ΕισαγωγήΑπό τις δύο σειρές (Mixology Edition & Signature Series) τις οποίες είχα δοκιμάσει τον Αύγουστο του 2014, η εταιρεία κράτησε τα καλύτερα κατά τη γνώμη της υγρά και δημιούργησε την Insignia Series. Λέω «κατά τη γνώμη της» καθώς θεωρώ ότι τελικά κράτησε τα εμπορικότερα. Και καλά κάνει φυσικά, καθώς οι κατασκευαστές δεν έχουν μπει στο κόλπο ούτε για την ψυχή του πατέρα τους, ούτε για να τους αποδοθεί ο τίτλος της μεγαλύτερης προσφοράς στο χώρο του ατμού. Έτσι, τα πέντε από τα δέκα υγρά που είχε σε κυκλοφορία η εταιρεία, μπήκαν στην κρύπτη (όχι για πάντα σύμφωνα με την εταιρεία) και τα υπόλοιπα πέντε ενώθηκαν σε μία σειρά.
Η αλήθεια είναι ότι απόρησα κάπως όταν ο Θάνος από τη Vapeland με ενημέρωσε ότι μου στέλνει και αυτά τα υγρά μαζί με τα δύο νέα Black Flag Risen. Και ο λόγος είναι ότι τα είχα ήδη δοκιμάσει στο παρελθόν. Του εξέφρασα αυτή την απορία μου και μου είπε ότι έχουν γευστικές διαφορές. Συνέχισα να έχω τις αμφιβολίες μου μέχρι να αποκτήσω ίδια άποψη. Έτσι, όταν ήρθε το πακέτο, είδα και τα νέα δεκάμελα μπουκαλάκια της εταιρείας. Καλή κίνηση, καθώς αφού δεν υπάρχει το Sample Pack διαθέσιμο εκτός του ηλεκτρονικού καταστήματος της εταιρείας, είναι ο μόνος τρόπος να τα δοκιμάσει κάποιος χωρίς επίσκεψη σε φυσικό κατάστημα και χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία. Όλα τα υγρά συνεχίζουν να έχουν σύσταση 50/50 και αυτά που παρέλαβα έχουν νικοτίνη 6mg.
Grandmaster, 6mg, Phenomenon Zest, Clapton Coil, 2.0mm MC, 0.64Ω, Nakamitchi.
Αποφάσισα να ξεκινήσω με αυτό καθώς μαζί με το Castle Long, αποτελούν κατά τη γνώμη μου τις κορυφαίες δημιουργίες της εταιρείας, χωρίς να είναι περιορισμένης έκδοσης. Διάλεξα αυτό τον ατμοποιητή καθώς αυτό το υγρό ήταν ο λόγος για να τον αποκτήσω, το δουλεύει ανώτερα από κάθε άλλον. Πριν το ξεκινήσω, ας θυμηθούμε τι είχα γράψει τον Αύγουστο του 2014 για την Signature έκδοση.
Signature Series Grandmaster, 16 Αυγούστου 2014Δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κάποιος ότι μου έκανε εντύπωση εκείνο το υγρό. Η πρώτη διαφορά που παρατηρεί λοιπόν κάποιος, είναι στο χρώμα του υγρού. Ενώ η αρχική έκδοση είχε χρυσοκίτρινο χρώμα, αυτό είναι υποκίτρινο, σχεδόν διάφανο. Ανοίγοντας το μπουκαλάκι, υπάρχει μεγάλη ένταση στη μύτη από τη μπανάνα, όμως τα άλλα στοιχεία του υγρού, δεν ξεχωρίζουν εύκολα. Εντάξει, οι ξηροί καρποί δεν γίνεται να μην ξεχωρίζουν. Έβαλα υγρό στον ατμοποιητή λοιπόν και ξεκίνησα. Φυσικά και είχα μεγάλες προσδοκίες, ο συνδυασμός Grandmaster και Phenomenon είναι εξαιρετικός. Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, οι προσδοκίες μου δεν επαληθεύτηκαν. Η ένταση όλων των γεύσεων έχει χαμηλώσει αρκετά και όχι αναλογικά. Η μπανάνα κυριαρχεί ακόμα περισσότερο και έχει μια αυξημένη τραχύτητα, δεν είναι πλέον «κρέμα μπανάνας». Η καραμέλα του, πλέον δεν είναι αυτόνομη και διακριτή, αλλά έχει επικουρικό ρόλο, προσθέτοντας μία έξτρα ψημένη γλύκα και το φιστίκι υπάρχει αλλά σε ρόλο κομπάρσου. Του έδωσα λίγο χρόνο να το συνηθίσω και φαίνεται ότι έκανα πολύ καλά καθώς το υγρό άρχισε να γίνεται κάπως πιο βελούδινο και απολαυστικό. Η καραμέλα αναδείχτηκε παραπάνω και το τελικό αποτέλεσμα πλησίασε ακόμα περισσότερο την αρχική έκδοση. Η εισπνοή από τη μύτη, παρουσίασε δυο διαφορές σε σχέση με την αρχική έκδοση: σαφώς μικρότερη ένταση και πιο ομογενοποιημένη μορφή, χωρίς να αποκλείει κάποιο στοιχείο επειδή αυτό γίνεται πιο αισθητό στο στόμα. Η εκπνοή από τη μύτη δίνει πολύ πιο έντονο το φιστίκι, ενώ κατά τα άλλα είναι πανομοιότυπο με το αρχικό. Η επίγευση είναι λιγότερο επίμονη από το αρχικό, και σε σημεία δίνει μπανάνα και φιστίκι κατά κύματα, ενώ προς το τέλος της έρχεται και μια παραπάνω γλυκάδα. Η παραγωγή ατμού παραμένει εντυπωσιακή για 50/50 υγρό, ενώ το χτύπημα κάπως πιο ελαφρύ από το αναμενόμενο, απόλυτα ταιριαστό όμως.
Αν δεν είχα ως μέτρο σύγκρισης το αρχικό, η βαθμολογία θα μου έβγαινε μεταξύ 89 και 93/100. Σε σχέση με το αρχικό όμως, νιώθω ότι έχει γίνει ένα downsize της τάξεως του 25%, δεν βγάζει όλα εκείνα τα αρώματα και τα συναισθήματα που περίμενα. Και φυσικά, δεν μπορώ να το βαθμολογήσω ανεξάρτητα, καθώς έχει το ίδιο όνομα, την ίδια περιγραφή και τον ίδιο κατασκευαστή με το αρχικό. Θεωρώ επίσης ότι πλέον σηκώνει λιγότερη αραίωση. Όσο για το περιβόητο eau de pasturma το οποίο υποτίθεται ότι το αρχικό άφηνε στο χώρο και πολύ είχαν υποχρεωθεί σε εξοστρακισμό από χώρους εργασίας, οικίας κλπ για να το ατμίσουν, δεν έχω άποψη. Και αυτό γιατί προσωπικά τη μυρωδιά την λάτρευα και δεν μου φάνηκε ποτέ τόσο χάλια. Ίσως αυτό να οφείλεται και στην αγάπη που έχω για τον παστουρμά, πάντως προσωπικά τέτοια μυρωδιά δεν είχα συναντήσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υγρό δεν είναι καλό, ίσα ίσα θεωρώ ότι κάποιοι που έβρισκαν την αρχική ένταση υπερβολική ενδέχεται να το λατρέψουν, θεωρώ ότι το υγρό βρίσκεται στο 85% της απόδοσης της αρχικής έκδοσης. 85/100 λοιπόν, καθώς τότε είχα βαθμολογήσει με 100/100.
Bowden’s Mate, 6mg, Tobecco KF4, Kanthal D 0.32mm, 2.5mm MC, 1.25Ω, Nakamitchi.Θα περίμενε κανείς να διαβάσει για το Castle Long ως δεύτερο, τόσο που το έχω εκθειάσει. Μαντέψτε λοιπόν πιο θα αφήσω για τελευταίο. Ας δούμε λοιπόν τι είχα γράψει για την αρχική, Signature έκδοση τον Αύγουστο του 2014.
