Το Σάββατο που μας πέρασε, 30/08/2014, ενημερώθηκα ότι το μπουκαλάκι μου έφευγε από Αθήνα, και μάλλον θα βρισκόταν εδώ τη Δευτέρα 01/09/2014. Γύρω στις 10:50 ήρθε ένα μήνυμα από την Ελευθερία στο Viber. Ήταν μια φωτό με τη λεζάντα « ήδη ακούω τα βήματά σου». Όντως, παράτησα το γραφείο και ξεκίνησα πορεία. Με το που μπήκα, μου παρέδωσε τη συσκευασία.
Έγραφε εμφανώς την ημερομηνία που το υγρό μπήκε στο βαρέλι, 15/07/2014 και την ημερομηνία εμφιάλωσης, 18/08/2014. Πάνω από τις τρεις εβδομάδες που υπόσχεται η εταιρεία. Την άνοιξα αργά και ένα άρωμα γλυκιάς βανίλιας πλυμμήρισε την ατμόσφαιρα. Μέσα, είδα το μπουκάλι των 30ml
και ένα χαρτί το οποίο αναγράφει την περιγραφή, η οποία είναι ίδια με του αρχικού, non reserve υγρού, με την προσθήκη του καρβουνιασμένου δρύινου ξύλου.
Νομίζω πως επίτηδες η εταιρεία αρωμάτισε το εσωτερικό της συσκευασίας με βανίλια καθώς φυσικά δεν υπήρχε η παραμικρή δαρροή στο μπουκάλι. Έσπασα προσεκτικά τη ζελατίνα και άνοιξα τελετουργικά το μπουκαλάκι. Το άφησα να ανασάνει για λίγο και αφαίρεσα το σταγονόμετρο για να πάρω μια πρώτη μυρωδιά. Γλυκιά ψημένη καρύδα, βανίλια, έντονο άρωμα αλκοόλ και καμένο ξύλο ήταν οι πρώτες μου εντυπώσεις. Έδωσα αγώνα για να συγκρατηθώ και να μην γεμίσω επί τόπου τον ατμοποιητή και κατά το μεσημέρι ξεκίνησα για σπίτι. Μετά από ένα καλό γεύμα και με τη σιγουριά ότι η γεύση μου είναι σε καλά επίπεδα, έλυσα και καθάρισα τον κλώνο του Kayfun 3.1ES, έστριψα ένα 2mm micro coil με Kanthal 0.28mm το οποίο μετρήθηκε στα 1.6Ω, το τοποθέτησα με το βαμβάκι του και έβαλα 1 ml σκέτη βάση για να στρώσει. Φρέσκια μπαταρία στο SVD, 4.2v η ρύθμιση και όσο άτμιζα τη βάση, έριξα μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτό το σπανιότατο ατμιστικό έδεσμα.
Castle Long Reserve MMXIV, 50/50, 6mg/ml
Η ετικέτα στο μπουκάλι, ήταν στα ισπανικά, τα οποία δεν καταλαβαίνω. Εύκολα όμως, και με έξτρα πληροφορίες από την εταιρεία κατάλαβα ότι κάθε βαρέλι βγάζει 67 μπουκαλάκια και ότι το δικό μου ήταν το 21
ο από το 29
ο βαρέλι. Η σύσταση κλασσικά στο 50/50 και η νικοτίνη στα 6mg. Με προσοχή ώστε να μη χαθεί ούτε σταγόνα, άνοιξα και πάλι το μπουκάλι και το έφερα ξανά στη μυτη μου. Το σκούρο καραμελένιο χρώμα έκρυβε πολύ καλά τα μυστικά του και αφού ανάσανε για λίγο, άρχισε να τα προδίδει ένα ένα. Η ψημένη καρύδα και η γλυκιά βανίλια πρωταγωνιστούν ενώ πλέον το bourbon είναι έντονο σαν άρωμα χωρίς να αφήνει αμφιβολία. Προφανώς αυτή η απόδοση του αρώματος οφείλεται στο ξύλο και τις νότες του ξυλοκάρβουνου που εύκολα εντοπίζονται, σε σχέση με το απλό castle long όπου κάλλιστα η αλκοολούχα βάση θα μπορούσε να παραπέμπει σε οτιδήποτε.
Εδώ, καθαρά ο ατμιστής μπορεί να αναγνωρίσει κάτι σε ουίσκι. Δεν κρατιόμουν πραγματικά και μόλις τελείωσε η σκέτη βάση, γέμισα το τανκ από επάνω, μέχρι την αρχή του βιδώματος του top cap. Θετικά προκατειλημμένος και σε αναμονή κάτι του μοναδικού, χαλάρωσα, έκλεισα τα μάτια μου και έπιασα το μοντ. Γλυκάδα μηδέν. Ψημένη καρύδα σε βαθμό καψίματος, στρογγύλεμα με απαλές νότες βανίλιας, χαρακτηριστικό άρωμα καμένου ξύλου και έντονη αλκοολική γεύση ουίσκι ή παρόμοιου αποστάγματος ήταν τα στοιχεία στην διάρκεια της τζούρας. Με το που σταματάς όμως το ρούφηγμα, στο δευτερόλεπτο πριν την εκπνοή, έρχεται η γεύση της καραμέλας με ένα γλυκό ίχνος, για να εξαφανιστεί άμεσα και να αφήσει τη θέση της στη γεύση της καρύδας και της βανίλιας. Η ρινική εισπνοή έχει έντονο και σκληρό το στοιχείο της καρύδας ενώ η ρινική εκπνοή αφήνει έντονη καρύδα, λίγη βανίλια και νότες καμμένου ξύλου. Θέλοντας να είμαι όσο το λιγότερο παρεμβατικός όσο είναι δυνατόν, κατέβασα τα βολτ στα 3.7 και δοκίμασα δύο τρεις τεχνικές ακόμα. Κατεύθυνα τον ατμό στην κορυφή της γλώσσας, στον ουρανίσκο και κάτω από τη γλώσσα και στα πλάγια και παρατήρησα ότι πρόκειται για το πιο σταθερό ατμό που έχω δοκιμάσει. Σε σύγκριση δε με το απλό Castle Long, όπου οι γεύσεις ήταν διαφορετικές σε αυτές τις τεχνικές, η γεύση ήταν απαράλλαχτη. Ο ατμός πλούσιος και πυκνός για αυτή τη σύνθεση και το χτύπημα προκλητικό και αρκετά ανώτερο από το αναμενόμενο. Τράβηξα άλλη μια καλή τζούρα και άφησα το μοντ να ξεκουραστεί για να εξερευνήσω την επίγευση.
