Έχω κάποιες σκέψεις πάνω στα θέματα που θίγονται εδώ. Κατ' αρχάς θα ξεκινήσω με την εισαγωγική ατάκα του καθηγητή μου στο Marketing στο Α' Εξάμηνο: "Το προϊόν το πουλάνε κατά σειρά προτεραιότητας τα εξής τρία: διαφήμιση, συσκευασία, ποιότητα. Αν και τα τρία συμβαδίζουν, έχετε πετύχει τζακποτ.".
Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στις περιγραφές των γεύσεων ανά εταιρεία. Και έχω ξεχωρίσει και κάποιες κατηγορίες.
α) Αυτές που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματική γεύση του υγρού
β) Αυτές που περιγράφουν λιτά τη γεύση
γ) Αυτές που περιγράφουν αναλυτικά τις γεύσεις και τις αισθήσεις που πρέπει να σου δίνει το υγρό
δ) Αυτές που ενώ στην ουσία κινούνται στα πλαίσια του β, υπερβάλλουν συνειδητά για να ξυπνήσουν κάποια βιώματα.
Παράδειγμα για το α, αποτελεί το κατά τα άλλα συμπαθές easy rider, το οποίο μας υπόσχεται γεύση αμερικάνικης σκόνης και αυτοκινητόδρομου. Παράδειγμα για το β, είναι η πλειοψηφία των αρωμάτων. Ένα, δύο, τρία, πέντε αρώματα και τέλος. Παράδειγμα για το γ, είναι συνήθως ακριβές εταιρείες, που όμως είναι καλές. Όχι γιαλαντζί. Βλέπε FP και Black Note. Το δ τώρα χωρίζεται και αυτό σε δύο κατηγορίες. Αυτή η οποία προσθέτει επιθετικούς προσδιορισμούς (σιγοψημένο φιστίκι, σεμιφρέντο κρέμα, αχνιστός λουκουμάς, χταπόδι ψημένο σε κάρβουνα αμερικάνικης σεκόγιας) και αυτές που δουλεύουν κάποιο concept (βλ. εκείνα τα άθλια VDLV Black Cirkus). Φυσικά, υπάρχουν και συνδυασμοί των ανωτέρω, άλλοτε πετυχημένοι άλλοτε όχι και τόσο
Τι αντιλαμβάνεται ο ατμιστής?
Κατ' αρχάς περί τηγανητής μπανάνας, να πω ότι είναι δύο κατηγοριών: τα Plantains, που είναι συγκεκριμένη ποικιλία για μαγείρεμα και φέρνει περισσότερο σε γλυκοπατάτα αλλά χωρίς τη βουτυράτη υφή, και τα Fritters, τα οποία είναι η κλασσική μπανάνα, βουτηγμένη σε κουρκούτι και τηγανιτή σε φριτέζα (δοκιμάστε το και με μήλο ή άλλα όχι πολύ ζουμερά φρούτα). Αυτά δεν τα λέω από το Wiki, αλλά από προσωπικές γευστικές εμπειρίες. Αυτόματα λοιπόν, θεωρώ ότι θα μπορέσω να καταλάβω την τηγανιτή μπανάνα από την ωμή. Και λέω "θεωρώ" μέχρι να το διαπιστώσω. Η γεύση, είναι ένα περίπλοκο συναίσθημα. Για μένα, δεν είναι αίσθηση, αλλά συναίσθημα.
Εκτός από ηλεκτρικά φορτία που μεταφέρονται από τους υποδοχείς στο στόμα προς τον εγκέφαλο, η γεύση μπορεί να ξυπνήσει μνήμες. Και το αντίθετο. Οι μνήμες μπορούν να ξυπνήσουν γεύσεις. Και εκεί έγκειται η επιτυχία του κάθε υγρού, με μεγάλο ρόλο να παίζει κατά κανόνα η παιδική ηλικία και ο τόπος διαμονής του καθενός. Υποκειμενικότητα στο μάξιμουμ δηλαδή. Και εδώ μπαίνει το στοιχείο της εμπειρίας, όχι της ατμιστικής. Στον Έλληνα, το υγρό φιστικοβούτυρο με μαρμελάδα Raspberry, μπορεί να μη λέει τίποτα, καθώς δεν μεγάλωσε με αυτό. Θα του πει πολλά όμως ένα υγρό με γεύση βούτυρο και ζάχαρη, με νότες ψωμιού ή μπισκότου (μπλιαχ!!!).