Signature Series Bowden's Mate, 18 Αυγούστου 2014Καλά θυμόμουν, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των μενθολοειδών (παρόλο που ατμίζω αρκετά τέτοια με ευχαρίστηση), μου άρεσε αυτό το υγρό. Το χρώμα στο υγρό είναι ελάχιστα πιο ανοιχτόχρωμο από την αρχική έκδοση, ενώ τα αρώματα στη μύτη είναι αρκετά αλλαγμένα. Η μέντα είναι στα ίδια επίπεδα έντασης ενώ η σοκολάτα έχει ανέβει αρκετά. Η βανίλια δεν είναι αισθητή σκέτη, αλλά νομίζω ότι τείνει προς το άρωμα της καραμέλας. Να και κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει λοιπόν, μενθόλη με καραμέλα, ιδέα προς επίδοξους κατασκευαστές. Υγρό στον ατμοποιητή λοιπόν και πάμε.
Γι ακόμη μια φορά, η μύτη μου δεν με γέλασε. Το υγρό έχει ανέβει επίπεδο σε σχέση με το αρχικό. Η μέντα έχει καταλαγιάσει στη γεύση, χωρίς όμως να περνάει σε ρόλο κομπάρσου. Η σοκολάτα έχει ανέβει σε ένταση και απόδοση, χωρίς όμως να περνάει μπροστά. Και η βανίλια, έχει μετατραπεί σε καραμέλα βανίλιας και συνεχίζει να παίζει το ρόλο του ειρηνοποιού μεταξύ των δύο προηγούμενων γεύσεων, αφήνοντας και το στίγμα της φυσικά, έτσι για να τη θυμόμαστε. Μετά από λίγη ώρα που το στόμα συνηθίζει το δροσιά, ο χαρακτήρας του υγρού δεν χάνεται. Και αυτό το θεωρώ επιτυχία, καθώς θα περίμενε κανείς ότι αφού καταλαγιάσει η ένταση της μενθόλης, θα έπεφτε στο παρασκήνιο και θα κυριαρχούσαν οι γεύσεις της σοκολάτας και της βανίλιας – καραμέλας. Στη ρινική εισπνοή, η μενθόλη προκαλεί ρίγη, ευτυχώς δεν περάσαμε και πολλά κρύα φέτος! Μαζί με αυτή τη ρίγη, είναι αισθητή και η σοκολάτα. Στην εκπνοή από τη μύτη, έρχεται εκείνη η ανάμνηση από τα after-8, τα σοκολατάκια, όχι τα υγρά! Η επίγευση, είναι δροσερή, με γλυκές νότες οι οποίες σε σημεία εμπλουτίζονται με σοκολάτα. Η παραγωγή ατμού, εξίσου αυξημένη με το προηγούμενο για 50/50 υγρό, ενώ το χτύπημα ανώτερο του αναμενόμενου, ένεκα μενθόλης.
Νιώθω σαν να έλαβαν υπ' όψιν τη γνώμη που είχα εκφράσει για το ανέβασμα αυτού του υγρού, με το αρχικό μου γραπτό. Θεωρώ ότι σε σχέση με την αρχική του έκδοση, το υγρό έχει αναβαθμιστεί. Δεν μου φαίνεται παράξενο καθώς η Αγγλία και η Αμερική είναι οι κύριες αγορές στις οποίες απευθύνεται η εταιρεία, και το υγρό αυτό έχει τέτοια φιλοσοφία. Τότε, είχα βαθμολογήσει με 86/100. Νομίζω ότι τώρα, φτάνει στο 91/100.
Queenside, 6mg, Phenomenon Zest, Clapton Coil, 2.0mm MC, 0.64Ω, Nakamitchi.Άλλο ένα υγρό που μου είχε κάνει εντύπωση με την αρχική, Signature έκδοση. Πόση εντύπωση? Ας δούμε τι είχα γράψει τότε.
Signature Series Queenside, 16 Αυγούστου 2014Όσο διάβαζα κι εγώ μαζί σας τις τότε εντυπώσεις μου, μπορώ να πω ότι τόσο περισσότερο ήθελα να το δοκιμάσω και πάλι. Οπτικά, παραμένει το καραμελένιο προς το κόκκινο χρώμα, αρκετά πιο ανοιχτόχρωμο όμως. Φέρνοντας το μπουκαλάκι στη μύτη, είναι ήδη σαφείς πολλές διαφορές. Κατ’ αρχάς, υπάρχει καραμέλα. Η οποία καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τα αρώματα που περίμενα. Μην ξεχνάμε ότι εκτός από αυτό το υγρό, στην αρχική του έκδοση, δεν είχαμε δει άλλο με σαγκουίνι και μάλιστα με τόσο πιστή απόδοση. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, το άρωμα μοιάζει περισσότερο με μια καραμέλα αρωματισμένη με πορτοκάλι. Βάζω λοιπόν υγρό στον ατμοποιητή και ξεκινάω τη δοκιμή.
