Για να ατμίσω, όταν το παιδί ήταν ασφαλές και υπήρχαν επισκέπτες, έπαιρνα το ασανσέρ και κατέβαινα από τον τρίτο στο ισόγειο.
Δυο-τρεις τζούρες και ξανά πίσω.
Όταν όμως το παιδί ήταν μόνο του, περπατούσα 10 μέτρα μέχρι την άκρη της πτέρυγας, ανέβαινα 5 σκαλιά, έφτανα στο μισάνοιχτο παράθυρο και άτμιζα για 10 δεύτερα.
Είχα δύο πράγματα να σκεφτώ:
1) Τι θα πάθει ένα παιδί 7 χρονών αν το αφήσεις σε θάλαμο με άλλους γονείς-συνοδούς για 40 δευτερόλεπτα...
2) Τι θα πάθει κάποιος από ατμούς εστέρων που προσομοιάζουν κόκκινο μήλο και ροδάκινο, σε ανοιχτό παράθυρο, όταν δεν γίνεται να υπάρχουν μελέτες κι όταν κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι (για τις βάσεις δεν το συζητώ καν)
Θεώρησα τις πιθανότητες ανάξιες λόγου, αμφότερες.
Πολύ πιο εύκολα θα μου καθόταν το τζόκερ...
Κι έτσι, έκανα και κανα χιλιόμετρο βάδην, ημερησίως.