Παρουσίαση - Κριτική των τεσσάρων υγρών αναπλήρωσης της σειράς Vapeheaven Premium
Από χτες, 13/11, η Ελευθερία από το e-tsigaro Κέρκυρας με ενημέρωσε ότι περίμενε κάποια δείγματα από τα υγρά Premium της Vapeheaven. Σήμερα το μεσημέρι με ενημέρωσε ότι κατέφθασαν, και αφού δεν πρόλαβα να πάω να τα δοκιμάσω, φρόντισε ο Θάνος από το ίδιο μαγαζί να με ειδοποιήσει ξανά το απόγευμα. Πήγα λοιπόν τη βόλτα μου και βάλαμε μπροστά μας τα τέσσερα δείγματα. Τα δοκιμάσαμε και τα τέσσερα παρέα, μία καλή κίνηση την οποία δεν είχα δοκιμάσει ξανά σε παρόμοιες ατμιστικές περιπέτειες, και τελικά αποδείχτηκε εξαιρετική ιδέα. Η ανταλλαγή απόψεων και η επισήμανση λεπτομερειών ήταν όλα τα λεφτά. Τα τέσσερα υγρά που δοκιμάσαμε, ήταν τα Abyss, Ambrosia, Babylonia και Barbarian. Αναφέρονται με αλφαβητική σειρά αλλά και με τη σειρά που τα δοκιμάσαμε, τυχαία φυσικά. Μιας και τα μπουκαλάκια ήταν δειγματισμού και όχι η επίσημη ετικέτα, δεν θα αναφερθώ στο παρουσιαστικό αλλά ούτε και στη σύσταση, την οποία θεωρήσαμε ότι κυμαίνονταν μεταξύ 50-50 και 60-40 Vg-Pg. Η νικοτίνη, ήταν και στα τέσσερα μηδενική, πράγμα που δεν μας χάλασε καθόλου, αφού και οι δύο ατμίζουμε χαμηλά. Εντύπωση μου έκανε πάντως ότι παρόλο το μηδέν, δεν συναντήσαμε το φαινόμενο αέρας. Εντάξει, το χτύπημα ήταν ανεπαίσθητο, αλλά παρ’ όλα αυτά η γεύση ήταν πλούσια και με ένταση και στα τέσσερα υγρά. Ξεκινήσαμε με το Abyss.
Τα αρώματα που άφηνε στη μύτη ήταν εξαιρετικά πολύπλοκα. Είχε έντονες καπνικές νότες, πουροειδείς κατά κύριο λόγο που όμως καλύπτονταν περίτεχνα από αρώματα αμύγδαλου και βύσσινου. Εντυπωσιάστηκα και γέμισα έναν evod. Παράλληλα, ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε τους ουρανίσκους μας με… βότκα! Σε χαμηλό, με πάγο και μία φέτα λεμόνι. Που να φανταζόμασταν εκείνη τη στιγμή ότι ο τρελοΤρύφωνας θα πήγαινε γραφείο στο καπάκι να γράψει review. Τον κούμπωσα στο vamo, έδωσα γκάζι, ρούφηξα και έπαθα απλά, σεμνά και ταπεινά την πλάκα μου. Χαμογέλασα ηλίθια, και άρθρωσα «Skandinavik. Μαύρο!». Οι παλιοί λάτρεις του καπνίσματος πίπας, σίγουρα θα θυμούνται αυτό τον καπνό, ως έναν από τους ποιοτικότερους καπνούς σε απίστευτα καλή τιμή. Προσωπικά, ήταν ο αγαπημένος μου, και συχνά πυκνά αγόραζα ένα σακουλάκι και φούντωνα μία Savinelli Octavia η οποία πλέον μόνο συλλεκτική αξία έχει! «Για να δω», είπε και ο έτερος Καππαδόκης, και πήρε το βάμο στα χέρια του όσο εγώ συνέχιζα τον καθαρισμό του ουρανίσκου με περισσότερη βότκα και σκέτη βάση εντός ενός Τ3 πάνω σε ένα evic. Πήρε και αυτός τις τζούρες του και επιβεβαίωσε το σχόλιό μου. Καταλήξαμε και οι δύο στο συμπέρασμα ότι αυτό που εισπράττεις πρώτο είναι το άρωμα και η γεύση του Skandinavik. Όσο περνούσε φυσικά η ώρα, το στόμα συνήθιζε τη γεύση, και γινόταν πλέον δυναμικά αισθητή η γεύση και το ξινό του βύσσινου. Παρ’ όλα αυτά, η ρινική εισπνοή συνέχιζε να αφήνει το άρωμα του Skandinavik, πράγμα το οποίο με κάνει ακόμα περισσότερο να θέλω να το δοκιμάσω με 12ρα νικοτίνη. Δεν βρήκα κάτι κακό να πω γι αυτό το υγρό, πέραν του ότι όσο περνούσε η ώρα η αρχική γεύση εξασθενούσε και χρειαζόταν καθαρισμός! Αν όμως είναι κάθε φορά που πάω να ατμίσω 3μλ να κατεβάζω και 2 ποτήρια βότκα, καταστράφηκα! Με σπρώχνει να το κατατάξω στα υγρά που δεν κάνουν για όλη τη μέρα, σίγουρα πάντως μπορεί να αποτελέσει ιδανική συνοδεία για ποτό, τον καφέ μετά το φαγητό και ίσως και για τον πρωινό καφέ. Με άνεση του δίνω ένα 85/100.