Και πάλι αποδίδω τα εύσημα σε αυτή τη μελιτζάνα που έχω για μύτη. Έχει μπει καραμέλα σε αυτό το υγρό, και μάλιστα σε ποσότητα που το αλλάζει τελείως. Γεύση από σαγκουίνι δεν υπάρχει, γεγονός το οποίο πιθανόν να οφείλεται σε αυτή την προσθήκη, σε τέτοιο βαθμό. Υπάρχει γεύση από πορτοκάλι, ή έτσι φαίνεται, η οποία όμως δείχνει να προσπαθεί να ανταγωνιστεί την καραμέλα, για το ποια θα βγει πρώτη στην επιφάνεια. Το καλό κατά τη γνώμη μου, είναι ότι δεν πρόκειται για καραμέλα βουτύρου. Στην εισπνοή από τη μύτη, το μπέρδεμα των αρωμάτων παραμένει, μόνο που τώρα είναι πιο εμφανής η αίσθηση φλούδας πορτοκαλιού. Στην εκπνοή από τη μύτη έρχεται και μια οξύτητα, η οποία όμως καλύπτεται αμέσως από τη γλυκάδα της καραμέλας. Η επίγευση, είναι πορτοκαλένια στο μάξιμουμ, με ακολουθία από νότες καραμέλας και γλυκάδα. Παραγωγή ατμού, εντυπωσιακή μεν, σε λίγο λιγότερη ποσότητα από τα δύο προηγούμενα δε, ενώ το χτύπημα σε αναμενόμενα προς τα κάτω επίπεδα.
Αν κάποιος μου έδινε στα τυφλά αυτό το υγρό, δεν θα το αναγνώριζα ως Queenside. Μιλάμε για μεγάλη αλλαγή στο συγκεκριμένο υγρό, και κατά τη γνώμη μου, όχι προς το καλύτερο. Τότε είχα πει ότι το υγρό είναι μεν ευχάριστο, αλλά όχι 100% στα γούστα μου. Γι αυτή τη μετάλλαξη όμως, πρέπει να πω ότι δεν είναι καλή. Είχα δώσει 92/100 τότε, βαθμός που κατά κύριο λόγο απεικόνιζε την πιστότητα των γεύσεων. Πλέον, δεν νομίζω ότι μπορεί να ξεπεράσει το 75/100.
Gambit, 6mg, Tobecco KF4, Kanthal D 0.32mm, 2.5mm MC, 1.25Ω, Nakamitchi.
Παρόλο που όταν το είχα πρωτοδοκιμάσει, περίμενα πολλά από αυτό το υγρό, με είχε απογοητεύσει σχετικά από όσο θυμάμαι. Ας δούμε λοιπόν τι είχα γράψει τότε, για την αρχική Signature έκδοση:
Signature Series Gambit, 19 Αυγούστου 2014Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν η γευστική απόδοση η οποία με είχε χαλάσει τότε, αλλά ή μη αντοχή του υγρού σε μια συνεπή απόδοση της γεύσης. Αν το πλήρωνα €15 το μπουκάλι, λίγο θα με πείραζε τότε, αλλά με το σκεπτικό της διπλάσιας τιμής, το είχα θεωρήσει χαμένα λεφτά. Φυσικά, το υγρό είχε καθαρά αμερικάνικη φιλοσοφία όπως και κοινό, και παρόλο που διαφωνώ με την παραμονή του σε κυκλοφορία, κακά τα ψέματα, με εταιρεία έχουμε να κάνουμε. Και σκοπός της είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Φέρνοντας λοιπόν το μπουκαλάκι στη μύτη, διακρίνω μια σαφή αναβάθμιση του αρώματος σε σχέση με την αρχική έκδοση. Μήλο και ζύμη, χωρίς μπαχαρικά, και μία ιδέα βανίλιας είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το αρωματικό προφίλ αυτού του υγρού. Εξαιρετική η απόδοση της ζύμης στη μύτη και παρόλο που το αρχικό μου είχε δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα, έχω πλέον πολλές ελπίδες για την απόδοση του συγκεκριμένου. Έβαλα λοιπόν υγρό στον ατμοποιητή και ξεκίνησα τη δοκιμή μου.
