Απαντήσεις
806861 Εμφανίσεις