Ο καθαρισμός συνεχίστηκε με τη δεύτερη βότκα της βραδιάς και ανοίχτηκε το δεύτερο υγρό, το Ambrosia. Στη μύτη, άφηνε ένα έντονο και γλυκό άρωμα κόκκινου μήλου(μάλιστα σχολίασα ότι πρόκειται για το μήλο της FA) με καπνικό υπόβαθρο. Το τσιγαρίσιο υπόβαθρο που όλοι ξέρουμε. Χωρίς να το καταλάβω, ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου οι μνήμες από το eden της HoL και το Smokey Apple της After-8, με τα οποία άθελά μου θα έκανα σύγκριση. Νέος και καθαρός evod(τα πλεονεκτήματα του να κάνεις τη δοκιμή παρέα με ιδιοκτήτη καταστήματος ητ, χεχε!) γέμισε και πήρε τη θέση του πάνω στο βάμο. Όπλισα, τοποθέτησα και πυροβόλησα. Μπερδεύτηκα! Άρχισα να παίζω με τα βαττ και παρέμεινα μπερδεμένος. Τα αρώματα και η γεύση της γλύκας του κόκκινου μήλου ήταν έντονα αλλά μία τσιγαρίλα υπέβοσκε στο παρασκήνιο. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να συγκεντρωθώ, να αναγνωρίσω και επιπλέον πράγματα τα οποία συνήθως κρύβονται σε τόσο απλοϊκά υγρά. «Virginia?» αναρωτήθηκα φωναχτά. «Μπα» άκουσα το Θάνο να λέει, «αν ήταν αυτό θα το έβρισκα με τη μία». Και τότε με χτύπησε. Inawera Dirty! Πραγματικά δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ο κατασκευαστής χρησιμοποίησε την εν λόγω βάση, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αν κάποιος αποπειραθεί να στάξει κόκκινο μήλο FA σε αυτή τη βάση, αυτό το αποτέλεσμα θα λάβει. Κάπως έτσι φαντάζομαι και τις El Toro βάσεις παρ’ όλο που δεν τις έχω δοκιμάσει, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν χρησιμοποιήθηκαν, θα φαινόταν και από την υφή του υγρού αλλά και από την ελεεινή μάκα. Σαν γεύση και αίσθηση μου πέρασε κάπως αδιάφορη, δεν με χάλασε αλλά και δεν με κέρδισε. Και τους δυο μας. Μπορεί και να το ατμίζαμε ξανά, αλλά όχι ως προτίμηση αλλά ως «άντε ας το τελειώσω, δεν είναι κακό». Το 75/100 που του δίνω, ίσως δεν αντικατοπτρίζει τα λεγόμενά μου. Πολλές μονάδες έδωσε κατ’ εμέ η γενική συμπεριφορά του υγρού, με την πλούσια παραγωγή ατμού, και το ανεπαίσθητο μεν, όχι αέρινο δε χτύπημα της μηδενικής Νικοτίνης. Και αυτό θέλω να το δοκιμάσω σε 12ρι.
