Το μόνο που δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα είναι ο βαθμός πρόσληψης των οξειδίων από τους πνεύμονες. Η παραγωγή τους είναι δεδομένη εκ της φύσεως του υλικού (π.χ. SS = κράμα σιδήρου, χρωμίου κλπ). Αντιγράφω από
εδώ : «Περικρυσταλλική διάβρωση (intergranular corrosion) Η περικρυσταλλική διάβρωση συμβαίνει όταν ο ωστενιτικός* ανοξείδωτος χάλυβας εκτίθεται σε θερμοκρασίες μεταξύ 550 και 850°C και σχηματίζονται καρβίδια του χρωμίου (Fe, Cr)23 C6 γύρω από τους κρυστάλλους του κράματος. Τα καρβίδια αυτά αντικαθιστούν το οξείδιο του χρωμίου και έτσι ο χάλυβας χάνει την προστασία του. Με άλλα λόγια, ενώ αυξάνει έντονα η περιεκτικότητα του χρωμίου στο καθίζημα των καρβιδίων, μειώνεται ταυτόχρονα η διάχυσή του στον ωστενίτη καθιστώντας την περιοχή που συνορεύει με τα καρβίδια ευάλωτη σε διαβρωτικό περιβάλλον, δεδομένου του ρόλου που επιτελεί το χρώμιο στην παθητικοποίηση του μετάλλου. Η περικρυσταλλική διάβρωση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα συγκόλλησης ή θερμικής διαμόρφωσης σε ακατάλληλη θερμοκρασία. »
*Ωστενιτικός είναι ο χάλυβας κατηγορίας 30Χ (304L κλπ).
Από εκεί και πέρα, προφανώς και ο καθένας μπορεί να επιλέξει να αγνοήσει αυτόν τον κίνδυνο.