Περί έμπειρου ατμιστή, εγώ το μεταφράζω ως εξής: έμπειρος είναι ο ατμιστής ο οποίος έχει δοκιμάσει πολλά υγρά. Όχι γιατί ξαφνικά γίνεται εξπέρ της γεύσης (πως μπορείς να γίνεις εξπέρ σε κάτι τεχνητό?), αλλά γιατί έχει ατμίσει φόλες και φόλες και αποκτά σε κάποιο βαθμό την ικανότητα να προσδιορίσει ένα υγρό με μεγαλύτερη ακρίβεια. Με απλά λόγια, αποκτά μέτρο σύγκρισης. Πράγμα που μας φέρνει στο θέμα της τιμής. Ο άπειρος, δοκιμάζοντας ένα καλό και ακριβό υγρό (χωρίς να συνεπάγεται ότι καλό=ακριβό και ακριβό=καλό), θα πει "ντάξει καλό είναι αλλά ακριβό". Ο έμπειρος όμως θα μπορέσει να πει με μεγαλύτερη ακρίβεια αν αξίζει τα λεφτά του, αν δηλαδή δίνει αυτό που υπόσχεται σε βαθμό που να δικαιολογεί την αυξημένη τιμή του. Μιλάω φυσικά για την πλειοψηφία και όχι για τον ατμιστή ο οποίος θα έχει υπερβολικές προσδοκίες μόνο και μόνο λόγω τιμής. Ο έμπειρος επίσης, θα μπορέσει να καταλάβει ότι το πολύ το Κύριε Ελέησον, το βαριέται και ο παπάς. Καθώς ακόμα και αν δεν έχεις κανένα οικονομικό πρόβλημα, δεν γίνεται κάθε μέρα να ατμίζεις την σούπερ τοπ ποιότητα. Κάτι πρέπει να κρατήσεις και για τις στιγμές που χρειάζεται. Εκτός αν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η ικανοποίηση της στιγμής και όχι το συναίσθημα και η μακροχρόνια απόλαυση. Προσωπικά, προτιμώ όταν ατμίζω ένα τανκ Castle Long, να νιώθω όμορφα και ότι κάτι καλό θα έκανα για να το αξίζω. Όχι απλά να καλύψω την ώρα μου και την ανάγκη μου σε νικοτίνη. Έχω τη σκέτη βάση γι αυτό. Αλήθεια, όσοι που και που καπνίζατε και κανένα πούρο, το είχατε απολαύσει ποτέ? Ή ενστικτωδώς τραβάγατε κάτω τον καπνό για να καλύψετε την ανάγκη σας σε νικοτίνη? Ή τραβάγατε τόσο δυνατές και συχνές τζούρες, ανεβάζοντας πολύ τη θερμοκρασία με αποτέλεσμα να μην έχει καθόλου καλή γεύση, μιας και το χρησιμοποιούσατε ως τσιγάρο και όχι ως το κάτι σπέσιαλ?
Περι αναλύσεων, δεν θα σχολιάσω. Σαφώς και πιστεύω ότι καλό θα ήταν να υπάρχουν, ώστε ο εκάστοτε ατμιστής να έχει το δικαίωμα επιλογής. Προσωπικά και μόνο, δεν με ενδιαφέρει το θέμα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι αυτοί που τους ενδιαφέρει, δεν έχουν δικαίωμα στην ενημέρωση ή δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα στην επιλογή. Διαφωνώ όμως με το δημόσιο κράξιμο οποιουδήποτε κατασκευαστή δεν έχει αναλύσεις (μιας και μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν υφίσταται τέτοια υποχρέωση). Μου θυμίζει λίγο "αν δεν μου κάνεις το χατίρι, θα σε φτιάξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις". Ακόμα περισσότερο όμως διαφωνώ με δηλώσεις εταιριών "τα υγρά μας δεν περιέχουν τίποτα μεμπτό" και μετά οι αναλύσεις να βγάζουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Με την τακτική διαφωνώ, καθώς για μένα κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κριτήριο αγοράς.
