Πήγα σήμερα τον γιο μου στο σπίτι ενός φίλου του και ξαναπήγα το βραδάκι να τον παραλάβω. Με υποδέχτηκαν ο παππούς και η γιαγιά (παρακαλώ, κάτω των 50 ετών και οι δύο).
Ο παππούς άτμιζε

με εργοστασιακά εργαλεία. Τον κόλλησε ο γιός του (μπαμπάς του μικρού), ο οποίος είναι ατμιστής 7 μήνες. Η γιαγιά έτυχε να ανέβει Αθήνα, στον Ευαγγελισμό για κάτι άσχετο. Με έβλεπε κάθε μέρα στο σχολείο, δυο χρόνια τώρα, με τα ατμομηχανάκια μου κι έτσι με θεώρησε "παλιό".
Με ρώτησε αν έχω δει ανωμαλίες με το άτμισμα.
Αφού τη διαβεβαίωσα ότι όχι μόνο δεν, αλλά ξαναβρήκα την υγειά μου, η κουβέντα προχώρησε.
Άκουσε, λοιπόν, στον Ευαγγελισμό, για τις περίφημες φυσαλίδες...
Στην ερώτησή μου "ποιος γιατρός το είπε αυτό;" η απάντηση ήταν "δεν ήταν γιατρός, αλλά επισκέπτρια".
Ακολούθησε μίνι διάλεξη, με κατακλείδα τα 30 χρόνια μετά θα ξέρουν τα παιδιά σίγουρα, γιατί εμείς...
Το καλό είναι, ότι παππούς και γιος, αν και εκτός φόρουμ μέχρι σήμερα, (ελπίζω), δεν τσίμπησαν