Δυστυχώς όμως η γεύση δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Κακής ποιότητας ζύμη, που περισσότερο θυμίζει πίτουρο βρώμης ή κριθαριού, κάποιες νότες κανέλας και το μήλο σε ελάχιστη παρουσία, συνθέτουν ένα γευστικό προφίλ το οποίο εκθέτει την εταιρεία. Ελάχιστα θυμίζει την αίσθηση που μου είχε δώσει η Signature εκδοχή ακόμα και για δύο ml και σαν αποτέλεσμα, παίρνω μία γεύση μονοδιάστατη, απλοϊκή, χωρίς τα στοιχεία που θα περίμενε κάποιος πληρώνοντας €30 για ένα μπουκάλι. Στη ρινική εισπνοή, εμφανίζονται κάποιες βουτυρένιες νότες, οι οποίες μπορεί μεν να είναι ανεκτές ακόμα και από μένα που τις απεχθάνομαι, αλλά δεν ταιριάζουν καθόλου εδώ, επηρεάζοντας ακόμα χειρότερα τη γνώμη μου για το υγρό. Στην εκπνοή από τη μύτη όμως, τα πράγματα είναι σαφώς πιο ευχάριστα, με το άρωμα να πλησιάζει επιτέλους αυτό που εγώ θεωρώ μηλόπιτα. Η παραγωγή ατμού, σαφώς μικρότερη από τα προηγούμενα, όχι κάτω από τα αναμενόμενα επίπεδα όμως, ενώ το χτύπημα ελαφρύ. Η επίγευση, σχεδόν ανύπαρκτη, περιορίζεται σε νότες μήλου και ζύμης, ίσως και ελάχιστης γλυκιάς βανίλιας.
Το άρωμα από το μπουκαλάκι με έκανε να πιστέψω ότι το υγρό θα είχε αναβαθμιστεί από την προηγούμενη εκδοχή του. Δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας όμως εδώ, ίσα ίσα πιστεύω ότι έγινε ακόμα χειρότερο. Στην Signature έκδοση, είχα δώσει 89/100. Αυτό εδώ όμως, δεν ξεπερνά το 70/100.
Castle Long, 6mg, Kayfun 3.1ES Clone, 0.32mm Kanthal D, 2.5mm MC, 1.23Ω, Nakamitchi.
Τελευταία ή κατά τη γνώμη μου ναυαρχίδα της σειράς, την οποία περιμένουμε και σε Reserve έκδοση τώρα κοντά και εννοείται πως δεν τη χάνω με τίποτα. Ας θυμηθούμε όμως τι είχα γράψει για την αρχική, Mixology έκδοση:
Mixology Edition Castle Long, 20 Αυγούστου 2014Πριν προχωρήσω λοιπόν στην ανάλυση του υγρού, πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο το ατμίζω συνήθως. Όταν το βάζω σε κλώνο KF, οποιονδήποτε από τους δύο, βάζω περίπου 60% βάση και 40% υγρό στον ατμοποιητή, το γυρνάω μια δυο φορές ανάποδα και αποτελεί για μένα την τέλεια εκδοχή. Έχει πολύ έντονη γεύση, και ο μόνος ατμοποιητής στον οποίο το απολαμβάνω εντελώς σκέτο, είναι ο Phenomenon. Αποφάσισα λοιπόν να βάλω μισό τανκ στον 3.1 με σκοπό μετά από λίγο να συμπληρώσω βάση.
Φέρνοντας το μπουκαλάκι στη μύτη λοιπόν, τα αρώματα είναι για άλλη μια φορά φανταστικά. Ψημένη καρύδα και βανίλια κυριαρχούν, ενώ πλέον η αλκοολική μυρωδιά δεν είναι τόσο δυνατή. Λες να κατάφεραν να το βελτιώσουν? Έβαλα λοιπόν την ποσότητα που αποφάσισα στον ατμοποιητή, και ξεκίνησα τη δοκιμή μου.
