Η γεύση κάψιμο είναι σίγουρα από τις χειρότερες εμπειρίες των εντελώς αρχάριων στους επισκευάσιμους (καμιά φορά και των λιγότερο εντελώς αρχάριων, όταν αφήνουν τα στησίματα στα είχαν συνηθίσει καλά τα χέρια τους και πειραματίζονται με καινούργια σύρματα και φυτίλια). Ανοίγω το θέμα γιατί δεν βρίσκω να υπάρχει ως ξεχωριστό θέμα, για να αναφέρω τη δική μου λύση στο πρόβλημα ώστε να βοηθηθεί ίσως κανείς από αυτήν, καθώς και για να βρουν αφορμή άλλοι να πουν τις πιθανόν καλύτερες ιδέες τους για το πρόβλημα σε ένα αποκλειστικό θέμα που θα μπορεί να βρει εύκολα όποιος αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Λοιπόν: η γεύση κάψιμο προκαλείται από: α) κακή τροφοδοσία εξαιτίας υπερβολικού σφιξίματος. Δε μού ‘χει τύχει, αλλά η λύση είναι προφανής: πιο χαλαρό τύλιγμα β) χοτ σποτ (σημείο πυρακτώσεως) εξαιτίας τσακίσματος στην αντίσταση. Δε μού ‘χει τύχει, αλλά προφανώς ένα καλύτερο ίσιωμα θα λύσει το πρόβλημα γ) χοτ σποτ επειδή η τυλιγμένη αντίσταση είναι σχετικά χαλαρή και δεν εφάπτεται τελείως στο φυτίλι ανάμεσά της. Μου τύχαινε συνέχεια στις πολύ αρχές, και τώρα ακόμα μερικές φορές όποτε δοκιμάζω νέα στησίματα, ειδικά με δεκατριάρι σύρμα που φοβάμαι και να το τραβήξω δυνατά. Ο τρόπος που το αντιμετωπίζω: αφού φτιάξω τη φυτιλοαντίσταση, την τοποθετήσω στο κεραμικό, τοποθετήσω το όλο σύστημα στη βάση, και π#@αριάσω το φυτίλι κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο, παίρνω ένα μακρουλό αντικείμενο, κατά προτίμηση λίγο παχύτερο από αυτό πάνω στο οποίο είχα δέσει την αντίσταση (ή αν έχω δέσει πάνω σε σακοράφα, χρησιμοποιώ την ίδια με το μάτι μπροστά), και το περνάω ανάμεσα στις τυλιγμένες άκρες του φυτιλιού, εννοείται προσεκτικά για να μην ξεχαρβαλώσω τη φυτιλοαντίσταση. Το φυτίλι έτσι πιεσμένο από μέσα εφάπτεται τελείως στο σύρμα. Πρόβλημα τροφοδοσίας δεν δημιουργείται, γιατί συνολικά ο όγκος του φυτιλιού και το περιθώριό του να φουσκώσει δεν επηρεάζονται. Η επιτυχία είναι σχεδόν απόλυτη-ίσως κάνα-δυο φορές να χρειάστηκε να ανοίξω τον ατμοποιητή και να το ξανακάνω. Ελπίζω να βοήθησα κανέναν.