Επόμενο υγρό προς κριτική το Black Cavendish της La Tabacchieria, για το οποίο θα επιχειρήσω σύγκριση με το αντίστοιχο Cavendish της Black Note, δηλαδή το Sonata. Πεδίο του συγκριτικού τεστ και πάλι ο
Phenomenon Zest IIXVIII με την καπνική καμπάνα κουμπωμένη.
Στον ατμοποιητή πρώτα μπήκαν αυτή τη φορά οι αμερικανοί και μετά οι Ιταλοί. Αφότου απόλαυσα το Sonata, στο ίδιο πάντα στήσιμο
(0,3mm Kanthal A1, 2mm πυρήνας, 6 σπείρες, 1,1Ω στα 11W) έριξα μέσα στην αρένα το Black Cavendish και η σύγκριση πήγε περίπατο.

Όχι γιατί το ένα υγρό είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο, αλλά διότι την διαφορά στο χρώμα (το ένα είναι διάφανο γκριζοπράσινο και το άλλο κοκκινωπό) την αντιλαμβάνεσαι και στην γεύση, ήτοι τα δύο υγρά έχουν μία ελαφρά σχέση μεταξύ τους, η οποία περιορίζεται στην αίσθηση του ψημένου καπνικού χαρμανιού Virginia και Burley.
Ενώ το Sonata διαθέτει περισσότερο «αίσθηση», το Black Cavendish της La Tabacchieria διαθέτει και το άρωμα. Κλέβω για λόγους ακρίβειας την θαυμάσια περιγραφή για το Sonata από τον αγαπητό [member=7454]Cruiser79[/member]:
«Η γεύση θυμίζει υπέροχο καπνό πίπας, χωρίς την παραμικρή αρωματική προσθήκη. Σκοτεινή και έντονη γεύση, που σίγουρα θυμίζει ψημένο καπνό».Η υπογράμμιση είναι δική μου και γίνεται αναφορικά με το σημείο που τα δύο καπνά διαφέρουν. Στην περίπτωση του La Tabacchieria Black Cavendish,
ο καπνός είναι εμφανέστατα πιο αρωματικός διαθέτοντας μία πιο ξυλώδη υφή, συνοδευόμενο από μία σαφή καβουρδισμένη αίσθηση, που «ξηροκαρπίζει», λες και μαζί με τα καπνά βρισκόντουσαν φουντούκια ή κάτι άλλο ξυλώδες και υπόγλυκο.
Διαβάζοντας, τα καπνά Cavendish και Black Cavendish, κατάλαβα και την διαφορά που βίωνα στην τζούρα. Όπως γράφανε σε διάφορα φόρα που περιγράφουν αυτές τις διαδικασίες, ουσιαστικά ο καπνός Cavendish όταν προέρχεται από εξαιρετικά σκούρα φύλλα καπνού και υποστεί την ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ επεξεργασία του αρωματισμού (συνήθως με γλυκόριζα) και του καπνίσματός του σε καταστάσεις εξαιρετικής πιέσεως μαυρίζει και κατηγοριοποιείται ως Black Cavendish. Στην προκειμένη περίπτωση μάλλον μιλάμε για αγγλικού τύπου Black Cavendish όπου δεν υπάρχει αισθητό επιπρόσθετο άρωμα, αλλά αυτή η καβουρδισμένη, καπνιστή αίσθηση που περιέγραψα προηγουμένως.
Απλά υπέροχο για να συνοδεύσει βραδινό ποτό δίπλα σε τζάκι. Εξαιρετικά ιδιαίτερο υγρό πραγματικά. Τελείως διαφορετικό από το Sonata για να απαντήσω και σε ερώτηση του αγαπητού Τρύφωνα στο παρελθόν. Αρχικώς μάλλον του είχα δώσει παραπλανητική απάντηση, αλλά πλέον μετά από τρεις και πλέον μήνες ωριμάνσεως πιστεύω ότι μπορώ να του απαντήσω υπευθύνως.
Πάντως τα δύο υγρά έχουν ένα κοινό: Το "ΠΩ ΡΕ ΦΙΛΕ" που βγαίνει αυθόρμητα σε κάθε τζούρα με κλειστά τα μάτια.