Κρέμα καρύδας και βανίλια πλημμυρίζουν το στόμα χωρίς αναστολές, ενώ στο τέλος της τζούρας βγαίνει το ψημένο κομμάτι της καρύδας και η ένταση με τη δύναμη του bourbon. Άφησα για λίγο το μοντ στην άκρη για να μπορέσω να αφομοιώσω τις γεύσεις, προσπαθώντας ταυτόχρονα να φέρω στο νου τη γεύση από τη Mixology έκδοση. Παρατήρησα λοιπόν ότι το υγρό είναι σαφώς πιο ελαφρύ όσον αφορά την ένταση, χωρίς όμως να χάνει την ταυτότητά του και τη χαρακτηριστική του απόδοση η οποία το έχεί φέρει σε κορυφαίες θέσεις παγκοσμίως. Έπιασα και πάλι το μοντ, και έβαλα τη σκέτη βάση. Και εδώ, εμφανίστηκαν όλα εκείνα τα στοιχεία που με έχουν κάνει να το τιμώ ως το κορυφαίο για μένα. Η καρύδα έγινε πιο βελούδινη, το bourbon αισθητό, η ζάχαρη με τη βανίλια ενισχύθηκαν από την VG ενώ το αμύγδαλο και πάλι δεν ξεχωρίζει, προσφέρει όμως τα στοιχεία του για να γίνει το υγρό πιο ολοκληρωμένο. Στη ρινική εισπνοή, το υγρό είναι έντονο με το bourbon να τσούζει στη μύτη, αφήνοντας όμως ένα άρωμα ψημένης καρύδας στο τέλος. Στην εκπνοή από τη μύτη, ο ατμός είναι βελούδινος με αρώματα καρύδας και γλυκιάς βανίλιας. Το χτύπημα σαφώς αυξημένο ενώ η παραγωγή ατμού στα αναμενόμενα επίπεδα. Η επίγευση είναι μακρά και επίμονη, με καρύδα και βανίλια να μένουν στο στόμα για ώρα, ενώ σου αφήνει την αίσθηση ότι έχεις πιει κάποιο ποτό χωρίς όμως να μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις αν είναι bourbon, scotch, σκούρο ρούμι ή βότκα.
Σαφώς μικρότερη η ένταση από την Mixology έκδοση, όμως από τα πέντε της σειράς, είναι το μόνο το οποίο διατηρεί την ταυτότητά του και πλησιάζει όσο περισσότερο γίνεται την αρχική του εκδοχή. Θέλει λίγο περισσότερο αν αποφασίσει κάποιος να το αραιώσει, σε σχέση με την αρχική του έκδοση, και παραμένει ένα εξαιρετικό υγρό, πολύ πιο ανεκτό σκέτο σε σχέση με το αρχικό. Τότε είχα δώσει 97/100 και νομίζω ότι το ίδιο αξίζει και τώρα. 97/100.
ΣυμπέρασμαΥπάρχουν λάθη. Κατ’ αρχάς, το Gambit έπρεπε να μείνει εκτός και να μπει το Lucena στη θέση του. Κατά δεύτερον, το Queenside με αυτή του τη μορφή, δεν αξίζει και θα έπρεπε να αντικατασταθεί με το Perpetual Check. Αν είχε την αρχική του μορφή, θα με έβαζε σε δίλημμα. Το Bowden’ s mate διασώζεται ενώ το Castle Long παραμένει σήμα κατατεθέν και διαφήμιση για την εταιρεία. Το Grandmaster όμως, ενώ είναι ένα καλό υγρό, δεν πλησιάζει την αρχική εκδοχή. Δεν θα επεκταθώ σε περαιτέρω ανάλυση, θα πω όμως μια κουβέντα η οποία το πιο πιθανόν είναι να διχάσει, και είμαι ανοιχτός σε οποιοδήποτε πιθανό κράξιμο. Αν το πέσιμο της απόδοσης οφείλεται στην έλλειψη διακετυλίου, φέρτε το πίσω!!!
Αυτό, όπως και τα υπόλοιπα που έχω κατά καιρούς γράψει, μπορείτε να τα βρείτε και στο blog μου:
2807 Απαντήσεις
272633 Εμφανίσεις