Τρίτη βότκα μπήκε στο ποτήρι, αρκετό άτμισμα σκέτης βάσης για να ανοίξουν οι κάλυκες, και νέος evod μπήκε στην παρέα, γεμάτος αυτή τη φορά με Babylonia. Αυτό το άρωμα με έπιασε λίγο αδιάβαστο στη μύτη. Ώρα αρκετή προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω αυτά που οι αναθυμιάσεις του προσπαθούσαν να μου πουν. Και τι δεν έκανα. Όσφρηση με το σταγονόμετρο, χωρίς αυτό, σταγόνα στο χέρι, τα πάντα. Και όμως το μόνο που μπόρεσα να διακρίνω με τη μύτη, ήταν ένα απροσδιόριστο άρωμα καπνού και κάποιες λουλουδάτες νότες. Σαν κάτι να μου θυμίζει αυτό… Σκαρφάλωσε στο βάμο ο Evod και με το πάτημα του fire λύθηκαν όλες οι απορίες μου πανεύκολα: Turkish Tobacco by Liqua. Χαλαρή αντιγραφή. Όχι με τόσο έντονα τα αρώματα που το κάνουν ξεχωριστό, και σαφώς πιο ξερό στο στόμα(ίσως να έφταιγε και η έλλειψη νικοτίνης), αλλά εύκολα θα το χαρακτήριζα ως μία πιο παιδική, πιο αθώα εκδοχή του αρώματος της Liqua. Σίγουρα εύκολο να ατμιστεί όλη μέρα, σε αντίθεση με το «μέντορά» του. Ο Θάνος διαφώνησε έντονα, αλλά μετά από λίγο ακόμα καθαρισμό του ουρανίσκου και μία πιο εκτενή περιγραφή των γεύσεων σε διαλλακτικό φορμάτ, συμφώνησε τελικά. Ένα ωραίο άρωμα με γεύση πλούσια και έντονη αλλά όχι τόσο μπουχτιστική όσο η εκδοχή της Liqua, το οποίο με ευχαρίστηση θα άτμιζα ξανά. Άνετο το 80/100 και εδώ είναι η στιγμή να αναφέρω ότι εκτός από τις γεύσεις και τα αρώματα, θεωρώ ότι και η ονοματοδοσία των αρωμάτων είναι εξαιρετικά εύστοχη. Ακόμα και στο τελευταίο της σειράς, το οποίο αποτελεί παραφωνία…
Τελειώσαμε τη βότκα μας, με ένα σχετικό άγχος γιατί προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τη γεύση και την όσφρησή μας στη μέγιστη εγρήγορση, πράγμα όχι και τόσο εύκολο μετά από τόσο άτμισμα. Ανοίξαμε και το τελευταίο μπουκαλάκι, αυτό με το Barbarian. Εξαιρετικά αρώματα. Καπνός στο παρασκήνιο, και μπροστά αρώματα από εξαιρετική μαύρη σοκολάτα, όξινα φρούτα και μία γλυκάδα που στρογγύλευε τα αρώματα σε ξελιγωτικό βαθμό. «Αρχηγέ μου, νομίζω ότι αυτό θα είναι πολύ ωραίο», είπα και γέμισα τον evod με προσμονή. Τον φόρεσα και αυτόν στο βάμο και πυρ! Τα επόμενα δευτερόλεπτα θα με σημαδεύουν για μία ζωή. Φρίκη μαύρη, μια απαίσια απροσδιόριστη γεύση, ένα μείγμα των χειρότερων εφιαλτών μου, κάτι το οποίο με κάνει να βλέπω με λατρεία το κάστανο της FA το οποίο πολλάκις στο παρελθόν έχω δηλώσει ότι δεν θα άτμιζα ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο. Πως οι πιο παλιοί περιγράφουν το Pregio? Ε, μετά από αυτό το ζουμί σκουληκιασμένου κρέατος, παρατημένου στην ιδρωμένη ράχη καμήλας κατά τη διάσχιση της ερήμου Γκόμπι, ακόμα και το Pregio φαντάζει Tribecca! Αυτά όλα πέρασαν μέσα από το μυαλό μου σε 10 δευτερόλεπτα, και με ανατριχίλα οφειλόμενη σε αηδία, άφησα το βάμο στην άκρη. Φοβήθηκα για αρκετά λεπτά να ατμίσω το οτιδήποτε ακόμα και σε άλλο ατμοποιητή, έχοντας την εντύπωση ότι θα πάρω πάλι την ίδια γεύση. Ψυχοατμιστική οσφυοκαμψία τρίτου βαθμού. Ο Θάνος με κοιτούσε με απορία, και σχεδόν τον λυπήθηκα όταν γενναία τράβηξε μια τζούρα. Η έκφρασή του καθώς και η κίνηση του να πετάξει άμεσα την κεφαλή του evod, να καθαρίσει το τανκ με οινόπνευμα και να μου δώσει νέα κεφαλή, σε συνδυασμό με το «ΑΗΔΙΑ!» που πρόλαβε να ψελλίσει, απλά επιβεβαίωσαν την άποψή μου. Εδώ είναι η στιγμή που λέω ότι η γεύση είναι καθαρά υποκειμενική και αυτό το οποίο εγώ απεχθάνομαι, μπορεί να αποτελεί χρυσάφι για άλλον, και τούμπαλιν. Αλλά με το συγκεκριμένο, σας προκαλώ πραγματικά να το δοκιμάσετε. Θα σεβαστώ κάθε άποψη όπως πάντα, αλλά θα μου δώσετε πραγματικά μια καλή ιδέα για το που κινούμαι γευστικά σχετικά με την πλειοψηφία του φόρουμ που αρέσκεται να κάνει δοκιμές. 21/100, μόνο και μόνο γιατί έχω δοκιμάσει και χειρότερα. Βάλαμε λίγο ακόμα Abyss στους ατμοποιητές μας να καταφέρουμε να πιούμε το υπόλοιπο ποτό μας σαν άνθρωποι, μιας και η ώρα ήταν ήδη 21:30 και κάποια στιγμή έπρεπε να κλείσει και αυτό το μαγαζί!