Περί Reviews.
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η δοκιμή ενός υγρού είναι review με τη στενή έννοια του όρου. Πιστεύω ότι είναι εμπειρία. Ο μόνος λόγος που χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη λέξη στο blog μου, είναι για λόγους SEO. Θεωρώ ότι η δοκιμή ενός υγρού, είναι μια εμπειρία. Το αν επηρρεάζονται οι δοκιμαστές, το πιστεύω ακράδαντα. Και το βλέπω προσωπικά καθώς κάθε φορά ζορίζομαι για να αποτυπώσω αυτό που πραγματικά νιώθω σε σχέση με αυτό που θα ήθελα να νιώθω, σύμφωνα με τα λεγόμενα της εταιρείας. Θέλω να πιστεύω πλέον ότι έχω μια κάποια εμπειρία ώστε να μπορώ να θέτω προσδοκίες αντί να κάθομαι να ψάχνω το κάθε τι που υπόσχεται ένα υγρό, και να το βρίσκω, ασχέτως αν υπάρχει. Όπως επίσης θεωρώ ότι έχω καταφέρει να μην με νοιάζει να κακοκαρδίσω κάποιον κατασκευαστή ή έμπορο, ασχέτως αν μου έχει στείλει δωρεάν τα υγρά, ή τα έχω αγοράσει. Όπως επίσης θεωρώ ότι έχω καταφέρει να διακρίνω πότε έχω όρεξη να γράψω και πότε όχι, ώστε να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Αυτό που σίγουρα γνωρίζω ότι έχω καταφέρει, είναι το να μην ευλογάω τα γένια μου. Να μην προσπαθώ σώνει και καλά να βγάλω τέλειο ένα υγρό επειδή πλήρωσα €38 γι αυτό. Το καλό είναι ότι υπάρχουν αρκετοί παρουσιαστές υγρών, τόσοι ώστε να μπορεί ο καθένας που ζητάει να ενημερωθεί να ακούσει αρκετές απόψεις. Και είτε να ταυτίσει τα γούστα του με κάποιον, είτε να κάνει το αντίθετο. Η Petra πχ, μου έχει δηλώσει ότι αν γράψω για κάποιο υγρό ότι είναι απαίσιο λόγω βουτυρίλας, πάει αμέσως και το παίρνει, και πάντα της αρέσει! (ανατρίχιασα λίγο
)
Αυτά τα ολίγα από εμένα, κλείνοντας με μια συμβουλή: όσοι δοκιμάζετε υγρά, είτε επειδή τα είδατε σε κάποια παρουσίαση, είτε τα βρήκατε και τα πήρατε,
να γράφετε τις εμπειρίες σας. Δεν παίζει ρόλο πόσο νέοι είστε στο άθλημα, ούτε ισχύει το "νταξ, έγραψε ο κρούζερ, τι να κλάσω εγώ τώρα". Μόνο καλό μπορείτε να κάνετε. Δείτε το και σαν μια άσκηση αντικειμενικότητας. Που είναι το πιο δύσκολο πράγμα, ιδιαίτερα όταν σας αρέσει πολύ ένα υγρό. Είναι ωραίο το συναίσθημα να σου γράφει κάποιος που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ στη ζωή σου "σε ευχαριστώ που με έκανες με τα γραφόμενά σου να επιλέξω το Χ υγρό, έστω και για δοκιμή".
94 Απαντήσεις
7895 Εμφανίσεις