Η οποία ήταν πραγματική αποκάλυψη. Μου θύμισε έντονα Jack Daniels το οποίο ακολουθείται από έντονο ξύλο και εναλάσσεται με την καρύδα και την βανίλια χωρίς συγκεκριμένη συχνότητα και ρυθμό. Οι γεύσεις έρχονται με τυχαία σειρά αλλά όλα τα sequence που αναγνώρισα και με όποια σειρά και αν ερχόταν, ήταν απόλυτα ταιριαστά. Μία ξηρή αίσθηση μένει να αιωρείται στο στόμα και κάλλιστα μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο καπνικό υγρό, μόνο που δεν είναι καπνικό!!! Με όλες αυτές τις σκεψεις στο μυαλό μου, ανέβασα τα βολτ ξανά στα 4.2 και έκανα ένα μπόλικο lung hit ώστε να προσπαθήσω να τα συνοψισω όλα σε μια τζούρα. Όλα τα στοιχεία και πάλι ήταν στιβαρά και αισθητά και το υγρό δεν έχασε ούτε χιλιοστό από το σώμα και το χαρακτήρα του. Σιγά σιγά έκανε την εμφάνισή του εκείνο το συναίσθημα που περιέγραψα στο Grandmaster. Μια μελαγχολία που η πηγή της βρίσκεται στην τύχη και ευλογία που είχα να δοκιμάσω αυτό το υγρό. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται πολύ έντονη.
Τα επόμενα θα ακουστούν περίεργα.
Νομίζω ότι αυτό το υγρό μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη γι αυτό που σου προσφέρει: αγάπη. Θυμάμαι σκηνές από ντοκιμαντέρ με διαδηλώσεις των δεκαετιών του 60 και του 70, όπου διαδηλωτές πλησίαζαν τους πάνοπλους αστυνομικούς και έβαζαν λουλούδια στις κάνες των όπλων τους. Αν κάποτε το άτμισμα γίνει αιτία διαδηλώσεων, αυτό το υγρό είναι που θα δίνουμε αντί για λουλούδι στους καταστολείς. Η εταιρεία λοιπόν πήρε ένα πραγματικά φανταστικό υγρό το οποίο δεν θα πίστευε κανείς ότι μπορεί να γίνει καλύτερο, και το έκανε. Νιώθω πραγματικά ξεχωριστά αφού λίγοι θα έχουν την τύχη να δοκιμάσουν αυτό το υγρό, αλλά πραγματικά όποιος έχει την ευκαιρία, πρέπει να το δοκιμάσει πάση θυσία. Προσωπικά κάθε φορά που εταιρεία θα βγάζει ένα reserve θα το παίρνω για δοκιμή ότι και να σημαίνει αυτό.
Όπως θα κάνω και με το νέο της δημιούργημα το οποίο μάλλον θα κυκλοφορήσει το 2015, το Black Flag Fallen ή όπως θα λέγεται. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να δοκιμάσω την απόδοση του Reserve μετά το άδειασμα του τανκ και το γέμισμα με σκέτη βάση. Πιστεύω ότι θα είναι εκπληκτικό. Όπως επίσης πιστεύω ότι και ο βαθμός που θα του δώσω είναι απόλυτα δίκαιος. 100/100.
Το μπουκάλι θα μείνει φυλαγμένο και οι λίγες και μοναχικές νύχτες στις οποίες θα με συνοδεύσει, θα αποτελέσουν αναμνήσεις οι οποίες θα παραπέμπουν σε χαλάρωση, ηρεμία και την αίσθηση ότι «κάτι καλό πρέπει να έχω κάνει για να αξίζω αυτή την ανταμοιβή». Κάποιοι θα το θεωρήσετε υπερτιμημένο, κάποιοι βαρετό και κάποιοι μαρκετίστικο τρυκ.
Αυτό το οποίο θα σας προτείνω σε τέτοια περίπτωση, είναι να βρεθείτε σε ένα απόλυτα ήρεμο μέρος το οποίο σημαίνει κάτι για εσάς και να τραβήξετε μια τζούρα. Η αίσθηση η οποία θα σας περιβάλλει, θα διαπιστώσετε ότι δύσκολα θα μετρηθεί με οποιοδήποτε κριτήριο. Προς Θεού μόνο, μην το καταστρέψετε σε αντιστάσεις και στησίματα τα οποία φτάνουν τεράστια βατ. Χαλαρά, χωρίς να το κουράσετε, χωρίς να το ψήσετε και χωρίς να το παιδέψετε. Και αυτό θα σας ανταμείψει.
2807 Απαντήσεις
273535 Εμφανίσεις