Για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω το Θάνο και την Ελευθερία από το e-tsigaro Κέρκυρας που κάθε φορά που έχουν κάτι καινούριο θα φροντίσουν να φτάσει στα χεράκια μου για δοκιμή. Είτε παρέα με βότκα, είτε με καφέ!
Edit: Σήμερα δοκίμασα τα υγρά και με 12ρα νικοτίνη, εκτός από το Barbarian φυσικά το οποίο μου κατέστησε σαφές ότι δεν είναι για τα μούτρα μου! Στα δύο από τα τρία χάρηκα γιατί η γεύση δεν έχασε πολύ με την προσθήκη νικοτίνης, και το χτύπημα απεδείχθη μπόλικο. Στο Abyss, δεν χάρηκα. Καταχάρηκα!!! Η γεύση μου φάνηκε ελαφρώς ενισχυμένη, το χτύπημα τιτάνιο και πραγματικά μετά τις πρώτες τζούρες, έψαχνα το πολυεργαλείο για να βγάλω τις στάχτες από την πίπα!
Δεν νομίζω ότι θα γίνει από τα βασικά μου υγρά, αλλά συχνά πυκνά θα τα λέμε με το συγκεκριμένο!
Edit 5/12/2013
Όταν κατέφτασε και η δοκιμαστική έκδοση του τελευταίου της σειράς, The Prophet, κλήθηκα και πάλι για δοκιμή. Η συσκευασία ήταν δοκιμαστική, 6ρα Νικοτίνη και απλό καραμελέ μπουκάλι χωρίς ετικέτα. Η μυρωδιά του δεν θύμιζε κάτι το καπνικό, τουλάχιστον με το σταγονόμετρο πάνω. Έντονα αρώματα καραμέλας γάλακτος και μία υπόνοια από κάτι ευχάριστα όξινο, κάτι σε φρούτο του δάσους, αλλά σε τόσο μικρή ένταση που μου ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω κάτι πιο συγκεκριμένο. Έβαλα λοιπόν μισό τανκ στον Protank II, από σκέτη βάση ήταν, και ξεκίνησα τη δοκιμή. Στην αρχή, η καραμέλα σκέπασε τα πάντα. Πιο μετά άρχισε να φαίνεται και ο καπνός. Δεν μου ήταν πολύ ευχάριστη η καπνική επιλογή του συγκεκριμένου και μου θύμισε λίγο, ευτυχώς λίγο, την δυσάρρεστη εμπειρία που είχα με το Barbarian. Μετά από μερικές τζούρες άρχισε να στρώνει κάπως και στην ουσία έγινε ένα καπνικό με καραμέλα. Δεν με ενόχλησε, αλλά δεν πέρασε και στις προτιμήσεις μου. Θεωρώ πως μια λίγο πιο γλυκιά επιλογή σε καπνικό θα απέδιδε καλύτερα, όπως και μία ιδέα βανίλιας, ίσα ίσα να γλυκάνει λίγο. Θα το άτμιζα ξανά, αλλά όχι να το λιγουρεύομαι, ούτε θα έλεγα «αχ και να χα λίγο». Πιστεύω επίσης ότι η τραχύτητα που βγάζει η γεύση του θα μπορούσε να συνοδέψει σχετικά εύκολα μία βραδυνή έξοδο με αρκετό ποτό. Δεν το θεωρώ από τα υγρά τα οποία μαγεύουν, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο. 70/100 συνολική εικόνα.
0 Απαντήσεις
2015 Εμφανίσεις
